متن بی پناهی

آن‌جاکه
    فرش کلبه ی مسکین
                         حصیر بود
برسفره
          تکه نانی و
                 اندک پنیر بود


بیگانه برد
          ازوطنش تحفه
                            پرنیان
اینجا کسی
         نه حامی مرد
                       فقیربود

دل شد کنون، یک ‌جامِ غم؛ یک کاسه‌ی خون
دل شد کنون، لیلای بی‌پروای مجنون

پنداشتم سخت‌گیرم، ولی
دیدم که دشوارتر بوده راه

رفتم، ز خود دورتر ایستادم
دیدم که حق داشتم بی‌گناه

از دور اگر خویش را بنگرم
جز زخم و درد و غمی بی‌پناه؟

ترسم که دیگر نماند توان
ترسم که افتد دلم در تباه

من سخت‌گیرم؟ نه، این روزگار
با من نکرده‌ست...

‌                                                 ‌ ‌‌‌    ‌
تنهاییم را در آغوش گرفته‌ام و لبخندی گنگ بر پهنای صورتم نقش بسته‌ است. زانوان سرما زده‌ام که مانند برگ‌های تاکی بی‌جان به تنه‌ام آویزان شده بودند را در آغوش گرفته‌ام. از پنجره دیدم که گربه‌ی همسایه‌ی رو‌به‌رویی سرش را در میان سینه‌ی صاحبش مخفی کرده...

آغوش تو پناهگاـہ من است
سـ؋ـت مرا בر آغوش بگیر ،تا بے پناـہ نشوم בلبر..

و حَول حالِ ما
به حالِ همان روزها
که بى هراس از این روزها
بدنبال نان
بدنبال آب
اینچنین ،حیران نبودیم ...

من از خستگی هایم هم خسته شده ام
از بی پنا هی هایم
من حتی از خودم هم فرار میکنم
از احساساتم
من در هیاهوی این تلاطم حال ویران خویش دست و پا میزنم
مرگ را صدا میکنم
من طناب دار یک زندان فرسوده در دورترین نقطه شهر را می...

قسمت غم انگیز تنهایی، بی پناهی است؛
این که یک شب، یک روز، یک جایی
دلت بخواهد از همه دردهای دنیا پناه ببری به آغوشی، نوازشی، گفتگویی، درست می شَوَدی، بوسه ای، حضوری، دیداری... و هیچکس هیچ جای جهانت نباشد.
بار دنیا و آدمهایش بیفتد روی شانه های نحیفت، به...

قسمت غم انگیز تنهایی، بی پناهی است؛
این که یک شب، یک روز، یک جایی
دلت بخواهد از همه دردهای دنیا پناه ببری به آغوشی، نوازشی، گفتگویی، ،بوسه ای، حضوری، دیداری...
و هیچکس هیچ جای جهانت نباشد.
بار دنیا و آدمهایش بیفتد روی شانه های نحیفت، به هر طرف که...

بی پناهی یعنی
زیر آوار کسی بمانی
که قرار بود
تکیه گاهت باشد…