متن غمگین

مرگ یعنی:
تو بروی عزراییل نیاید..!

هم چو اشک از چشم افتادم کسی باور نکرد
در میان دردها زادم کسی باور نکرد

سید عرفان جوکار جمالی

گاهی یک نفر میرود و با رفتنش
نه تنها او را بلکه خودت را نیز از دست میدهی...!

ای روزگاربیزارم ازبیرحمیهایت میرم پیداکنم دنیایی دیگرصبح است عشق امده تونیستی

احوال دلم میبارد بی تو..
از غم نبودنت دریاااها باریده ام…








المیراپناهی-درین کبود
نویسنده

باران می بارد
اما تو نیستی

پنجره ماه را به آغوش می کشد
اما تو نیستی

قناری بهار را آواز می خواند
اما تو نیستی

اینک من هستم
اما تو نیستی!

چه مغمومانه است
پرنده باشی و
بال هایت مرده باشند!

روحِ من سیاه برتن دارد
لطفا چیزی از آرزوهایش نپرسید.!!
داغش تازه میشود.






نگین رازقی

روزی غم های دلم
مانند سیل تو را میبرد
به ناکجا آباد

شاعر: امیرحسین علوی

احوال دلم میبارد بی تو….
از غم نبودنت دریاهاااا
باریده ام …








-المیراپناهی درین کبود
نویسنده-روانشناس

شرمنده اگر دست من غمزده خالیست
درویشم و در کیسه به جز آه ندارم....

رضا حدادیان

دلتنگی من صدا ندارد اصلا..
راهی است که انتها ندارد اصلا ..
گفتی غم تازه ای برایم داری
این خانه پر است جای ندارد اصلا

سایه ام لبخندی زد
و به من گفت
خوشحالم که نیمه روز
از تو جدا می شوم
به گمانم تحمل دردهایم را نداشت!!!

خاطراتت در من پا می گیرند راه می روند

می شوند باران به بارانی ترین حالت ممکن

ارس آرامی

خاطراتش را قورت داد،

میانِ گلویش گیر کرد و از چشمانش سرازیر شد...

ارس آرامی

نکند گریه کنی بعد، خدا گریه کند...
نکند آه تو در کوچه ی ما گریه کند

تو اگر اخم کنی شعر مرا می کشد و
شبم آواره ترین است کجا گریه کند...

کلماتم غم چشمان تو را می شنود
غزل از بغض تو سررفته بیا گریه کند

نکند لحن قنوتت...

آن شبی که
واژگان جاری نمی شوند
و
بغضی در گلوی قلم گیر می کند
دستانت
اندیشه را
به تصویر می کشند
فقط
در آن بوم سیاه
چشمان بی گناه عشق را
به خاطر بسپار
و بوسه ای بر حنجره قلم بزن
تا آرام بگیرد
دردهای سیاه کاغذ ...

سید...

بعد از رفتنت درست مانند کویری هستم
تشنه ی باران







المیراپناهی-درین کبود
نویسنده-روانشناس

عاشق سیب سرخ بود.
یادمه اولین باری که رفتم جلو خونشون، یه کیسه ی کاغذی دستم گرفتم پر از سیب های سرخی که از مش رحمان خریده بودم.
مش رحمان میوه فروش چهارتا خیابون اون طرف تر از خونشون بود.
یه پیرمرد دوست داشتنی که همش روزنامه می خوند و...

وای از دنیا که یار از یار می ترسد
غنچه های تشنه از گلزار می ترسد
عاشق از آوازه ی دیدار می ترسد
پنجه ی خنیاگران از تار می ترسد
شهسوار از جاده ی هموار می ترسد
این طبیب از دیدن بیمار می ترسد...

بی تو
آرام  جان
شبی
به صبح نمی رسد


صیدنظرلطفے (صابر)

زودتر ازهمه
راهی می شود دل 
وقت رفتنت

صیدنظرلطفے (صابر)

پر ندارد بلبلی که در قفس حس می کند
در سکوت غصه دیگر از جدایی دور است

سید عرفان جوکار جمالی

اعماقِ سیاهیِ چشمانت، آشکارت می کند

چشمانت را نبند!

درش را قفل نکن!

و نگذار قطرات باران، به آن نفوذ کند

بگذار، عمقِ چشمانت، پیام رسان حال درونت باشد!

خیالت راحت...

تجربه بی شماری از این کار دارد

بدی های آدم ها، درقالبِ یک آلبوم

قرار می گیرد درونِ جاده ی پیچ وخمِ خاطراتت

و خوش به حالِ آن کسی که جاده اش

جامه ای از شن به تن کرده است

گذرِ طوفان خشمگین از روی خاطرات

آتشِ درونش را به خواب می کشاند..