شعر عاشقانه

مرا آنچه گناهی بود، این بود...

کمی دوست داشتن تو در خیالم...

شرابِ خون خورَد دلم،
زِ جامِ سردِ بی کسی؛
بیا؛ بشو، تو همنفس،
برای من؛ برای دل!

هوایم با تو شد حالا،
پر از مهر؛
نفس هستی و با تو،
می کشم دم.

من، فدای خنده های نوگلِ لبهای تو؛
نازِ آن نابِ نگه؛ وقتی به ما می‌آوری!

عشق می گیرد دل از: گلبوسه های پرشعف؛
صد تشکّر از تو چون: این سان صفا می‌آوری!

اسمِ تو، سرفصلِ واژه، واژه ی شعر دل است؛
مطلعِ شعرِ گروه این نااامِ پُر مَد کرده ام!

با تو اعضای گروهم، می شود، کامل فقط؛
با رباتِ دل، ورودِ غیرِ تو، سد کرده ام!

گیسوی تو معشوقه ی باد است
باد عاشق مو های زیاد است

نان را، هوا را،

روشنی را، بهار را،

از من بگیر

اما خنده‌ات را هرگز

تا چشم از دنیا نبندم.

عشق
دایره‌ایست
بی‌مرز
که
هر بار
باز
به
خود
بازمی‌گردد

در
دایره‌ای
که
آغاز
نداشت
و
پایان
نمی‌شناخت
ماندم
میان
عشق

همه چیز برایم روشن است
تو
از تبارِ واژه‌ی آفتاب هستی
که می‌توانی این چنین
دست‌ِ کبودِ جوهری‌ام را
از میانِ خطوطِ شب
نجات دهی...

تکه‌ای از رویا
افتاد در چای سردم
چرخید
چرخید
تا به لبۀ فنجان رسید به
خواستم بنوشمش
اما قاشق گفت:
"حواست نیست؟
این فقط خیالِ قند بود!"
رویا
با قهقهه‌ای نامرئی
از کنار میز پرید
و من
ماندم با فنجانی چای
که عطرش دیگر
شبیه هیچ‌ خاطره ای نبود

در جامِ طلا شرارِ شیدا دارد/
هر قطره‌اش آتشی تمنا دارد/
گر شعله‌کشان به دل بریزی، بینی/
از خاکِ وجود، جانِ زیبا دارد/

در سایه‌ی سبزِ خویش مأوا دارد/
در ریشه‌ی خود هزار دنیا دارد/
هر برگ که می‌ریزد از او می‌گوید:/
با مرگ هنوز زندگی‌ها دارد/
...

من
و تو
پلی ساخته ایم

از عشق که هر لحظه نزدیک‌تر می‌شویم تا به هم برسیم

دل را به طلسم عشق بیدار کنم/
جان را به هوای دوست بیمار کنم/
ای شهرِ پر از حادثه، باور دارم/
قهرم به تو را، به مهر تکرار کنم/

در سر مرا امشب تب آن عشق سوزان است
آغوش خود را باز کن فصل زمستان است

بگذار تا وارد شوم در خانه قلبت
وقتی هوایم بی حضورت سخت بوران است

ما مثل یک روحیم اما در یکی پیکر
با تو تمام فصل های من بهاران است

اعظم کلیابی
بانوی...

بیا ترانه ی لبریز از، غزل هایم
بریز طعم عسل را به کام دنیایم

تو ای بهانه ی شادی مگر نمی دانی؟!
چقدر بی تو غمینم چقدر تنهایم

بیا که بی تو شکسته پَرِ کبوترِ دل
ببند! بال مرا! حضرتِ مداوایم!

کنار خمره ی انگور چشم تو خوبم
نفس ترین...

رفت و غزلم چشم به راهش نگران شد

دلشوره ما بود، دل آرام جهان شد

(حامد عسکری)

تو خروس آبشاری،
زلالی آبی،
صدای رودی،
خنکی چشمه ای.

روی دیوار
ساعت می خندید و زمان عقب عقب می رفت
صندلی ای که نشسته بود
پاهایش را دراز کرد و خمیازه کشید
در یخچال را باز کردم
ماه افتاد بیرون
و با صدای شکستن بشقاب ها
در فریزر یخ زد
قاشقی از سقف آویزان بود
و زیرش یک چتر...

در خلوت شب، ستاره پنهان دیدم/

از چشمه ی نور، عشق لرزان دیدم/

در آینه ی ماه نگاهت جاری ست/

در ظلمت دل ، مهر تو تابان دیدم ...


....فیروزه سمیعی

گریه را می بینم و با خنده رامت می کنم...
بهترین احساس دنیا را بنامت می کنم...!

خنده را می دزدی و پنهان نگاهم می کنی...!
گریه را می پوشم و خندان سلامت می کنم

نیستم مایوس از بد عهدی این روزگار
تلخ گفتارم، ولی شادی به کامت می کنم...

در راهم و گذر، ناپیداست
رازی نو
در پرده ای کهنه می پیچد
سخت ترین قدم ها
قدم های غریب
ردی که از بودن پاک شده است
عشق
نگاه را پشت رو می پوشاند
وفریب
تا نبیند جنون را...

...فیروزه سمیعی
...
On my path and journey, it remains unseen...

بِه مَرگَم راضی اَم امّا،فَقَط یِک آرِزو دارَم؛
سَرَم را لَحظهءِ آخَربه زانوی تو بُگذارَم؛
بِپُرسی ازمَن آن لَحظه،که آیاصُحبَتی دارَم؟!
بِجای اَشهَدُو اَنَّ بِگویَم دوستت دارم ♡£