متن مرگ

آدمها نه با مرگ,که با فراموش شدن میمیرند...

فاصله ی ما تا مرگ گاهی فقط به اندازه ی یک نفر است.
این یک نفر را که بردارید،فقط می ماند مرگ.

حتی
پلنگِ پتو
برای ماهِ لایِ ابرهایِ خیالم
کمین کرده است
مرگِ من
کوتاه نیا زندگی !!

ای آسمان، بگو که چرا تیره گشته‌ای؟
در سوگ او نسیم شدی، خیره گشته‌ای.

اسفند ماه آمد و دل سوخت همچو شمع،
آه ای زمانه، از چه تو این‌گونه گشته‌ای؟

زن‌دایی مهربان که چو خورشید روشنی،
خاموش گشت و رفت، تو ای ماه، خفته‌ای؟

دلتنگی‌ام چو موج، به ساحل نمی‌رسد،...

زودتر از من بمیر!
تنها کمی زودتر
تا تو آنی نباشی که مجبور است
راه خانه را تنها برگردد ...

تو به من
واژه ی دوستت دارمی
بدهکار هستی
که مُرد
پشت پرچین خیال تو

خوشحالی سال هاست که مرده است از آن زمان که کاخ آرزوها‌ بر سرش ویران شد...

لبخند بزن عزیزم
تو هنوز آن‌قدر جوانی
که مرگ مطمئن نیست درست آمده باشد
هنوز آن‌قدر زنده‌ای
که من برایت پیراهنی تازه خریده‌ام

نگران نباش دوست من
از اینکه به آغوش مرگ رفت وتو تنها مانده ای
ویا به نوعی دیگر تنهایت گذاشته و ترکت کرده است
وتو هیچ نمیدانی
سرنوشت برایت چه نگاشته بود
به گمانم زمان با تو بودن به همان مقدار، تقدیر بوده است.

روزی که برای گرفتن کارت اهدای عضو اقدام کردم، روزی معمولی نبود. شاید برای دیگران تنها یک امضا، یک کارت کوچک، یک تصمیم ساده به نظر بیاید، اما برای من لحظه‌ای بود که بیش از همیشه به زندگی، به مرگ، و به معنای بودن فکر کردم. همیشه از خودم می‌پرسیدم:...

بعضی آدمها، فقط در گورستان ها گریه میکنند و برخی هم همیشه گوشه ی اتاق تنهاییشون.

دل به دریا زدم وخون غزل پارو شد

چه شود حک بشود مطلع او بر کفنم

پدربزرگ عزیزم با رفتنت؛

ساز زندگیمان غم انگیز و تکراری شده،

تبسم از رویِ لبهایمان رَخت بربست و دلخوشی هایمان خاکستر شد،

غم رفتنت،اندوه را به قلب هایمان روانه کرده،

بعد از تو جهان سازِ ناسازگاری برداشته و زندگی را به کاممان تلخ و دشوار کرده است...

روحت شاد 🖤

در دقایقِ کوتاهی لوله ی اکسیژن از بینی اش بیرون افتاد
و چشمانش را بست و بی ناله و فریاد به آرامش رسید.
قرآنِ کوچکش را که شب ها برای اطمینانِ خاطر از بودنش
با دست چرخاندنِ زیرِ بالِش حضورش را می آزمود بر سینه اش گذاشتیم
و شیر قل...

با تشویق‌های گاه و بیگاه مردم
غم‌هایت فراموش نمی‌شوند خرگوش!
نه رها می‌شوی
نه می‌میری
سعی کن
زندگی کنی
از کلاهی به کلاه دیگر
این جهان
یک سیرک مضحک است...

چارلز بوکوفسکی :

منتظر مرگ بودن بد تر از خود مرگ است..

میان ماندن و رفتن،بهارِ عمرِ من طی شد
نمی خواهم مردد باشم از این بیشتر،کافیست.

نیامد خم به ابرویم ز خنجر های بیگانه

ولی تا پای مرگ رفتم به لطف آشنایانم

[بە یاد سامی شورش]*
بخواب عزیزم!
زمین یکپارچه یخ زده
باد خوابیده
رود کفش هایش را کنده
و شب از سرما می لرزد.
بخواب عزیزم!
در این شهر،
فقط مرگ بیدار است...
----------
* از شاعران معاصر کُرد



شعر: گوران مریوانی
ترجمه: زانا کوردستانی

اکنون می خواهم کمی بیشتر بخوابم، نام آن را ابدیت بگذارید.»

نامه خودکشی نویسنده لهستانی، ابوت ۱۸۸۲📜>

گاهی به مرگ فکر می کنم. به اینکه زندگی چقدر کوتاهه، به لحظه هایی که تموم می شن و جا می مونن. نمی دونم خوبه یا بده، ولی حس می کنم یه جور یادآوریه. انگار مرگ بهم میگه: «هی، یادت نره زندگی کنی، یادت نره به آدمایی که دوست داری...

گُلی
میانِ مین ها روییده است
اما
جایی برای اُمیدواری نیست

جز
پا نهادن بر گُل
جای ادامه نیست برای امید

همیشه
پای یک «مرگ» در میان است
«آرمان پرناک»

ای پرشنگ* نازنین گریه نکن!
من خوب آگاهم که گریه درد آدمی ست
گریه ذوب شدن درون است
گریه تازه شدن زخم است
از این رو گریه نکن!
زیرا تو که گریه می کنی
آسمان می گرید، زمین می گرید
رودخانه، دریا، کوه، طوفان همه خواهند گریست
شعر، برگ، باران،...

[عشق]
عشق و کودک همچون یکدیگرند،
لبریز از شیرینی و گریه!
عشق و زندگی همچون یکدیگرند،
ناگاه می آیند و به ناگاه می روند!
عشق و مرگ همچون یکدیگرند،
این خرقه ی حیات در برت می کند و
آن پیرهن کفن برایت می دوزد!
عشق و خدا همچون یکدیگرند،
نه...