متن تنهایی

حلقه اشک تو چشمات حلقه دار شده
بغض سنگین نگاهت مثل آوار شده
چی به روز من آوردی موقع دل کندن
دل مهربون من شبیه دیوار شده

تو را من دوست می دارم
ولی جانا نمی دانی
شدی دنیای من دیگر
چرا با من نمی مانی؟!
نوشتم بر تنِ لاله
که خون شد این دلِ تنگم
گل لاله به غصه گفت:
که من خونین دلم چون تو
قسم
بر زخمه ی چَنگ و
قسم بر ساغر و...

تنها چیزی که هیچ وقت طعمش عوض نمیشه جداییه؛همیشه تلخه

عکس هایت هست اما پیشم اینجا نیستی
بودنت حس می شود افسوس پیدا نیستی
سخت ویران کرد ما را جور تنهایی، امان
ای همه آبادی من آه... تنها نیستی

گفتی که ماه تا همیشه هست
قول هات چرا بازم شکست
تقصیر من تقصیر تو
معنی نمیده بدون تو
این شهر اصلاً مثل قبل نیست
خندون و خوشحال از این به بعد نیست
بجز خاطره هیچی توو قلبم نیست
صدامو داری رفیق من
از وقتی رفتی من یکی دیگم
دلم...

تنهایی...
به تنهایی هم می تواند
دخل آدم را بیاورد
چه برسد به اینکه
دست به یکی کند با جمعه...
با پاییز...!

در یک سنی، بخصوص بعد از بعضی ناملایمات،
آدم یک چیز بیشتر دلش نمی خواهد:
این که ولش کنند راحت باشد!
حتی از این هم بهتر:
جوری رفتار کنند که انگار مرده ای!

همه از یار می گویند
از آن خورشیدِ عالم تاب
و آن زیباییِ دلدار
ولی من از غمِ دوری
و چشمانِ همیشه خیس
می گویم
از آن دلشوره ی هر روز و هر شب
آن نگاهِ تا ابد خسته و تنها مانده می گویم
بگو آخر !
بگو با این...

و شاید تو نمی‌دانی...

و شاید تو نمی‌دانی که دلتنگم
اسیرِ دامِ تقدیر و نیرنگم
دل‌آزرده ز روزهای بی‌رنگم

و شاید تو نمی‌دانی که بی‌تابم
چو صحراهای خشک و تشنه‌ی آبم
اسیرِ مه، چو ماهی زیر مهتابم

نمی‌دانم، نمی‌بینی که بی‌رنگم
گرفته زخم‌ها بر قلب و بر چنگم
شکسته چون...

پنجره ی اتاقم را
مثل خودم معتاد کرده‌ام،
معتادِ انتظار..!

"همه کس من"
دلم از نبودنت خزان شده،
بی‌تو لحظه‌هایم رنگ غروب گرفته،
گویی که آسمان، بی‌ماه مانده
و شب‌های من در حسرت نورت، گم شده‌اند.

همه کس من،
هوای نگاهت را کم دارم،
صدایت، آن موسیقی آرام جانم،
در گوش دلتنگی‌هایم خاموش شده.

کاش می‌شد،
در باد نامت را...

دست بردم به خودم تا که خودم را بکشم
شاید از درد خودم را به عدم وا بکشم

خسته برگشتم از آن مرزی که بین من بود
و خودم را به تهِ چشمان خودم دفن نمود

"دو سرگشته"
در گستره‌ی بی‌کران شب، من و جاده‌ی تنهایی همسفر شده‌ایم، گویی که زمین تنها برای ما می‌چرخد و ستارگان برایمان چشمک می‌زنند. این راه بی‌انتها که پیچ‌وخم‌هایش را با سایه‌ی غبارآلود خاطراتم در آغوش گرفته، مرا در سکوتی وهم‌آلود فرو می‌برد؛ سکوتی که تنها پژواک گام‌هایم را در...

"زیر باران"
شب، سکوتی سنگین بر شهر گسترده است. خیابان‌های خیس، زیر بارانی بی‌امان، در آغوش شب آرام گرفته‌اند. تنها قدم می‌زنم، بی‌آنکه سایه‌ای همراهم باشد؛ گویی جهان مرا فراموش کرده است، یا شاید من جهان را.

قطره‌های باران، چون اشک‌های بی‌اختیار آسمان، بر گونه‌هایم می‌لغزند. باد می‌وزد، نجواهای خاموش...

"همسفرم تنهایی"

قطار آرام از ایستگاه می‌گذرد، صدای سوتش در سکوت عصرگاهی طنین می‌اندازد. پنجره‌ها قاب‌هایی از دنیا را به تصویر می‌کشند، هر لحظه پرده‌ای تازه از مناظر باز می‌شود؛ درختان، رودخانه‌های آرام، خانه‌های دورافتاده، همه در گذرند، اما من ثابت مانده‌ام در میان این تغییرات.

در این سفر، تنهایی...

آنهایی
که از جنسِ عشق نیستند
همواره آن را
بر صلیبِ غربت
کشیده اند

دل گرفته‌ام، مثل آسمانی که ابرهای تیره بی‌اجازه مهمانش شده‌اند. اشک‌هایم بی‌وقفه می‌بارند، بی‌آنکه کسی بفهمد این باران بی‌صدا از کدام ابر اندوه سرازیر شده است.

هر قطره اشکم حکایتی دارد، قصه‌ای از غمی که در سینه‌ام خانه کرده، شبیه برگ‌های پاییزی که بی‌هیاهو از شاخه جدا می‌شوند و در...

باران
به خاکم می بارد
جز چند لانه استخوان پرنده
حرفی
برای روییدن ندارم

لحظه ها پر از غم
چشمها بارانی
مدتی هست که دور از تو در این گوشه ی دنیا تنها
می شمارم
روز و شب ها را من
تا بیایی و شکوفا بشود بوته ی عشق

در هر غروب
بی آنکه بدانی
دلم بی قرار و بی تاب
تا به خواب رفتنِ خورشید
پشتِ پنجره ی تنهایی
همچنان منتظر توست

تنهایی، سایه‌ای سنگین بر قلب،
زمزمه‌ای خاموش در سکوت شب. 

در میان جمع، اما بی‌صدا،
در میان هیاهو، اما بیگانه. 
هر نگاه، عبوری سرد،
هر کلام، پژواکی دور. 

دل، آغوشی می‌خواهد که نیست،
صدایی که در سکوت گم شده. 

تنهایی، باران بی‌پایان یک دل شکسته، 
تنهایی، سکوتی که درد را...

بهار نمیشود بی تو این حال
چه امسالُ چه سال بعد و چه هرسال...

چنان دلتنگی و تنها
کو مونس  ؟ !
کو یارت ؟!
که عمری در پی اش خوانی
به صد آهنگ حیرانی
تو با گیتار و یک جاده
تو و این حال بی تابی
چه داری
در نهان ای دوست
که می خوانی بگو با من

مرا خسته کردی و خود خسته رفتی
سفر کرده با خانه‌ی من چه کردی؟