متن تهران

تو را با ط دسته دار می نویسم.
همانند واژه پر شکوه طهران
بالاخره تفاوت فاحشی است
میان خاص وعام....
✍مهدیه باریکانی

.
گفتم که صادقم من، قلبم کلک ندارد
مشکن تو قلب من را، زیرا یدک ندارد
در سایه سار چشمت آب و هوا چه عالیست
باور کن این هوا را باغ ملک ندارد
این نغمه ای که مویت با باد مینوازد
در هیچ جای دیگر چرخ فلک ندارد
دل میرود...

امروز جمعه نیست، ولی با نبودنت
مانند عصر جمعه ی تهران دلم گرفت

دوباره باز پاییز اومد و برگارو چید
دوباره باز فصلِ سرده سرما رسید
دوباره باز، دوباره باز
یه حس عجیبی داریم انگار که نمیرسیم
یه بار دیگه پلکات داره میگه
چشمات خواب و خمار انگار داره میره
یه جای دیگه قصه داره میگه
یه انتظار شدید یه اشتباه دیگه
من...

و عجیب دلم قدم زدن در شهری را می خواهد که بی رحم ترین است ...!

دوری و تهران بی تو با من جنگ دارد
در کوچه هایش با هوایت غرق دردم
این روزها حالی نپرس از من که بدجور
این شهر را یک شعر سرخ از غصه کردم

بعد از تو حسرت شد برایم مهربانی
اینجا تمام مردمش قهرند با هم
از ازدحام پوچشان پیداست...

آدم عاشق
برگر های کوچولو با
گوشت سی درصد
تو خیابون های خزانه را
به استیک های هفتصدتومنی
اندرزگو هم ترجیح میده
مهم دلش با کی و کجا باشه:)

دوباره تحریمم کن
دوباره
از تجهیزاتِ عشقی ات.
بین ما
برجام هم بی فرجام...
تو سلطه گر نیستی
من
زیتونِ بی عمل.
تحریم ابد بکن
عشق یک روزه نیستم
ابد وُ یک روزِ توأم
هی حکم بده
چه فرق می کند
شلمچه،هیروشیما
یا تهران
من ویرانِ توأم ،
شیطان بهشت

حتی همین تهرانِ تا تجریش آلوده
عاشق که باشی آسمان محشری دارد...

طهران شد تهران
اما رویایش همچنان
بی نقطه و ساده
برج میلاد فرزندش
هنوز هم مادرش را دوست دارد
بر روی دیوار های بازار کهنه
هنوز هم
مرگ بر شاه دیده می شود
هنوز هم تاریخ دیده می شود
قهوه های خیابان آرژانتین
دوباره تلخی را
فراموش کرده اند
خط...

درست چند ساعت دیگر......
عطرت می نشیند
روی بال های پروانه
روی دامن گلدار دخترکی
که با شوق؛
شمع های تولدش را فوت می کند!
یا شاید روی دست های زنی
که با عشق
موهای خرمایی رنگ
فرزندش را بافته!
چند ساعت دیگر
یک زن میانسال،
پنجره را باز می...

به تو نیاز دارم
چون روزنامه به صفحهٔ نیازمندی ها
تهران به خیابان_ولیعصر
عشق به شین وسطش...

بعد از آن روز دیگر نه صدایت را شنیدم و نه چهره ات را دیدم.
سال ها می گذرد از آن روز تا امروزی که دیگر چهره ات را به یاد نمی آورم. سخت بود ولی از هر چیزی که تو را به من وصل می کند فاصله گرفتم. نباید...

حالا تو برای من بیشتر از یک خاطره،
شبیه خود ولیعصر هستی!
یک خیابانِ صبور با انگشتان کشیده ی غمگین.
خیابانی که پاریس را با تمام سنگفرش هایش پهن آن کرده بودیم ...
و بر کمر شب قدم می زدیم.
شبیه حضور عظیمِ یک قدم،
شبیه باران خورده ترین نقطه...

دقت کردید پاییز امسال تهران چقدر دلبر شده؟ دقت کردید به این تن به تن شدن زرد و نارنجی و قرمز و قهوه ای؟
دیده اید بلوار کشاورز را؟ دیده اید چه بارانی می بارد این روزها، چه خلوت است، چه پاییز است؟
کسی را دارید که تو خلوتی خیس...

چقدر این شهر را دوست دارم
تهران شلوغ پرهیاهویم را که آدمهایش
از فرط دلتنگی هرکدامشان یک گوشی دستشان
گرفته اند و تندتند تایپ می کنند؛
مراقب خودت باش
نگرانت هستم
دوستت دارم
حواست به خودت باشد
تو فقط خوب باش، همه چیز درست میشود

دست های من
بر کاغذ
جهان را شعر می کند
رم را برای ایتالیا
برج ایفل را برای پاریس
و بهار توکیو را بخاطر شکوفه
اما دست های تو
جان می دهد برای پیاده روی های
ولیعصر

و چقدر پایتخت
به تهران می آید
با تو

تهران بدونِ تو
تهرانِ دیگری ست
هر کس کنارِ تو
انسانِ بهتریست

شب های تهران، می کند پنهان...
زندگی شبانه، تفریحات شبانه، خیابان هایی که شب ها مثل روز روشن هستند، پیاده روهایی که شب ها شلوغ تر از روزهاست و جرم و جنحه شبانه...

مثل این که این ها مشخصه شب های شهرهای بزرگ است. اما شب های تهران چندان شبیه...

روزی خواهد رسید
که تمام تحرک ترد طبیعت
با بوی اطلسی
در ما رشد کند
و کنار باریکه ای از روز
که از شب به دور مانده است
در پهلوی آجرهای ریخته ی این میانه ی خاور
سررا برگردانیم
و در جهت جغرافیایی یک دوست داشتن
تکرار شویم

نمی دانم...

بعضی از ادم ها
بی هوا
مثل رنگ های خیس
به پیراهنت می چسبند
وشهر را رها نمی کنند

بعضی
بی هوا از میان هفته های تو می گذرند
و روزهایت را له کرده و معلق رها می کنند

بی هوا گوش هایشان را می گیرند
تا تو را نشوند...

به تو ای پنجره ی رو به خیابان؛ سلام...
تب عشق گل خشکیده به گلدان ؛سلام...
قصه ی بوسه ی آن نیمه شب پنهانی؛
ای پریزاده و دردانه ی باران ؛سلام ...
گفته بودی همه شب چشم به راهم شده ای؛
آمدم سوی همان دیده ی گریان ، سلام...
آمدم...

دکتر این بار برایم نم باران بنویس
دو سه شب پرسه زدن توی خیابان بنویس

دوسه روزی نه! دوسه هفته و شاید هم بیش
سر نهادن به در و دشت و بیابان بنویس

عکسی از این دل پژمرده برایم تو بگیر
تستی از سینه ی افسرده ی یاران بنویس

اسکنی...

که تهران تَر شود تهران ،
مَن آبادانِ ویرانم ..