100 متن کوتاه مولانا ۱۴۰۳ جدید 2024

ای ڪه مسجد میروی بهر سجود...

سربجنبد،دل نجنبد،این چه سود...!!؟

ای مونس روزگار چونی بی من

ای همدم غمگسار چونی بی من

من با رخ چون خزان خرابم بی‌تو

تو با رخ چون بهار چونی بی من

هر کسی را همدم غمها و تنهایی مدان
سایه هم راهِ تو می‌آید ولی همراه نیست...

خوش میروی در جان من
خوش میکنی درمان من
ای دین و ای ایمان من
ای بحر گوهر دار من ...!

بیا ساقی
بزن سازی
برقصانم!
چونان چرخی! بگردانم
سرم غوغاست.
بفهمانم!
دلم شیداست .مرنجانم

هزار آتش و دود و غم ست و ...

نامش عشق

هزار درد و دریغ و بلا و ...

نامش یار

من از عالم تو را تنها گزیدم
روا داری که من غمگین نشینم...

من آنِ توام

مرا به من
باز مده...

هرکس هوس سخن فروشی داند

من بنده آنم که خموشی داند

نکند فکر کنی در دل من یاد تو نیست

گوش کن نبض دلم زمزمه اش با تو یکیست

چه کرده ایی تو با دلم..!
که نازِ تو .....
نیازِ ماست!!

همه از سلسله عشق تو دیوانه شدند
همه از نرگس مخمور تو خمار شدند

همه سوگند بخورده که دگر دم نزنند
مست گشتند صبوحی سوی گفتار شدند

سودای تو را بهانه ای بس باشد
مستان ِ تو را...
ترانه ای بس باشد!

در کُشتن ِ ما چه می زنی تیغِ جفا؟!
ما را
سر تازیانه ای
بس باشد!

گر ندارے دانش ترکیب رنگ
بین گل ها زشت یا زیبا مکن

خوب‌دیدن شرط‌انسان‌بودنست
عیب را در این وآن پیدا مکن ...!!

کی زِ
سرم برون شود،
یک نفس آرزوی تو..!

دوش دیوانه شدم!
عشق مرا دید و بگفت:
آمدم!
نعره مزن!
جامه مَدَر!
. هیچ مگو!

گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم
گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو!

مُشک را گفتند :
ﺗﻮ ﺭﺍ ﯾﮏ ﻋﯿﺐ ﻫﺴﺖ،
ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻧﺸﯿﻨﯽ
ﺍﺯ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﻫﯽ!
ﮔﻔﺖ:
ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﻧﻨﮕﺮﻡ ﺑﺎ ﮐﯽ ﺍﻡ،
ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﻨﮕﺮﻡ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﯽ ﺍﻡ!

پوشیده چون جان می روی
اندر میان جان من
سرو خرامان منی
ای رونق بستان من
چون می روی بی‌من مرو
ای جان جان بی‌تن مرو
وز چشم من بیرون مشو
ای مشعل تابان من....

منم و
این صنم و
عاشقی و
باقی عمر!

من از او
گر بکشی
جای دگر
می نروم!

منم و
این صنم و
عاشقی و
باقی عمر!

من از او
گر بکشی
جای دگر می نروم!

بی نسیم کرمت

جان نگشاید دیده

ماییم که گه نهان و گه پیدایم

گه مومن و گه یهود و گه ترساییم

تا این دل ما قالب هر دل گردد

هر روز بصورتی برون می آییم

جان من و جهان تویی
دلبر بی نشان تویی

خوش بنواز جان من
جمله نیاز میشوم

گر من به غم عشق تو نسپارم دل

دل را چه کنم ؟
بهر چه دارم دل ؟

بیرون مشو از دیده
ای نور پسندیده

بی همگان به سر شود
بی تو به سر نمی شود

داغ تو دارد این دلم
جای دگر نمی شود

تو تمنای من و یار من و جان منی

پس بمان تا که نمانم به تمنای کسی

غیر رویت هر چه بینم نور چشمم کم شود

چه کرده ای تو با دلم ؟
که ناز تو نیاز ماست

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من داند
و من دانم
و دل داند
و من

گر ز مسیح پرسدت
مرده چگونه زنده کرد

بوسه بده به چشم او
بر لب ما که این چنین

من نکنم نظر به کس جز رخ دلربای تو

هر کجا تو با منی
من خوشدلم
گر بود در قعر چاهی منزلم

با تو دوزخ، جنت است ای جانفزا
با تو زندان، گلشن است است دلربا

اندر سرم از شش سو سودای تو می آید

تو مرجانی تو در جانی
تو مروارید غلتانی

اگر قلبم صدف باشد
میان آن تو پنهانی

مست رود نگار من در بر و در کنار من
هیچ مگو که یار من با کرمست و با وفا

ور تو پنداری مرا بی تو قراری هست... نیست!

همه را بیازمودم ز تو خوشترم نیامد

بی‌عشق، نشاط و طرب افزون نشود/ بی‌عشق، وجود، خوب و موزون نشود

کافر باشد که با لب چون شکرت
امکان گنه یابد و پرهیز کند...

از خواب چو بر خیزم
اول تو به یاد آیی

من آن تو
تو آن من
چرا غمگین و پردردی؟

یک ریسمان فِکندی ، بردیم بر بلندی ؛
‏من در هوا معلق و آن ریسمان گسسته !

جان من و جان تو را
هر دو به هم دوخت قضا
خوش خوش خوش خوشم
پیش تو ای شاه خوشان

گر هزاران دام باشد در قدم
چون تو با مایی نباشد هیچ غم

⁧ ⁩


️️️

صفت چراغ داری چو به خانه شب درآیی
همه خانه نور گیرد ز فروغ روشنایی

صبحدم چون رخ نمودی شد نماز من قضا
سجده کی باشد روا چون آفتاب آید برون

مست عشقم مست شوقم مست دوست
مست معشوقی که عالم مست اوست

زان شبی که وعده کردی روز بعد

روز و شب را می‌شمارم روز و شب

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من
دل من می داند و من دانم و دل داند و من...!

تاریک شده‌ست چشم بی‌تو
ما را به عصا چه می‌فریبی

صبح دروغین گذشت صبح سعادت رسید
جان شد و جان بقا ، از برِ جانان رسید

منشین با دو سه ابله ، که بمانی ز چنین ره
تو ز مردان خدا جو ، صفتِ جان و جهان را

ای زندگیِ تن و توانم همه تو ...
جانی و دلی ای دل و جانم همه تو
تو هستیِ من شدی از آنی همه من
من نیست شدم درتو از آنم همه تو

یارانِ نو گرفتی و ما را گذاشتی ؛
ما بی‌تو ناخوشیم اگر تو خوشی ز ما

عالم اگر بَر هم رَوَد ،
عشقِ تو را بادا بقا ...

تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید
تو یکی نه‌ای هزاری ، تو چراغ خود بر افروز

دانی که چرا دار مکافات شدیم؟
ناکرده گنه، چنین مجازات شدیم؟

کُشتیم خرد، دار زدیم دانش را
دربند و اسیر صد خرافات شدیم!

تلخ کنی دهان من
قند به دیگران دهی..

تو مرجانی
تو در جانی
تو مروارید غلتانی

اگر قلبم صدف باشد
میان آن
تو پنهانی

چشم هایت
مثل غزلی ست که مولانا سروده باشد
و چاوشی بخواند....

جانی و دلی
ای دل و جانم همه تو...️

دردیست در این دل که هویدا نتوان کرد

در بلا هم میچشم لذّاتِ او ...

تیره صبحی که مرا از تو سلامی نرسد ..

گفت که با بال و پری ! من پر و بالت ندهم،

در هوس بال و پرش بی پر و پر کنده شدم

ای دل، ز عبیر عشق کم گوی

خود بو بَرَد آنکه یار باشد

طاق ابروی چو محراب تو از بس زیباست

هر که آمد به تماشا به نمازش نرسید

.

ترک خویش و ترک خویشان می کنیم ...

پریشان باد زلف او که تا پنهان شود رویش

که تا تنها مرا باشد پریشانی ز پنهانش !

مصلحت نیست قیاس رخ تو با خورشید

شمس اگر اذن طلوع از تو بگیرد ادب است

گفتی
خوشی
تو بی ما..

زین طعنه ها
گذر کن .....

باز فرو ریخت عشق از در و دیوارِ من...

بگشای لب که قند فراوانم آرزوست...

همرنگ یار مایی؟
یا رنگ از او خریدی؟

من از برای مصلحت در حبس دنیا مانده ام ...

صنما شاه جهانی!
ز تو من شاد جهانم ...


مولانا

️️️

شب زِ نورِ ماه رویِ خویش را بیند سپید

من شَبَمْ تو ماهِ من بر آسْمانْ بی من مَرو

ای در دل من ،میل و تمنا همه تو ...

تا دل نشود عاشق دیوانه نمیگردد

تا نگذرد از تن جان جانانه نمیگردد

گریان نشود چشمی تا آنکه نسوزد دل

بیهوده به گرد شمع پروانه نمیگردد

در سر هوس عشق تو دارم همه روز
در عشق تو مست و بیقرارم همه روز


️️️

گر چاره تویی بیچاره منم جانا ....

جان فدای یارِ دل رنجان من...

آمده ام که تا به خود ، گوش کشان کشانمت...

ای عشق ببخشای تو بر حال ضعیفان

کز خاک همان رست که در خاک دمیدی

دعای جانَم اینست که جان فدای تو باد

️️️

بشکند آن چشم تو صد عهد را ..

اگر بی من خوشی یارا ،
به صد دامم چه می بندی

تو مرا جان بقایی که دهی جام حیاتم..

️️️

️
اندر دلِ ما ...
تویی نگارا..



️️️

تو بیش کُنی کم را️
از دل ببَری غم را


️️️

جان و دلم ساکن است زآنکه دل و جانم اوست...

️️️

عشق پاکم
پر کن از باده ی چشمت
قدح صبحِ مرا
خود بگو
من زِ تو سرمست شوم
یا خورشید ...؟!



️️️

از خود بطلب هر آنچه خواهی که تویی…

ذاتت عسل است ای جان

گفتت عسلی دیگر

آفتابی نی ز شرق و نی ز غرب از جان بتافت
ذره وار آمد به رقص از وی در و دیوار ما
چون مثال ذره ایم اندر پی آن آفتاب
رقص باشد همچو ذره روز و شب کردار ما

به جناب عشق گفتم تو بیا دوای ما باش

که به پاسخم بگفتا تو بمان و مبتلا باش

عمر که بی عشق رفت هیچ حسابش مگیر

دلدار چنان مشوش آمد که مپرس

هجرانش چنان پر آتش آمد که مپرس

گفتم که مکن گفت مکن تا نکنم

این یک سخنم چنان خوش آمد که مپرس

دلتنگم و دیدار تو درمان منست

بیرنگ رخت زمانه زندان منست

بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی

آنچ از غم هجران تو بر جان منست