شعر عاشقانه

خانه‌ای قدیمی‌ام
در کُنجِ خراب‌آباد
اگر «ای کاش» اجابت شود
اگر بیایی
دیوارهایم پُرعکس
حیاطم آفتابی
حوضم مزین به کاشی و ماهی
گلدان‌ها، شمعدانی
و هندوانه‌ی تلخِ بختِ من
شیرین می‌شود

احتمالاً
در آن دوران
کسی شبیه تو نبود
که ژول ورن
دور دنیا در هشتادروز را نوشت
وگرنه
مانند من
روزانه
بی‌اختیار، پروانه‌وار، چندین بار
دور سرت می‌گردید...

قلبم
شکارچیِ کارکشته‌ای است
هر بار نگاهم به تو افتاد
حرفِ عاشقانه‌ای
از عمق وجود
از پا افتاد!!

گمان کردی
از جهانم دوری
بین من و تو
تنها
یک دست فاصله است
کافی است قلم بردارد
و از تو بنویسد...

نامت مژگانم را دُر می گیرد
نامت در جانم
گـُر می گیرد.

عاشق می‌شوم؛
وقتی،
شمیم گل‌های نازدل،
خیال نازک‌پردازم را،
به باغی از طراوت،
میهمان می‌سازند...

بهارم، با تو پرمهر و وفا هست؛

سراسر، شور و دنیای صفا هست؛

درونم، عاطفه، گشته، شکوفا؛

و احساسم، به عشقت، مبتلا هست...

هست طومارِ دلِ من به درازیِ ابد
برنوشته ز سرش تا سویِ پایان، تو مرو

و خیال من
خرسی است
که با یاد تو
به خواب زمستان می رود

تو برای من....
مانند شنبه ای هستی
برای پیرمرد سیگار به دستی که سالهاست می خواهد
از شنبه سیگار نکشد...

یکی یکدانه قلبم،ای کاش تو...
چندی بودی ،میگرفتم back up از تو

گر تو رفتی ،نسخه ای دیگر
داشتم تا ابد و یک روز از تو...:)

چای سر صبح را...
باید با نگاه تو طعم دار کرد...
چه چیزی تلخ تر از قند...
در حضور چشم های تو...

نوروز منی تو
با جان نو خریده به دیدارت می دوم
شکوفه های توام من
به شور میوه شدن
در هوای تو پر می کشم.

عاشقت شدم

در یک لحظه.

نه با واژه،

نه با لمس ،

فقط با نگاهت،

وقتی جهان

از قابِ چشمانِ آبی تو عبور می‌کرد.

و انگار

سفر کردم

بی‌هیچ گذرنامه‌ای

به دلِ ایتالیا

میانِ سایه‌روشنِ خیابان‌های سنگ‌فرش شده،

میان قهوه‌های تلخِ صبحگاهی،

میان پنجره‌هایی که همیشه آفتاب دارند.

چشمانت،

آبی...

سال نو؛ یعنی تو
وقتی از در توو میای
نذر کردم امشب
سفره چیدم؛ که بیای…

بر تمام صندلی‌ها نشسته است
و با تمام وجود
همخوانی می‌کند با من
منی که آوازم سکوت
و سازم
تنبورِ تنهایی‌ست...

نوروز آغاز دوباره‌ی زندگیست؛ به بهار خوش آمدیم.

بهار که می‌رسد،
زمین، دست‌های سبزش را به آسمان می‌رساند،
و شکوفه‌ها، گونه‌های زمین را بوسه‌باران می‌کنند.

پرستوها، سرود تازه‌ای در باد می‌خوانند،
باران، نامی از نور بر پیشانی خاک می‌نویسد،
و من،
در عطر نَمه‌بارانِ این لحظه،
با تمام جان،
شکوفا...

غرق شکوفه میکنی ای عشق خانه را

برای باران مینویسم
برای بیابان
برای تو که بودنت مثال نفس
برایم ضروری است
پس بخوان
همچو بیابان که محتاج باران است
منم محتاج تو هستم تو که همچو بارانی
برای تنِ خشکیده من
بیا؛ ببار بر من تر کن خاک وجودم را
شاید که سبز شد این بیابان تن...

هر خیال تو مرا عید نو و نوروزی‌ست

یار، هی یار، یار…
اینجا اگرچه گاه
گل به زمستان خسته،
خار می‌شود…
اینجا اگر چه روز
گاه چون شب تار می‌شود
اما بهار می‌شود!‌
من دیده‌ام که می‌گویم.

سوره ی شقایق ..

بسمه تعالی

رسید مژده ، دوباره بهار می آید
شمیم یاسمن و عطر یار می آید

همیشه جامِ نگاهم پر از ترانه ی توست
به این بهانه ، مکـرّر بهار می آید

برای آمدنت رنجِ عشق کافی نیست
به پیشوازِ تو ، چون انتظار می آید...

گفتمش بی تو چه بایدکرد
تاری از زلف سیاهش را داد
گفتمش مونس شب هایم تویی
از دور نگاه سردو بی مهرش را داد
به همه بوسه ای داد و به من از دور دستی تکان دادو خاطرات تلخش را داد
گفتمش می نشینم همه عمرم را ب انتظار
رفت...

به آسمانِ
دیوانه ی
ماه اول بهار
می ماند دل!