سوگ نکند که ما اضافات دنیاییم، که این‌گونه خار و خفیف، در به در، به دنبال یک لحظه آرامشیم. در پی تبسمی ناگهانی، یا عصر بارانی دلپذیر، شامگاهی دل‌نشین، یک‌بار لذت برف‌بازی؛ چونان سگ پاسوخته، سرگردان، می‌دویم؛ اما دریغ از رسیدن دریغ چگونه است دویدن و نرسیدن؟ چگونه است حال...
شب های سرد را هیچ ژاکتی نمی فهمد دستان یخ کرده ام اما چرا. گونه های خیس را هیچ دستمال کاغذی نمی فهمد بالش خیسم اما چرا. گوشی تلفن چه می فهمد برای چه بوسیده میشود کفش هایم چه می فهمد چرا یک کوچه ی خاص را هر روز قدم...
در ادامۀ رفتنت بهار نیامد دردی که از زمستان تعقیبمان می کرد به استخوان رسید... اندوه آدم های زیادی در من است؛ آدم هایی با چشم های غمگین و خاطرات تلخ... حرفی نیست روزهای رفته در تقویم مانده اند برگرد بر گُردۀ این اسبِ مرده، نهیبِ شادی بزن سلمان نظافت...
می شود بیایی می خواهم بسوزانم همه ی خاطراتِ تلخِ گذشته را باید این بهار جورِ دیگری دوست بدارم تو را...
گربه ای در گوشه ی انبار خوابش میبرد آن زمان که سفره با اقرار خوابش میبرد پای پولی گر میان باشد پلیس زبده ای در مصاف حمله ی اشرار خوابش میبرد زندگی را در پس پس کوچه ها گم کرده ام عاقبت از این همه تکرار خوابش میبرد با مرور...
گاهی چقدر دلم یک رفیق شش دانگ میخواهد... کسی که به دور از جنسیت همراهت باشد، مذکر و مونث فرقی ندارد... فقط کسی باشد که بفهمد حالت را... بتوانی به دور از حاشیه و ترس از هر چیزی، تا نا کجا آبادهِ زندگی بروی.. اگر کمی حد دوستی های معمولی...
عشق هایی که می میرند چه می شوند؟ طوفانهایی که آرام می گیرند چه می کنند؟ ابرهای مرده دریا های مرده یادهای مرده را کجا دفن می کنند؟ اگر همه ی خاطرات تلخی که به سختی از یاد برده ایم یک شب باهم به شهر حمله کنند ما چه کنیم؟
