متن تنهایی عمیق

احساسم
جاری‌ست در چشمانم؛
نگفته رازم را،
می‌دانی؛ می‌دانم؛
نگرفته نبضم را،
می‌فهمی؛ می‌دانی؛
نخوانده حسّم را،
می‌خوانی؛ می‌دانم؛
پس،
از چه روی نالانم؛ گریانم؟
پای‌ این‌ احساس،
می‌مانم؛ می‌مانم..‌.

تنهایی،
چیزی نیست که بشود فریادش کرد؛
تنهایی،
یک حسّ تنهای درونی‌ست؛
احساسی‌ست ناب؛
تنهایی،
گاهی:
نهفته‌های یک انسان را،
آشکار می‌سازد...

آمدم با تو باشم؛
فقط با تو!
و قلبم را برایت هدیه آوردم؛
در کادویی،
از جنس‌احساس؛
به رنگ محبّت!
امّا تو...
بازتابی‌ست مرا؛
بازتابی‌ست...
به تلافی شکستن قلبم؛
بازتابی‌ست مرا...

نبودنت را به دوش کشیدم، چقدر سنگین بود.

می خواهم فریاد بکشم اما بر سر چه کسی...
تو؟
هرگز...
می خواهم نفرین کنم چه کسی را...
تو؟
هرگز...
می خواهم یک دل سیر گریه کنم برای چه کسی...
به غیر از تو؟
هرگز...
و می خواهم بمیرم برای چه کسی...
باز هم به غیر از تو؟
هرگز...
آری...

بمان ، که مرا با خیالت توان زندگی نیست.

زخمی تر از آنم، که زخمم تو نبینی.

هزار  کوهِ یخی قد کشید در شعرم
نداشت معجزه ای آفتاب مایلِ من

به شِکوه لب نگشودم تمام عمر از تو
شبیه بُغضی در پرده ماند ، مشکلِ من

دوباره دخترِ باد است و سعی باطلِ من
وَ شاخه شاخه صدای شکستن دلِ من

آوار ه یعنی :من.....

که در کوچه پس کوچه های خاطراتم دنبال تو میگردم.

تنهام انقدر تنها که صدای سکوت دل را میشنوم.

من پزشک نیستم، اما درد خود میدانم.

دوری از آغوش گرم توست، که سخت بیمارم.

تو نباشی؛ مثل این است
که وارد بهشت شوی؛
خدا رفته باشد...!

تنهایی
جنگلی بکر است
تاریک و آکنده از بوفِ خاطره
بی‌آغوشِ خورشید
برگ به برگِ تقویم
دلت
به حالِ خودت می‌سوزد
می‌سوزد اما
آتش نمی‌گیری
می‌سوزد و
تمام نمی‌شوی...

گفتمش بی تو چه بایدکرد
تاری از زلف سیاهش را داد
گفتمش مونس شب هایم تویی
از دور نگاه سردو بی مهرش را داد
به همه بوسه ای داد و به من از دور دستی تکان دادو خاطرات تلخش را داد
گفتمش می نشینم همه عمرم را ب انتظار
رفت...

زندگی سخته،

ولی نه سخت تر از نبودنت.

بودن
عالمی دارد
نردبان بودن
عالمی دیگر.


نردبان شدم
که دیوارهای طرد به من تکیه دهند
از من بالا روند
و سایه‌ی سرخ‌ترین سیب تاریخ را
از گوشه‌ی ذهنم بربایند...

بعد از چهار سال هنوز باید حواسم را جمع کنم
گاهى که حواسم پرتِ سکوتِ خانه میشود
یا نگاهم، به عکسى مى افتد و فکرم پى خاطره میرود،
دستهایم به عادتِ بیست و چند ساله
دو فنجان قهوه درست میکنند!
خالى کردن فنجان دوم توى ظرف شویى عذاب آور است.

“تمام عمرم در جهانی گذشت که گوش داشت اما شنیدن نمی‌دانست، و من در سکوتی پر از فریاد، حق نداشته‌ای بودم که به رسم هیچ‌کس پذیرفته نشد.”

ایستاده‌ای
تنهایِ تنهایِ تنهایِ تنها
پایِ چهارفصلِ پاییزم.
تو
تنها شکوفه‌ی درختِ بختِ منی...

بعد تو به یاد تو با یاد تو می میرم

این نبودن های تو بدجور طولانی شده...


چشم خیس من دگر طاقت ندارد درویت...

غرق تنهایی خود بودم که.،
که نگاهم افتاد.
به همان چادر مشکی.
به همان صورت زیبا.
به همان قامت رعنا.
که از ان دور دلم را لرزاند.
تپش قلب من انگار به هزاران برسید..
سخت تر شد نفسهام لرزه به دستان برسید.
اندکی نزدیک شد.
چقدر مثل تو بود.
ولی...