متن دلتنگی عاشقانه

مگر زندگى چه مى خواهد به ما بدهد
که تو از من چشم بردارى و
من نگویم
که دوستت دارم

به تماشای تو قانع شده ام هر شب و روز...


چون که دستم به موهای پریشان تو هرگز نرسد...

اما بدان
هم خدای منی
هم خطای منی
گر چه بد کردی با من
تو جان منی
درد شیرین، من گناه توام
اشتباه توام
هر چه دوری بدان
چشم به راه توام...

رفــــــت...

بی آنکه بداند همه دنیایم بود...

گر به کوهی گذرت خورد به فرهاد بگو‌

‌ شوقِ شیرینِ تو در شورِ ادیبانه ماست
‌

دلم بهانه می کند طلوع دیدن تو را
تا به کجا دلم کشد ، حسرت دیدار تو را

ماه من ؛
در آسمان آبیم
چه زیبا نظاره گر
به دل نشسته ای

اگرچه ایینه ها راغریب میدانی
     وطرز نگاهت بوی فاصله میدهد..!

اگرچه دردعشق را نمیفهمی
             وسیب سرخ
    برایت بیمعناست.. !
    
باز همه نگاهم به توست...!

در این قبیله که دیدار روبرو جرم است
زبان دهکده لال است و گفتگو جرم است

بروی شانه طوفان رها نکن دیگر
حریر ملک ختن را که مو به مو جرم است

اگر چه حضرت حافظ وصال می طلبد
بگو به خواجه حذرکن که آرزو جرم است

نگو که  سیب...

آغوشِ تو


سرکوبِ هیاهویِ جهان است...

زودتر از من بمیر!
تنها کمی زودتر
تا تو آنی نباشی که مجبور است
راه خانه را تنها برگردد ...

من از اجاق زمستان هنوز پر برفم

نخواستی که بدانی دلیل سرمایم

به من پیام میدی چه خبرا خبری نیس به جزدلتنگی میدونم کارداری گلم اما چه میشدمیزدی یک زنگی تومیدونی که فقط صدای تو به دل عاشقم آرامش میده وقتی حرفی میزنی صدای تو دل عاشقم نوازش میده

مثل چشمان سیاه تو، پیدا نشود


حتی به خــــواب...

بدنم داغ و سرم گرم و تنم میسوزد...


به گمانم بوسه از لبهای تو آتش به جانم زده است...

امشب تـو بیـا دمی هماغوشم باش
هم‌صحبت شب‌های غزلپوشم باش

از باده ی بوسه‌های خود مستم کن
آرامـش جـرعه‌‌هــای دَمنوشم باش

برخیز
و در جیب بگذار
برگ برگ حواست را
و عبور کن از زخم

می بینی ؟
باز کرده دهان
شکوفهِ به تحسینت

بابونه وحشی است
الفبای چشمت
که پیچیده بر اندام دیوار
تا سر در آورد
از ویترین خیابان

امشب گذرد فردا دنیای دگر دارم
با یاد تو می‌خوابم سودای تو سر دارم

چه خوش شود آن دردی از عشق تو گر باشد
چه خوش شود آن درسی شب مشق تو گر باشد

تنها نشود هرکس یارش تو اگر باشی
جان را بدهد در دم دارش تو اگر باشی

کاش یهویی نرید؛
نیاید یکیو وابسته کنید و یهو برید!
این ته حروم زادگیه )):

بعد از غیبتی می آیند، احساساتمان را در هم می ریزند و سپس می روند!

دستم از دست تو دوره
دلم انگار تو تنوره
توی سینم که صبوره
غمو موندگار کردی
بغض وحشی تو گلومه
شب و عکسات رو به رومه
دیگه طاقتم تمومه
منو بی قرار کردی
رنگ چشمات آسمونم
خنده هات قاتل جونم
دلبر ابرو کمونم
دلمو شکار کردی
رو بخار شیشه اسمت...

باده چرا؟
مست می کند هر نفست جان مرا …