متن غمگین

دلشکسته تر از آنم که ترک هایش را ترمیم کنی

حتی انگشتانم هم از درد زخم های قلبم به لرزه افتاد

آه من وجدانت را بیدار می‌کند.

من به ویران شدن...

از چشم تو عادت کردم...

زندگی به پایان خط رسیده دوست من
کمی مرورش کن
زندگی فقط آن نیست که بنشینی و لی لی حو ضک بازی کنی
باور کن رمان فضولیت به چاپ هفتاد رسیده

لطفا به فکر نوشتن رمان توبه باش

نمیخواهم سر قبرم بیایی
وقتی در زندگی به خانه ام نیامدی
نمیخواهم در مجلس تعزیه ام لب و لوچه ات آویزان باشد
درزنده بودنم،تورا این چنین زیاد دیده ام.

نمی توانم تمامت کنم
زجرهای به تو رسیدن تمامم کرده است

شب های سرد را هیچ ژاکتی نمی فهمد
دستان یخ کرده ام اما چرا.
گونه های خیس را هیچ دستمال کاغذی نمی فهمد
بالش خیسم اما چرا.
گوشی تلفن چه می فهمد برای چه بوسیده میشود
کفش هایم چه می فهمد چرا یک کوچه ی خاص را هر روز قدم...

‍ ‍ و ناگهان
دلت می گیرد
از فاصله ی بین انچه که می خواستی
و انچه که هستی ...

ماکسیم گورکی:

آدم نباید از اهانت دیگران
نسبت به خویش گذشت کند
مادر آهسته پاسخ داد : بله ، با این وجود به ما زن ها در تمام عمرمان اهانت می شود !

چقدر دردناک است این مشکل که
برای فرار از دست یک آدم به آدم دیگری
پناه ببریم!
اعتیاد به آدم ها بدترین نوع اعتیاد است..!!

خیلی ترسو شدم
از بارون می ترسم
از پاییز و کافه
یه چیزی میگم قول بده نخندی.
من حتی از قهوه هم می ترسم

از پارک و سینما
از لبو فروش میدون تجریش

از چهار راه ولیعصر و سالن اصلی تتاتر شهر وحشت دارم.
باور میکنی از پاساژ ونک هم...

بعضی آدمها، فقط در گورستان ها گریه میکنند و برخی هم همیشه گوشه ی اتاق تنهاییشون.

یه وقتهایی تو راضی کردن خودمم میمونم. راضی نگه داشتن بقیه دیگه در توانم نیس ...!

بعد تو با رفتنت، دنیا دگر دنیا نشد...

چشم خیس من دگر، با رفتنت بینا نشد...

بعد تو بسیار بودن، که خواستن جای تو...

جای تو باشند اما، این دلم راضی نشد...

گناه من نگاهم بود...


که بیچاره به دام نگهت افتاد...

یجوری به تنهاییم معتاد شدم که هیچ کمپی نمیتونه ترکم بده...

کاش ما رو درک میکردن، نه تَرک!

کاش میشد که به پایان برسد...


این بی تو بودن های من...

دل به دریا زدم وخون غزل پارو شد

چه شود حک بشود مطلع او بر کفنم

در آستانه ی آغوشت ،
فعل نبودن را صرف کردی ،
ومن ،
دل را به فردای نیامده سپردم
وایمان آوردم
به فصل سرد
آخرین فنجان دلتنگی هایم را نوشیدم .

دل به دریا بزن و واهم ِ را دور بریز

یا بمان یا برو از عشق دگر هیچ مگو

ای کاش میشد شنبه‌ها رو
از بندِ شایدها درآوُرد
ای کاش میشد پنبه‌ها رو
از گوشِ بایدها درآوُرد...

چگونه فراموش کنم شبهای بی تو را...


وقتی که آغوشم بهانه میکند آغوشت را...