متن دلتنگی عاشقانه

آغوشِ تو


سرکوبِ هیاهویِ جهان است...

زودتر از من بمیر!
تنها کمی زودتر
تا تو آنی نباشی که مجبور است
راه خانه را تنها برگردد ...

من از اجاق زمستان هنوز پر برفم

نخواستی که بدانی دلیل سرمایم

به من پیام میدی چه خبرا خبری نیس به جزدلتنگی میدونم کارداری گلم اما چه میشدمیزدی یک زنگی تومیدونی که فقط صدای تو به دل عاشقم آرامش میده وقتی حرفی میزنی صدای تو دل عاشقم نوازش میده

مثل چشمان سیاه تو، پیدا نشود


حتی به خــــواب...

بدنم داغ و سرم گرم و تنم میسوزد...


به گمانم بوسه از لبهای تو آتش به جانم زده است...

امشب تـو بیـا دمی هماغوشم باش
هم‌صحبت شب‌های غزلپوشم باش

از باده ی بوسه‌های خود مستم کن
آرامـش جـرعه‌‌هــای دَمنوشم باش

برخیز
و در جیب بگذار
برگ برگ حواست را
و عبور کن از زخم

می بینی ؟
باز کرده دهان
شکوفهِ به تحسینت

بابونه وحشی است
الفبای چشمت
که پیچیده بر اندام دیوار
تا سر در آورد
از ویترین خیابان

امشب گذرد فردا دنیای دگر دارم
با یاد تو می‌خوابم سودای تو سر دارم

چه خوش شود آن دردی از عشق تو گر باشد
چه خوش شود آن درسی شب مشق تو گر باشد

تنها نشود هرکس یارش تو اگر باشی
جان را بدهد در دم دارش تو اگر باشی

کاش یهویی نرید؛
نیاید یکیو وابسته کنید و یهو برید!
این ته حروم زادگیه )):

بعد از غیبتی می آیند، احساساتمان را در هم می ریزند و سپس می روند!

دستم از دست تو دوره
دلم انگار تو تنوره
توی سینم که صبوره
غمو موندگار کردی
بغض وحشی تو گلومه
شب و عکسات رو به رومه
دیگه طاقتم تمومه
منو بی قرار کردی
رنگ چشمات آسمونم
خنده هات قاتل جونم
دلبر ابرو کمونم
دلمو شکار کردی
رو بخار شیشه اسمت...

باده چرا؟
مست می کند هر نفست جان مرا …

بیایم یکم عقب تر دوباره روز تولدت ، کارت بابات دستت بود و رفته بودی بیرون خرید قرار بود کلی چیز بخری که فقط یبار ازشون استفاده کنی ، چقدر باهات حرف زدم تا متوجه بشی که کارت اشتباهه و اسراف نکنی ، یادمه اولاش اصلا به پوشش اهمیت نمیدادی...

گاهی فکر می‌کنیم برای حفظ کسی باید همیشه کنار هم باشیم. اما حقیقت اینه که برخی از ارتباطات از دل دوری، پررنگ‌تر می‌شن. شاید فاصله‌ها به ما یادآوری می‌کنن که چیزی که واقعاً مهمه، قلب‌ها و احساساته. هر لحظه که می‌گذره، می‌فهمیم که حتی در دورترین نقاط، همیشه کسی هست...

تو به من
واژه ی دوستت دارمی
بدهکار هستی
که مُرد
پشت پرچین خیال تو

سکوت تلخ خودت را،شبی به معرکه بشکن
از این هوای نفس کُش، بکِش تمامی دامن

دوستان بعد از تو می پرسند احوال مرا
من تنی در شعله دارم  یک دل از من جدا

خوشحالی مگر خانه ما چقدر دور است که مدت هاست سر نمیزنی؟

باران آمدو عطر دلتنگی در فضا پیچید
قهوه ای تلخ را نوشیدم ب یادش
ناگاه نگاهش در چشمانم لرزید
بدون هیچ پلکی زدنی نگاه میکرد
چرا دست نوازش نمیکشد
قطره اشکم سرازیر شد
باز هم قاب عکس یادگاری ..

باران و ساحل من و تو دست در دست
بوی اتیش و هیزم
شانه ب شانه رفتن
سایه ها را پشت سر جا گذاشتن
به سمت دریا دویدن
غرش توفان و ریختن تگرگ
سوز باد بارش ابر ،به اغوش یکدیگر پناه بردن
رقص موهایم در میان انگشتانت بوسه های گرمت...

لبخند بزن عزیزم
تو هنوز آن‌قدر جوانی
که مرگ مطمئن نیست درست آمده باشد
هنوز آن‌قدر زنده‌ای
که من برایت پیراهنی تازه خریده‌ام