شعر

بسمه تعالی


زمانی ، کار انسان می شود شیطان پرستیدن
ندیدن ، می شود خُفّاش را اسبابِ شب دیدن

به غفلت نگذران ، تا دامنِ منزل به دست آری
دو چندان می شود راه از میانِ راه خوابیدن

بهارِ خنده هایت را ، شبیه غنچه پنهان کن
که شوید صورتِ...

نکند عاقبتِ قصه ی ما بد باشد!
سر راه من و دستان تو یک سد باشد

نکند اِنَّ مَعَ الْعُسرِ نباشد یُسْرا
نکند جای خوشی، غصه ی بی حد باشد

نکند بوسه ی ما سوژه ی مردم باشد
نکند شانس در این عشق نخواهد باشد

نکند راست بگوید پدرت، در...

زندگی ذره ی کاهیست که کوهی ساختیم
متن را کرده رها ،حاشیه هایی ساختیم
زندگی هم چو عسل ،هم چنان زهر گذرد
ما خود این بازی پر پیچ به راه انداختیم
عباس رییسی

صدایِ موجت ای دریا برایم شعر زیبایی ست
پراز راز و پر از لذت همانند معمایی ست
صدف می ریزی ازخوبی به روی ساحلت هر روز
و بوی تازه می گیرد از این خوبی، دلت هر روز
در آغوشِ تو ماهی ها تمام لحظه ها شادند
به زیر آب و...

رنج ..

بسمه تعالی


در گلستانی که مخمور ست گل از بوی خود
می کند چون شیشه در میخانه جست و جویِ خود

می تراود شکوه ی خونینِ دل بی اختیار
سخت باشد در گره چون نافه بستن بویِ خود

روز محشر نامه ی اعمالش از عصیان تهی ست
هر...

غم ایّام مخور ساقی و پر کن....

ز می ات، جام سیمین مرا.....

چونکه این عالم فانی....

به خدا هیچ نیرزد....

که دل آزرده ز ایّام شوی...

.........
حسن سهرابی

عصمت یوسف اگر ورد زبان همه شد
قیمتی داشت که بیچاره زلیخا پرداخت

رجعت ..

بسمه تعالی

چون طلبکارِ حضورم ، لب به غیبت وا نکردم
عیب خود را دیدم و از دیگران پیدا نکردم

مُهرِ خاموشی زدم بر دور باشِ هرزه گویان
در امان تا باشم از زخمِ زبان ، لب وا نکردم

آبرویم را مُبدّل چون صدف کردم به گوهر
کاسه...

تو جام شرابی و من عاشق میخانه
تو نای سه تاری و من مطرب مستانه
میخندم و میرقصم در پیش نگاه تو
من مست شدم هربار بی ساغر و پیمانه
گفتی که شبانگاهان باز آ به سراغ من
از شوق تماشایت شبگردم و ویرانه

صبح است و دلم پر از هوایِ عشق است
چون بلبلکان پر از نوایِ عشق است

سرشارِ غزل هستم و دل، کوکِ غزل
این کوکِ دل و غزل ، عطایِ عشق است


بادصبا

خورشید جهان می دَمد از کلبه ی عشق
پروانه دلی می رسد از کلبه ی عشق

هر گوشه پراز لاله و ریحان گشته
عطر غزلی می رسد از کلبه ی عشق

بادصبا

بویِ گل و یاس و نسترن دارد صبح
لبخندِ قشنگِ یاسمن دارد صبح

مستانه تر از چکاوک ای عشق دلم
هر لحظه فقط با تو سخن دارد صبح

بادصبا

سراب
در دل پرخروش امواجت ماندم و مثل یک حباب شدم
بی جهت روی آب رقصیدم محوِ در کار پیچ و تاب شدم

ساکن شهر آرزو بودم که خودم را دوباره گم کردم
پای مشروطه خواهی چشمت در هیاهوی انقلاب شدم

منطق عشق را نفهمیدم بخصوص از جناب لب هایت...

سالها رفته ای اما،چشم من درپی توست
نی نی چشم من اِنگار، پِی گهواره توست
من شکارِ ،چَشم آهوی تو بودم معشوق
قلب بی طاقتم هرروز، دَرپی خانه ی توست
من زِ دَرد غَم هِجران تو آلوده و مست
قلب آتش زَده ی من، پِی میخانه ی توست
مُردم و...

درون جنگلی تنها و دلگیر
کنار برکه ای در حال تبخیر
شبیه ماهی خوابیده بر خاک
پلنگ افتاده بر آغوش تقدیر

ابوالقاسم کریمی
3/شهریور/1403
ورامین

تکان می خورد /
امّا ما /
تکانی نمی خوریم /
شاید این پُل /
واقعاً مرده است! /
«آرمان پرناک»

رویای عقاب و پشه

مهربانی کن از این پس با دل دلدار خود
جا نده یار خودت را در صف اغیار خود

خوشه خوشه جستجو کن دولت اقبال را
تا بریزی خرمن شادی به گندمزار خود

ای زلیخا دست از این دُردانه بردار و برو
تا نبینی رنج مردن را...

نامه ی اعمال ..

بسمه تعالی

بسته ام با دست هایِ ناتوانی ، بالِ خود
چون ندیدم حاصلی از قیدِ قیل و قالِ خود

بی نیاز از سایه ی بال هما شد دولتم
تا کشیدم از مناعت ، سر به زیر بالِ خود

کوته اندیشی که نفرستد به عُقبی توشه...

عین خرافاتست
منه پا در مسیریکه پر از تشویش و آفاتست
نخور زهری که تدبیرش پر از رنج مجازاتست

میان باغ گل تا مخمل آلاله ای دیدی
نبند آسان دل خود را که دل کندن مکافاتست

تمام فرصت عمریکه با دلدادگی طی شد
بنای آب و رنگ بی نظیری از...

شعری رسیده جای غم انگیزش
پاییز و برگ های گلاویزش...
«آرمان پرناک»

نقل کن از من که شعر
سر پناهِ واژه هاست


اسماعیل دلبری

خسته ام من خسته از تکرار ها
خسته از بن بست ها، دیوارها

خسته ام از اینکه با صد آرزو
ساختم، ویران شد اما بارها

ساده بودم، ساده بودم، آخرش
ساده بودن داد دستم کارها

از غمم پرسید، گفتم: دیده ایی
شیر باشد طعمه ی کفتارها!

گاه جوری می شود...

یه بغل مِهمانم کن، بخدا وقتی نیست
زندگی کردن ما، آه در بندی نیست
یه بغل مهمانم کن،دِلخوری، که باشی
شاید آرام تواَم، شاید مَرحم باشی
یه بغل مهمانم کن،خواستی مُشت بِکوب
شاید دَردم گیرد، شاید راضی باشی
یه بغل مهمانم کن نگرانی،خوب به دَرَک
شاید لازم باشم، شاید جانان...

شب ها به یاد تو بیدار ماندم
ز هجران تو دل به آزار ماندم

تو رفتی و من با دل خسته تنها
در حسرت دیدنت زار ماندم

دل را به عشقت سپردم شکسته
همچون غریبی به بازار ماندم

تو نوری که خاموش شد در نگاهم
به تاریکی شب گرفتار ماندم...