متن دلتنگی

می خواهد
سخن از خاطره ها حال و هوا می خواهد
سمت هر پنجره ای نور و صفا می خواهد

هر فلزی که بخواهد بدرخشد بی شک
روی آن جوهری از آب طلا می خواهد

زندگی چیست، عمر همین گرانمایه ما
که به هر ثانیه اش لطف خدا می خواهد...

کجا ی دنیا بی هیاهوست
همه اش آشوب و جنگ است
اِلا گوشه آرام آغوشت
راستی یادم نبود
شنیدن ضربان قلبت
در ورای نفس هایت
خودش آشوبی دگر به پا خواهد کرد .

از کدام شب برایت بگویم
در نبودت
هیچ شبی به خیر نگذشت.

‍ چشمان سیاه
تو چقدر جادویی ست
بوسید مرا
گرچه
هم اغوش
نگشتیم در شبِ بی‌پایان
چشمانت
مثل دو فانوسِ خاموش
در دلِ طوفان
می‌درخشیدند
بی‌آن‌که نوری بدهند
بی‌آن‌که راهی نشان دهند...

من
در امتدادِ سکوت
دنبالِ صدایی می‌گشتم
که شاید
از لبانت
به خوابم بریزد...

اما
تو فقط نگاه...

لبهاے مستش،
مزہ جان میـבهنـב.

چه کسی گفته است
غروب زیباست
لعنت به غروب و حال و هوایش
که وقتی از راه می‌رسد
فقط برایم
دلتنگی می بافد.

ساعت رومیزی ابدی شد
و چکشی که با خنده ای شیطانی
زمزمه های مرد خسته را همراهی می کرد
ساعت لعنتی
من دلتنگش هستم و
تو با ثانیه هایت نیش و کنایه میزنی.

فرقی نمی کند
اهل کدام دهه باشی
۵۰، ۶۰ و یا....
پای عشق که در میان باشد
یک پای ماجرا همیشه
زَجر و دلتنگی است .

در سخاوت خاک
لبخندت رنگ سکوت گرفت
و مرثیه ی چشمانم
پناهگاهی شد
اندوه صدایم را؛

برهوت خواب هایی
خالی از عبور رویایت
بیداری جهانم را
آشفته می سازد...

بهاره طلایی

🥀🥀🥀🥀🥀

🖤مادر مرد، از بس که جان ندارد🖤

با اینکه اشک هایم
با چشم هایم بیگانه اند
اما از هجوم بی امان دلتنگی ات
اشک هایم دخیل بسته ی چشمانم شده اند

صاعقه ی دلتنگی ات
به بغض گلویم زد
و ابرهای چشمانم نبودنت را
یکریز و آرام
شروع به باریدن کردند
سرد و پاییز وار
آخر دلیل عاشقانه های من
بگذار بگویم
دلم بس ناجوانمردانه تنگ است .

غروب چشمان ت
می کارد درد را
در حوالی قلبم
روی سینه م بگذار دست ت را
تا درمان شود
بی‌پناهی م مادر

نامت آرام است،
اما نبودنت، هجوم موج‌های بی‌قرار است.

جویاے پریشانـےِ حالم شـבہ بوבنـב،
من چشم تو را نشانـہ رفــتم.

گفتا که عشق بازی؟ گفتم اگر خوش آید

گفتا چگونه عشقی؟ گفتم که خامُش آید!

گفتا بگو دلیلش؟ گفتم ز حرف مردم

گفتا خطر ندارد! گفتم چو چاوُش آید!...

باز جمعه است
بیخیال دلتنگی و حالش
وقتی تو در قلبم جای داری
خواب کنار تو بیشتر می چسبد .

هر چه قدر هم شاد بگذرد
بلاخره
یک جایی یک لحظه ای یک ساعتی
یقه ات را می‌گیرد
مثل خوره می افتد به جانت
با غمی ، با عکسی ، با آهنگی
هر چقدر هم شاد باز هم
لعنت به جمعه و دلتنگی هایش.

وقتی که نباشی
از غم دوری ات
جان تنم که هیچ
حتی ثانیه ها هم
درد دارد.

باز جمعه است
بیخیال دلتنگی و حالش
وقتی تو در قلبم جای داری
خواب کنار تو بیشتر می چسبد .

باران می‌بارید
خیس شدم
از هوای تو

من هرگز خسته نمی شوم
نه از تو نه از تکرار تو
پس هزار بار هم بمیرم و زنده شوم
تو را انتخاب خواهم کرد .

پرده‌ها افتاده‌اند

صحنه، روشن‌تر از همیشه

نورافکن‌ها بر تنِ سایه‌ها می کوبند

گوش کن به زمزمه‌یِ (تو زیبایی)

که در آن

( تو کافی نیستی) نقاب بسته

ببین ( انتخاب آزاد را)

زنجیری از جنسِ ابریشم

هر تار

پلکانی به سویِ بلندپروازی

هر پله

تله‌یِ تلو تلویِ پنهان





دست‌هایِ نامرئی...

‏تا هستی هست و زِ بعدِ مرگم، تویی در دو جهان،
‏مرا، مِی و پیمانه و ساغر و هستی و مستی و گناه!
‏

وطن، وطن
نظر فکن به من که من
به هر کجا، غریب‌وار٬
که زیر آسمان دیگری غنوده ام
همیشه با تو بوده ام
همیشه با تو بوده ام...

وطن! وطن!
تو سبز جاودان بمان که من
پرنده‌ای مهاجرم که از فراز باغ با صفای تو
به دور دست مه گرفته...