100 متن کوتاه جاده ۱۴۰۳ جدید 2024

برای درخت‌های کنار جاده فرقی ندارد
کسی که در سفر است
می‌رود، یا می‌آید
برای من اما فرق زیادی دارند
درختان مسیری که از تو دورم می‌کنند
و درختان مسیری که با تو نزدیکم

در جاده ای که مقصدش تو ھستی
تابلوھا احتیاط و خطر سقوط
را هشدار می دهند!

عاشقی کن
بیخیال وصل و هجران ای عزیز
گاه گاهی جاده ها
از شهر مقصد بهترند...

زیباترین چیزی که درجاده عشق دیدم

تابلویی بود که روش نوشته شده بود

دوست داشتن دل میخواهد نه دلیل

تمام سهم من از جاده
پیچیدن به خیال توست

دلم سفر می خواهد
با حالی که خوش باشد...
لب هایی که بخندد...
دلی که آرام باشد...
شب...موسیقی...تو...
و جاده ای؛ که هیچ پایانی نداشته باشد!!!

زیباترین جاده ها در دل سخت ترین کوها به وجود می آیند
و صبورترین و مهربانترین آدمها در دل سخت ترین مشکلات

آه می کشد /آسمان/آه.../اشک/جاده را/می بلعد/چقدر خاطره/زیرِ خاک ِاین سالهای به خون نشسته خفته است/دریا/جزغاله می شود/از روزهای زخمی.

دلم سفر میخواهد
با حالی که خوش باشد
لب هایی که بخندد
دلی که آرام باشد
شب
موسیقی
تو
و جاده ای که هیچ پایانی نداشته باشد

این جاده مال تو و تنهاییته
ممکنه بقیه بیان و کنارت راه برن ، ولی هیچکس نمیتونه این راهو برات طِی کنه

با هیجان دوستت دارم.
مثل رد شدن از رودخانه
وارد شدن به منطقه‌ی شکار ممنوع
یا بریدن ترمز در سراشیب جاده
دوست داشتنت زیباست
اما خطرناک...

دو سرِ یک جاده ایستاده بودیم.
من به سمت تو آمدم،
تو به استقبالِ او رفتی...

من به عشق تو فقط دل به بیابان زده ام
پدر جاده درامد که به اینجا برسم

آدم‌های منفی به پیچ و خم جاده فکر می‌کنند و آدم.های مثبت به زیبایی‌های طول جاده …
بلاخره هر دو ممکنه به مقصد برسند، اما یکی با حسرت و دیگری با لذت ...

تو با من قدم بزن
من تا ته دنیا جاده میسازم...

جاده بهانه است مقصود چشم توست
من راهی توام ای مقصد درست

کى تموم میشه این قرنطینه لعنتى دلم جاده میخواد

سربه شانه ی جاده
در آغوش گرفت مرگ را
عاشقی که معشوقش
از راه بدر شده بود

با تو قدم زدن را
دوست دارم..
به جای خانه
برایت
جاده خواهم ساخت

خوشبختۍ یعنۍ ..
دستاۍ تو
و جاده اۍ ڪہ تمام نشہ ...


️️️

غیر از خود را، بی راهه می داند
جاده؛ که دیکتاتور است...!

بجایی رسیده ام که رویای همیشگی ام بود اما تازه فهمیدم که هنوز...
جاده های فرعی را گذرانده ام...!!!!

تمام جاده های جهان می روند
بخانه برنمی گردد
مسافری که
دل به جاده سپرده است !

جاده ها
گِره زده اند پامان به زمین
آسِمان را بی راهه می دانند...!


حادیسام درویشی

...همیشه که پای جاده وسط نیست
ببین!
هیچ اتاقی جاده ندارد
اما تو دوری
دور...

مثل جاده ای رو به بیراهه
دوستت دارم
و میدانم
انتهایش هیچ نیست ...

جاده ها
توطئه های پُر پیچ و خمی هستند
که مرا از شهری به شهری می کشند
با فریبِ دلرُبایِ چشمانِ تو

جاده چای تلخش
را
به انتظار تو
شیرین حل میکند

وقتی یه همسفر خوب داشته باشی
دیگه دنبال رسیدن به مقصد نیستی
دنبال طولانی ترین جاده های دنیا میگردی ..
جاده هایی که تموم شدن رو بهشون یاد نداده باشند.

جاده ها پرخطرند
و سفر طولانی
و دلِ ماست که در
پیلهِ پوسیدهِ اندوهِ تو
تنهاست هنوز...
با من از سختی این راه مگو
اگر این جاده شود ختم به تو
زهرا غفران پاکدل

می روم
بی آنکه دور شده باشم
چشمان تو که مبداء باشد
سفر یعنی ماندن

و جاده بهانه ایست
تا حواسم در هزار جهت
به عطر تو پرت شود...

جاده می خواند تو را

برگرد

فصل زندگی ست...

پا نیست که راهی بشوم جاده اگر هست
کشکول ِ پر از خالی ام آماده اگر هست

نقل است که: مردن پل ِ مابین دو دنیاست
یارب بکُش ام، مرگ چنین ساده اگر هست

هیچ جاده ای در زندگی بن بست نیست.
اگر باور نمی کنی، چند قدم جلوتر برو!
جاده ی دیگری باز می شود.
تا وقتی نشسته باشیم، همه جا بن بست است...

تا شب نروی روز به جایی نرسی
این جاده به رفت به دیار بی کسی

به علت بارش بیمعرفتی
جاده ی عشق لغزنده ست
لطفا با مهربانی برانید

جاده می خواند تو را

بر گرد

فصل زندگی ست ...

از مسیر سخت زندگی می گذریم
و رد لبخندمان
سر پیچ های تند جاده
جا می ماند.
آنچه به مقصد می رسد،
یک کالبد است؛
با رد زخمی روی لب هایش!

- کتایون آتاکیشی زاده

جاده ها پاییزند
و هر اندازه که عاشق باشی،
مهر هم میگذرد ...

لحظه ها باران است،
جاده هایی که پر از تنهاییست
و خدایی که یقین دارم هست ...

نیستی
و در نبودنت
از سردی فاصله می لرزم
برف دوری ات
قلبم را سفیدپوش کرده
و من با نگاهی منتظر
خیره ام به جاده ای سفید
تا که خورشید نگاهت
به فریادم برسد


مجید رفیع زاد

امتداد این جاده تنها در اختیار توست!
ممکن است دیگران در کنارت راه بروند، اما هیچکس نمی تواند به جای تو این راه را طی کند.

عُبورِ گمشده ی جاده های مِه زده را
نگاهِ پنجره ی انتظار می فهمد

رضا حدادیان

جیغ زد عقربه یِ گیجِ زمان؛
جاده باریک و سفر نزدیک است
بایَدَت رفت از این شهری که؛
همه اَش وسوسه ای تاریک است
شیما رحمانی

جاده آن دَم که تو را از من ربود
جانِ زندگی زِ جسمم پَر گشود
(برایِ پدرِ آسمانی اَم)(شیما رحمانی)

کارِ چشمم از تبسم ها گذشت
در نگاهم، ابرهایِ سَرکش است
بعدِ تو، هر ثانیه یک سال شد
حالِ دل چون اسبِ بی افسار شد
(برایِ بابایِ عزیزم؛ عزیزِ خدا)(شیما رحمانی)

میان جاده ای
بُریده از رفتن،
و نفس نفس زنان
در گردنه هایِ تیز،
بادِ سبکبال
می رود آسان،
تا دراز کشِ فراغت.