متن سکوت

آهنگ نبودنت
بزرگترین سمفونی تاریخ خواهد بود
فقط نمی‌دانم
مردم زبان سکوت می فهمند..

سکوت بلند ترین فریادی است

که واژه ها از آن جا مانده اند...!

گاهی لازم نیست دنیا را تغییر دهی ، کافی‌ست خودت را به یاد بیاوری. آن‌جایی که ایستاده‌ای ، حاصل تمام ایستادگی‌های گذشته‌ات است. تو از جنس توانایی ، از ریشه‌ی باور ، و از تبار بلند خواستن هستی. هر روز ، فرصتی‌ست برای ساختن نسخه‌ای بهتر از خودت. نه برای...

‍ چشمان سیاه
تو چقدر جادویی ست
بوسید مرا
گرچه
هم اغوش
نگشتیم در شبِ بی‌پایان
چشمانت
مثل دو فانوسِ خاموش
در دلِ طوفان
می‌درخشیدند
بی‌آن‌که نوری بدهند
بی‌آن‌که راهی نشان دهند...

من
در امتدادِ سکوت
دنبالِ صدایی می‌گشتم
که شاید
از لبانت
به خوابم بریزد...

اما
تو فقط نگاه...

فریاد های بی صدا
در سکوت زده می شوند
اگر زبان سکوت بدانید
اتفاقا خیلی هم شنیدنی است

مانده و بلاتکلیف بین سکوت و طغیان هجاهای جا مانده از حنجره برای خاموشی آتش مانده بر دل....

گاهی سکوت کن..

بگذار

دلت حرف بزند

سکوت،

دفتری ست سفید..

قبل از آن که خودکار برداری،

خوب فکر کن

سکوتت
کویری ست بی پایان
که بادهای غریبش
نقش ناگفته ها را
بر رمل های زمان می نگارد
و من
مسافری بی قافله
پا در رهگذرِ
بیصدای این توفان خاموش
در جستجوی بذر واژه هایی
که هرگز نبالیدند..
کاش می شد
پشت این دیوار،
چشم شب باشم
تا کشف کنم...

پرده‌ها افتاده‌اند

صحنه، روشن‌تر از همیشه

نورافکن‌ها بر تنِ سایه‌ها می کوبند

گوش کن به زمزمه‌یِ (تو زیبایی)

که در آن

( تو کافی نیستی) نقاب بسته

ببین ( انتخاب آزاد را)

زنجیری از جنسِ ابریشم

هر تار

پلکانی به سویِ بلندپروازی

هر پله

تله‌یِ تلو تلویِ پنهان





دست‌هایِ نامرئی...

وقتی که شب

چادر ستاره دارش را

از گیسوان کهکشان ها بر می دارد

ماه

چشم بر هم می نهد

خورشید

کلید اسرار ازل را

بر قفل شب می چرخاند

تا سپیده رخ در رخ خاک بگذارد،

ردای زرّینش را

بر دوش زمین بکشد

و جهان یک نفس بایستد

در...

هر انسانی که در زندگی‌مان می‌آید،
آینه‌ای‌ست از فضائل و رذائل ما،
عشق و نفرت‌مان،
زیبایی و زشتی‌مان.

سکوت کردی،
اما لب‌هایت
هنوز روی گردنم شعر می‌خوانند…
بی‌صدا،
بی‌رحم،
بی‌تو.

هر شب،
لمسِ خیالت
روی تنِ خسته‌ام می‌ریزد،
مثل باران،
بی‌اجازه،
بی‌امان…

در آغوش تو،
جهان معنایی نداشت،
جز صدای قلبت،
که بی‌اذنِ من،
شعر می‌سرود روی تنم...

لب‌هایت بوسه‌گاه من است،
و هر لمسِ تو،
شعرِ تازه‌ای‌ست که روی پوستِ تنم نقش می‌بندد.
عشق، یعنی تو در آغوشم،
بی‌هیچ فاصله‌ای...

من و خاطره‌هایت،
روی سکوت دیوارها نشسته‌ایم…

به گرمای بی‌ریای شانه‌هایت قسم
هیچ جایی در این جهان
شبیه تو، خانه نمی‌شود
بیا دست‌های زمان را
به آغوش شب بسپاریم
تا سکوت میان‌مان
حرف بزند
پیش از آن‌که صبح
با واقعیت بی‌رحمش
میان ما فاصله بیندازد

از میان گسست، شکاف و پرتگاه،
به جست‌وجوی تو برمی‌خیزم.
در این پهنه‌ی تهی،
که جز سکوتی تلخ نمانده،
چون کودکی گمشده
نام تو را فریاد می‌زنم.

خانه‌ها را فرو ریخته‌ام،
دیوارهای ستبر را
بر خاک افکنده‌ام،
تا از پس این ویرانه‌ها،
تنها تو را بیابم.
اما جز هوایی
که...

سکوت و سکون و مرگ
همخوابِ آرزوهایِ سبزم،
غوغا نمیکنم،
که آدمی
به آرزوهایِ سبزِ خویش
زنده است!

چه خوب می‌فهمم راز این لبخندها را...
این خنده‌هایی که نه از شادی،
بلکه از عادتِ به ادامه دادن‌اند.

سایه اگر بر شانه‌ات خانه کرده،
یقین بدان که نوری هم، بی‌صدا، از تو عبور کرده است…
سایه، بی‌حضور نور، معنایی ندارد.

اگر هنوز از دل خاکستر، آفتاب را می‌جویی،
یعنی...

دنیای من بر مدار سکوت می‌چرخد
کلام را به گفتن عقیمم
اول ارتیست سینمای صامتم
به نوشتن مایل ترم
به گوش دادن بیشتر
پس گمان من بر که علاقه ام کوتاه است دیوارش
یا نیستی همان شخص اول مقابل آن صامت اکتور
اشکال تنها در حرفیست که بر فکر میرود...

وقتی که بغض
قلم می‌شکند،
سکوت
روی سطرها می‌نشیند،
و کلمات
میان خطوط خاموش
گم می‌شوند.
حالا من مانده‌ام،
با دلی که هیچ واژه‌ای
تمامش نمی‌کند.

«وحشت بزرگ»

کرکسی سیه‌بال، سیه‌دل،
در هوا دیده شد.
تیرگی چیره شد.
می‌چرخید به گرد آسمان،
در بلندای درختان.
بال‌هایش،
آبی زیبا را شکافت.
خورشید، نفس‌هایش را
در سینه حبس کرد.
هوا پر بود از صدای آن شوم سرشت بدخوی تیزچنگال.
گنجشک‌ها،
که باید در دل باد می‌رقصیدند،
ناگهان سایه‌ای...