متن دلتنگی

هر لحظه نبود تو مرا، پیر ترم کرد.

سپر می اندازم در برابرت، زیرا
حریف چشم تو هرگز نمی شود دلِ من.

تو بگویی “صبح بخیر”،
آفتاب زودتر از همیشه بیدار می‌شود،
پنجره‌ها دهان باز می‌کنند
تا عطر تو را نفس بکشند.

دستم را که میگیری،
درختان از شوق
شکوفه‌هایشان را روی پیراهنم می‌ریزند،
و کوچه‌ها پر از ردپای نور می‌شوند.

باران اگر ببارد،
تو را بهانه کرده است،
و اگر نبارد،...

توشبیه کوچه ای هستی که به دریا میرسه…

آمدی و زمستانِ دلم،
سبز شد
گویی تمام شکوفه‌های باغچه‌های خدا،
برای روییدن در نگاه تو لحظه شماری کرده‌اند.


عطر تو را باد می‌آورد،
همراه با نسیمِ گرمِ آفتاب
من در هوایت سبز می‌شوم،
مثل زمینی که پس از باران،
بی‌اختیار عاشق بهار می‌شود.


دلم می‌خواهد دستانِ تو را بگیرم،...

༺ گرماے خانـہ از عشق ماבر شعلـہ ور مے شوב

تولدت،

تصادف نبود…

خدا،

در لحظه‌ای که جهان داشت

از عشق خالی می‌شد،

تو را نوشت—

نه برای خودت،

برای ما

که دیگر باورمان نمیشد بهار دیگری در راه باشد



با تولدت،

فروردین،

ماه شروع بهار شد.



تولدت مبارک…

تو عیدیِ خدایی

به دلِ روزهایی

که هیچ نشانی از امید...

آوار ه یعنی :من.....

که در کوچه پس کوچه های خاطراتم دنبال تو میگردم.

من که در چالش چشمان تو.

میبازم دل.

یادت، نبودنت را بدجور به رخ میکشد.

هرچند خون آلوده ام از تیغ زبانت

بیزارم ازین قسمت پیچیده‌‌و تقدیر
دلگیرم ازین دل، که بود دل نگرانت

دانی که خودت طعمه‌ی چشمان رقیبی
دانم که خودم خسته ام از رسم خیانت

آخر به فلاکت بکشانند سراپا
من را گذری عمر و تورا حسن جوانت

سوگند به رخشانی ات...

هر چه میخواهی بکن، اما تو نشکن دل ما.

عشق و سوزش، عقل می‌سوزاند و کارش را تمام
‌ بار را دل بُرد و بر تاریخ ما افسانه ریخت
‌

تو را نگفتم،
تو را نخواندم،
تو را حتی آرزو نکردم…
تو،
همیشه
قبل از هر فکر،
هر خواستن،
در من اتفاق افتاده بودی.
نه چون عشق،
که مثل نفس—
بی‌نام،
بی‌نیاز از دلیل.
و هر بار که نگاهت می‌کنم،
دنیا
کمی از بی رحمی اش را
فراموش میکند!

نه!
قول شرف می‌دهم
دستِ ابرِ اندوه
به چشمانت نمی‌رسد
در قلبم پناه بگیر!
حتی یک تپش
عقب‌نشینی نخواهم کرد...

هیچ چیز بدتر از این نیست که با دل تنگ سفر کرد.

گناه این دل دیوانه این بود.

که پنهانی تو را در سینه اش داشت.

خط قرمز دور لبهایت کشیدی، بوسه ممنوع است
من ولی شاعر شدم تا رد شوم از خط قرمز ها

آخرین باری که داشتیم زندگی عادیمونو میکردیم کی بود؟ :)

سال ها
لب بسته بودم ،
از سخن ،
از شعر،
شور
بی هوا ، وارد شدی
چشمم ویالون می زند.

سنجاق می کنم
بوی پیراهنت را
بر لبان خشکیده دلتنگی ،
وقتی اشک
می شوید
خاطرات غم گرفته ی رفتن را...

بعد تو
فرو ریختم در خویش ،
آه
قد کشید
در حُرم دلتنگی غروب...

بی تو با این دل ویرانه تنها چه کنم.؟

فـــــــکر تـــــــــو...

مجال شنیدن صدای دل را از من گرفت.