متن دلتنگی عاشقانه

ای بی خبر از حال منِ مست کجایی...


من یاد تو هستم تو مرا یاد نداری...

عمــــــــرمان بیهوده بود...


گر بین لبهای من و تو پیوندی نبود...

لبخند بزن که زندگی طولانیست...


یک لحظه ز من جدا نشو که زندگی طوفانیست...

لبخند زدی و مو پریشان کردی...



دیوانه که بودم، دیوانه تر کردی...

درون چشم من جز تــــــو...

مگر کس خانه ای دارد...

گفته اند می آیی؛
سالهاست که انتظارت را،
در باغ دلم کاشته ام؛ 
منتظر هستم تا:
باغ باورم را،
با قدمهای سبزت،
 بارور سازی...

گفته اند می آیی؛
من با لبان احساس،
 قداست انتظارت را،
می بوسم...

اسفند... کودک معصومی که دست در دستان بهار دارد
اسفند، آخرین نفس‌های زمستان را در آغوش می‌کشد و دست‌های کوچک و سردش را به گرمای بهار می‌سپارد. ماهی که نه زمستان است، نه بهار... میان این دو ایستاده، معصوم و بی‌ادعا، مثل کودکی که می‌داند وقت خداحافظی رسیده اما هنوز...

چشمم به راهِ تو، دلم پُر اضطراب است
این فاصله یادآور رنج و عذاب است

لحظه به لحظه میشمارم روزها را
در کشور روحم پس از تو انقلاب است

جانم تویی ای گل ولی از،دست دوری
یک چشم من خون است یک چشمم گلاب است

دور تو میگردم بخواهی یا...

باید که راه خانه‌ی ما را بلد باشی
آیین و رسم دلبری‌ها را بلد باشی

پیراهن عشق و جنون را پاره کن یک شب
خوب است حاشا چون زلیخا را بلد باشی

از گرم و سرد زندگی راه گریزی نیست
باید که این گرما و سرما را بلد باشی

دنیا...

میتراود اشک های شوق از چشم قلم
این غزل تا میخورد با نام زیبایت رقم

در میان دفترم وقتی نوشتم شعر را
بیت ها بیت المقدس شد غزل شد محترم

چشمم به راهِ تو، دلم پُر اضطراب است
این فاصله یادآور رنج و عذاب است

لحظه به لحظه میشمارم روزها را
در کشور روحم پس از تو انقلاب است

جانم تویی ای گل ولی از،دست دوری
یک چشم من خون است یک چشمم گلاب است

دور تو میگردم بخواهی یا...

در پی حادثه آمد که شود جان دلم
و پس از خود ندهد راه به مهمان دلم

قبل از او عقل فقط منبع تصمیمم بود
چشمش آموخت کنم گوش به فرمان دلم

انقلابی چو زن و زندگی و آزادی
شوری انداخت به هر نقطه ی ایران دلم

آمد و پا...

انقدر از هم دور نشین
که وقتِ دلتنگی
و خبر گرفتن با یک زنگ یا پیام
حتمأ مجبور بشین
که دنبال یک بهونه ی
درست و حسابی بگردین..!

مگر زندگى چه مى خواهد به ما بدهد
که تو از من چشم بردارى و
من نگویم
که دوستت دارم

به تماشای تو قانع شده ام هر شب و روز...


چون که دستم به موهای پریشان تو هرگز نرسد...

اما بدان
هم خدای منی
هم خطای منی
گر چه بد کردی با من
تو جان منی
درد شیرین، من گناه توام
اشتباه توام
هر چه دوری بدان
چشم به راه توام...

رفــــــت...

بی آنکه بداند همه دنیایم بود...

گر به کوهی گذرت خورد به فرهاد بگو‌

‌ شوقِ شیرینِ تو در شورِ ادیبانه ماست
‌

دلم بهانه می کند طلوع دیدن تو را
تا به کجا دلم کشد ، حسرت دیدار تو را

ماه من ؛
در آسمان آبیم
چه زیبا نظاره گر
به دل نشسته ای

اگرچه ایینه ها راغریب میدانی
     وطرز نگاهت بوی فاصله میدهد..!

اگرچه دردعشق را نمیفهمی
             وسیب سرخ
    برایت بیمعناست.. !
    
باز همه نگاهم به توست...!

در این قبیله که دیدار روبرو جرم است
زبان دهکده لال است و گفتگو جرم است

بروی شانه طوفان رها نکن دیگر
حریر ملک ختن را که مو به مو جرم است

اگر چه حضرت حافظ وصال می طلبد
بگو به خواجه حذرکن که آرزو جرم است

نگو که  سیب...

آغوشِ تو


سرکوبِ هیاهویِ جهان است...