متن غزل

نام غزل:دلدادگی

هرکسی دارد به سینه یک غم پنهان خدا
درد قلب ما که شد دلدادگی نزد شما

درد بی درمان که درمانی ندارد غیر عشق
درد ما درمان ما تنها تویی ای عشق ما

عاشقانه کن صدایم عشق من ای نازنین
می رود قلبم برای آن صدا کردن چرا؟...

یک لحظه دلم خواست که در آغوش تو باشم
بی تابی قلبم به تمنای تو باشم

آن چشم خمارت که مرا برده ز خود دور
چون سایه همیشه پی روی تو باشم

لب های تو چون شهد، پر از عشق و امید است
من مست ز هر جرعه ی آن...

باید که بسپاری به دستِ کولی باد
ای تک درخت سوخته! خاکسترت را.
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۴/۱

ذهنِ زمین، خالیست از اعجازِ پرواز
لبریز کُن از آسمان ، بال و پرت را!
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۴/۱

بردار با دستِ نسیم آجر به آجر
دیوارهای اَبری دور وبرت را!
رضاحدادیان

حالا که هستی ساکن میخانه ی صبح
از خُمره ی خورشید، پُر کن ساغرت را!
رضاحدادیان

بااین زبانِ سرخ، ای دل! حتم دارم
برباد خواهی داد آخر سر ، سرت را
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۴/۱

بگذار چشمم ماهِ کامل را ببیند
پنهان مکن در پرده نیمِ دیگرت را!
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۴/۱

تا کِی به آتش می کشانی دفترت را؟ 
گلبرگهای کوچه باغِ باورت را
رضاحدادیان

زنجیر می فهمد دلِ دیوانه اش را
عصیانِ جانِ با جهان بیگانه اش را

با اوّلین جرعه  دلِ من پَر زد ، انگار
پُر می کُند از آسمان پیمانه اش را

پیچ و خمی که ریخته در گیسوانش
غرقِ معّما کرده ذهنِ شانه اش را

با خشت خشتِ  قلعه ی...

از مستی عطر نگاهش، عابرِ باد
عمریست  گم کرده ست راهِ خانه اش را .
رضاحدادیان

با خشت خشتِ  قلعه ی پوسیده ی آه
آباد کرده کلبه ی ویرانه اش را
رضاحدادیان

پیچ و خمی که ریخته در گیسوانش
غرقِ معّما کرده ذهنِ شانه اش را
رضاحدادیان

با اوّلین جرعه  دلِ من پَر زد ، انگار
پُر می کُند از آسمان پیمانه اش را
رضاحدادیان

زنجیر می فهمد دلِ دیوانه اش را
عصیانِ جانِ با جهان بیگانه اش را
رضاحدادیان

بی تو از ویرانی ام دیوار باقی مانده است
آجر آجر از دلم آوار باقی مانده است

بی گمان مانند برگشت صدا در کوهسار
شِکوه هایم را فقط تکرار باقی مانده است

حلقه حلقه می زند آه از لبِ پروانه پَر
شعله شعله شمع را انکار باقی مانده است

حتم...

حلقه حلقه می زند آه از لبِ پروانه پَر
شعله شعله شمع را انکار باقی مانده است
رضاحدادیان

بی تو از ویرانی ام دیوار باقی مانده است
آجر آجر از دلم آوار باقی مانده است
رضاحدادیان

.
بگو امشب بگو عشق منی حتا ،دروغی
بیا امشب تو بانو باش و من آقا ،دروغی
تو امشب شام را آماده کن با چشم مستت
منم با حوصله صبحانه را فردا ،دروغی
منِ امشب تا سحر میگویمَ از زیبایی تو
بگو از بودنت شادی تو هم باما ،دروغی
برای...

درد ، دردِ زندگی در بین یارانِ غریب
درد ، دردِ آرزو دردِ جنگ ، دنیایی فریب
جنگ ناموزون است جنگ با خویشِ خود
این نبردیست نابرابر لبخند بر ریش خود
ترس هجرت از ده و از کاشیانه از دیار
پرهراس از خواب جَستن ، خالی جای یار
آتش و...

آمدی در این حوالی، باز هم پیچیده بویت

عطر خوبت می کشاند، قلب را هر لحظه سویت

میان شعر و غزل ها حضور تو کم بود!
و قامت قلم من بدون تو خم بود...

نبودی و شب و روزم به گریه سر می شد...
میان خنده هم حتی همیشه ماتم بود!

من و خیال و هوای نوشتن از عشق ات
از اینکه قبل تو احساس من فقط...

نام غزل:بی وفا
از کنارم می روی باشد برو ای بی وفا
می روی باشد برو، تو بی صدای بی صدا

یک زمانی می رسد دستم ببوسی نازنین
التماسم تو کنی اما نبخشم من تو را

تا صدایم میزنی من نشنوم ای مهربان
در دلت تا هلهله باشد نباشد دل...

هو هو کنان، زمین و زمان رقص می کنند
تا می رسد  صدایِ دَف اَز خانقاهِ باد.
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۲/۱۵