متن تنهایی

در بستی و رفتی و انگار دری نیست
در ذهن هزاران در و از در اثری نیست

امید به راهی نه دری هست و پناهی
در شهر غریب و دگر از تو خبری نیست

بوسیدم
دودی را که
ریه اش را بوسیده بود....

زهره تاجمیری

قرار است
سال نو بیاید
شبی بیشتر را
تحویلِ شب دهد
و کم سوتر کند
چشمِ اتاقم را...

شاید بد نباشد
آن چیز
آن چیزِ در آینه
که از هر سو، شکلِ تنهایی‌ست
با دقت بیشتری
نبیند!

چشمت، پرنده نداشت
آغوشت
مثل همیشه نبود
تنها
صدای بریدن می‌آمد
صدای بریدن
صدای...
چگونه بگویم؟؛
حس کردم
یک درخت ارغوان
در سینه‌ام افتاد !!

تا کجا باید رفت
که باد 
دنبالت نباشد
و شکوفه های بادام
از سر تنهایی
به شانه های تو
پناه ببرند..

گفته بودی: «دوستت دارم.»

مهرِ دل، بر گفته‌ات بستم؛

نیستی دیگر چرا پیشم؟

من که گفتم: «با دلت هستم.»

بعد از چهار سال هنوز باید حواسم را جمع کنم
گاهى که حواسم پرتِ سکوتِ خانه میشود
یا نگاهم، به عکسى مى افتد و فکرم پى خاطره میرود،
دستهایم به عادتِ بیست و چند ساله
دو فنجان قهوه درست میکنند!
خالى کردن فنجان دوم توى ظرف شویى عذاب آور است.

نرو از پیش من؛
آخر،
مجالِ بی تو بودن نیست؛
دلم مویه کند هر دم؛
بگرید زار؛
می‌گیرد!

‌                                                 ‌ ‌‌‌    ‌
تنهاییم را در آغوش گرفته‌ام و لبخندی گنگ بر پهنای صورتم نقش بسته‌ است. زانوان سرما زده‌ام که مانند برگ‌های تاکی بی‌جان به تنه‌ام آویزان شده بودند را در آغوش گرفته‌ام. از پنجره دیدم که گربه‌ی همسایه‌ی رو‌به‌رویی سرش را در میان سینه‌ی صاحبش مخفی کرده...

بدون او با چه قلب شکسته و غصه داری
سال نو را آغاز می کنم.

...یک عمر روی پای خود بودی درختِ من!
هرگز نیفتاده به روی شانه ای بارت...

بهارم گر نباشی بے تو چـہ غم انگیز است
ـבل عاشقم گر نباشی بے تو چه ـבلگیر است
تما لحظـہ هام گر نباشی بے تو چـہ رنگ غروب است
بـہ بهاررم گوییـב نیایـב گر نباشی زنـבگے بے تو خزان است

در پس تک تک حرفایت غم و اندوه است اما در پس خیالت بی خیالی
برای من سخن از محبت میکنی اما از تو جز بی محبتی چیزی نیست
زیبایی ات برایم اهمیتی ندارد وقتی زیبایی دلت را به کسی دیگر داده ای
دیگر عشقت برایم کم رنگ شده گویی...

بی تو آینه‌ی چشمانم،
بغضِ سکوت را،
مات می‌کند...

بی تو سبزدشتِ وجودم،
پر از بهانه می‌شود...

بی تو صحرای دلم،
خون‌بار است،
از نمِ چشمانم...

نه...
بی تو،
بهار هم،
این‌جا،
نمی‌خندد!

❉᭄͜͡بهار عمرم بے تو خزاט گشت …

جین آستین:

تعداد آدم هایی که من واقعا دوستشان دارم زیاد نیست.
تعداد کسانی که نظر خوبی درباره شان دارم از آن هم کمتر است.
من هرچه بیشتر دنیا را می شناسم، از آن ناراضی تر می شوم.

کاش، می‌گشت رها، از تبِ تنهایی خویش
لحظه‌های عطشِ پُرغمِ پنهانیِ من

ایستاده مرا بگیر باد!
این عکس باید برسد دستِ بهار
برسد دستِ زنانه‌ترین شاخه‌اش
باید ببیند که روزگاری
برگ‌ها
از دستِ تنهایی
به خش خشِ خود
می‌افتادند...

به لطف گلوله‌های سرگردان
چترش
مدت‌هاست سوراخ است
اما می‌ترسد
می‌ترسد
پایش به زمین برسد
آسمان!!

جای زمستانِ اخوان
جای کتک خوردنِ پرچم از طوفان
جای تکان‌های یک جیبِ خالی
جای تنهاییِ تمامِ آدم‌ها
پُست می‌دهد
سربازی که حکمِ زنده بودنش
به شهادتِ پوتین‌های پاره بسته است...

ایستاده‌ای
تنهایِ تنهایِ تنهایِ تنها
پایِ چهارفصلِ پاییزم.
تو
تنها شکوفه‌ی درختِ بختِ منی...

بعد تو به یاد تو با یاد تو می میرم

دور از تو...
پیراهنم ملحفه ی سفیدی ست
که در گلوی جمعه تاب می خورد
وصبحانه ام تکه ای نان بیات
با عسلی که طعم باران
خاک خورده می دهد...

ما را از آتش جهنم نترسانیـב
ما با زخم از ر؋ـیق آتش گر؋ـتیم ..
جهنم بـבتر از نمک ریختن روے زخم ڪ نیست..