متن تنهایی

تنهایی،
خیلی با وفاست!
هیچگاه تنهایت نمی‌گذارد.

تنهایی
در این شب سیاه، دلم غرق تنهایی است
نگاهم به راه تو، چشمم پر از خالی است
ستاره‌ها همه خفته، من و سایه‌ی خودم
دلم در این سکوت، اسیر جدایی است
صدای پای تو را می‌شنوم در خیالم
ولی این خانه خالی، پر از بی‌کسی است
چراغی در دل...

ما کجای این دردیم؟
در دهان ماهی‌ای که خوابِ آسمان را می‌بیند
لابلای زخم‌های کهنه‌ی ساعت‌هایی
که عقربه‌هایشان از گریه ساخته شده‌اند

در انجماد لحظه‌های غریب
که پرنده‌ای یخ‌زده
با بال‌هایی از خاطره
در آینه‌ی شکسته‌ی زمان
به دنبال نامِ گمشده‌اش می‌گردد

بی هیچ حرف
فقط ایستاده‌ایم
مثل مجسمه‌هایی از...

این خونه زندون منه،این زندگی رویام نیست
اینی که میمیره برام،اونی که من میخوام نیست
دلخوش به برگشتم نباش،پشتم بجز دیوار نیست
اینجور رفتن ها یعنی، برگشتنی در کار نیست❤️‍🩹

من آمدم در این جهان،
تمرینِ تنهایی کنم...

ای کاش می شد سایه ی روی سرم باشی
درتنگنای زندگی مان در برم باشی

وقتی که دارم عاشقانه شعر می گویم
الهام شعرم، محتوای دفترم باشی

حالا که ایام جوانی رفته از دستم
مانند یک رؤیا کنارم، دلبرم باشی

تلخ است بی تو لحظه ها درموج تنهایی
پرواز کن...

یک فنجان چای تازه دم
قلم و کاغذی دل ِ تنگ
و تویی که
باید باشی ....
هر روز من به یادت، سفره ی دل
می گشایم به تنهایی....

בورہ کرבنـב خاطراتت،
خلوت تنهــاییم را...

کسی که تنهایی رو قبول کرده دیگه منتظر اومدن کسی نیست... :)

دنیا شده یک خانه‌ی برمودایی
از خنده نمانده هیچ ردّ پایی!
دیوار به دیوار فقط قاب کج و
صد پنجره رو به وسعتِ تنهایی ...

هوای دلم ابری ست
در این باران پاییزی
کوچه‌ها غرق سکوت
اما قلبم
با ضرباهنگ تندش
سینه ام را
از جا می‌کند
غزل خداحافظی را
بدون مقدمه سروده شد
بغضِ آسمان شکست و
باران گوشزد کرد
که پاییز فصل جدایی هاست و
نام خیابانش
چیزی نیست بجز تنهایی

جــان בل،
خستم از این بــے تــو بوבن ها
بـــہ فـریــاבم بــرس.

قلبـــم چـہ ســـاבه.
افـتاבہ בر کنج چشمان متروکت
و בارہ خاڪ میخورہ بیمعرفـت.

בر جهان בل من،
جاے یکے مثل تو خالیست،کجایی...؟

رویای برباد رفته

در تقویمِ کهنهٔ رویاها
برگ‌هایی هست
که هرگز ورق نخوردند—
شاید از ترسِ حقیقت،
یا زخمِ تکرار.

باد،
با انگشتان نامرئی‌اش
بذر آرزوها را
در بیابانِ فراموشی کاشت،
جایی که حتی سایه‌ها
ردی نمی‌گذارند.

چشمانم،
دو فانوس خاموش
در طوفانِ بی‌پایانِ انتظار
هنوز
نوری از فردا را...

ما در پی دانه ساکن دام شدیم
از جور زمانه اینچنین رام شدیم
وقتی که امید پر کشید از بر ما
نومیدو زبان بسته و آرام شدیم
با آنکه بروی بام منزلگه ماست
محروم ز هر گوشه ی این بام شدیم
آزار نکردیم که تاوان بدهیم
قربانی زخم های ایام...

چراغی دست دل دارم چراغی دربر فکرم
ولی هربار از بختم شکایت بیشمار آرَم
مگرفرق است فراق دل چه باشد نام ننگینش
صلاح ازمن چه میجویی که فاجرتر نمیگردم

یک عمر فقط به دورِ پایش گشته

تنهاست اگر تبر عصایش گشته!

بیچاره درخت پیر و فرتوتی که

موسیقیِ پاییز دَوایش گشته...

عمریست کـہ בلتنگ توام،
جاے تو خالیست کجایی؟

سهم من از تو شده حسرت...
حسرتی بی پایان

همـہ בل را بـہ تو בاבم،
همـہ اش را تو شکستی.

من بـہ انـבازـہ ے یک شهر شلوغ،
בلتنگ و گرفـتار توام.

بایـב فــــراموشت کنم،
کـہ جز این چاره בگر نیست مرا.

عُمری حدیث سایه و بارانِ واژه ام
جغرافیای دَرهَم و طوفانِ واژه ام


بر امتداد عمقِ معمّای بی کسی
تشییع سوت و کورِ خیابانِ واژه ام ​​​​


شمّاطه ی دهانِ ملخ های هَرزه گرد
باور نکرده اند بیابانِ واژه ام


بی اختیار هق هق باور شکسته شد
در چشم نابلد...