شعر عاشقانه

از چشمانت پیداست
که تو هم خیلی مرا دوست داری!
فرار از عشق ممکن نیست،
هرچه قدر هم بر عشق زنهار کنی
باز چشمانت اقرار خواهند کرد،
لذت یک عشق پنهانی را!
چرا با شرم از بین می بری،
این احساس پر از لطف و مهر را؟!
کافی ست!
بگشای...

کمافی السابق نمی توانم
در شعرهایم بگنجانمت!
یا که گیسوانت را به شاخ و برگ درخت تشبیه کنم و
چشمانت را به چشمه های زلال آب.
زیرا اکنون آگاه شده ام
که تو از این توصیفات زیباتری.








شعر: مریوان حکیم جباری
برگردان به فارسی: زانا کوردستانی

همه می دانند
من سال هاست چشم به راه کسی
سرم به کار کلمات خودم گرم است
تو را به اسم آب،
تو را به روح روشن دریا،
به دیدنم بیا،
مقابلم بنشین
بگذار آفتاب از کنار چشم های کهن سال من بگذرد
من به یک نفر از فهم اعتماد...

با رویاهایت در من ببار
و کار عشق را یکسره کن
این روزهایم را
برای تو نگه داشته ام
تا زیباترین شعر جهان را
با بوسه ای از جان من بیرون بکشی
با رویاهایت در من ببار...

تو شب باش، تا من ستاره بارانت کنم،
تو آسمان باش، تا من ابر میان آغوشت باشم،
تو دریا باش، تا من ماهی زیبای میانه ات گردم،
تو گل باش، تا من سبزه زار وجود تو گردم،
تو آفتاب باش، تا من بیابانی پر از زیبایی تو بشوم،
تو خدا...

هر لحظه، نگاهم را از تو پنهان می کنم
تا که مایه ی اشعارم گردی و شیدایم کنی!
هر لحظه، خنده هایم را پنهان می کنم،
تا که لبخندی برایم بفرستی از لب های خیس ات و
داستان دوست داشتنت را ادامه دهی،
و با حرف هایت عمر دوباره ام...

خبر داری وقتی که پروانه ای روی گلی می نشیند،
چنین احساس می کنم،
که لب تو بر لب های من نشسته است!
چرا باور نمی کنی،
وقتی قطرات آب رودخانه
بر روی سبزه زار اطرافش می پاشد،
حس می کنم،
دست من است که در مرتع سبز آغوش تو...

وقتی می گویی: دوستت دارم!
تنهایی خودم را به خاطر می آورم
و شعرهایم را از یاد می برم!
...
بگذار چشم به راهت بمانم و
تمامی روزهایم را بشمارم،
باشد که یاد تو هر روز سراغم بیاید!
...
بگذار به یاد عشقت
به گلدان ها آب بدهم و
بال...

آرامشم بودی تو را گم کرده بودم
آرام   گشتم تا تورا پیدا نمودم

باران  شدی بر روی گلبرگم چکیدی
شبنم زده من عاشق بوی تو بودم

تو قبله ومحراب دل بعد از خدایی
تو ناخدایی کن به دریای وجودم

در هر نفس نام تو شد ذکر،لبانم
پیچیده ای همچون دعا...

محبوب ِ من
یک خیابان وُ چند کوچه....
چقدر از تو دورم ؛
- تنها دل ِ عاشقم می داند وُ
قاصدکی سرگردان ؛
که به پنجره ی بسته خورده ست !!

چشمان محبوبم دو ستاره
و سینه اش گل بهاری است




عبدالوهاب البیاتی
ترجمه ی عذرا جوانمردی

در دامنه پر شیب خاطرات
دوستت دارمهای تو
بوی بابونه و آویشن می دهد
و بوی عشق
بوی زندگی
همان که در مشامم
تا همیشه باقی است ...

چشمهایت
آن پل کهنه میان رودخانه وحشی ست
هربار با نگاهت
قلبم می ریزد
اگر طنابهای شوق
پاره شود
سقوط به آغوشت
حتمی ست .

اگر سخن میان من و تو پایان یافت و راه های وصال قطع شدند و جدا و غریبه گشتیم، از نو با من آشنا شو.

یک بارِ دیگر اگر به دنیا بیایم
تمامِ روزهاى اکنونم را
با رندى و جسورانه تر زندگى خواهم کرد
اما این بار،
در شناختنِ تو دیر نخواهم کرد...

ساقه ی سبزِ دوست داشتنت..
پیچک وار می پیچد؛
بر نرده های بی رنگِ قلبم،

تا با هر لبخندت،
دشتی از شقایقهای وحشی
در رگهایم بتپد...
سرخ،
آتشین
تب دار. ..

خواب هایم بوی تن تورا می دهد
نکند
آن دورترها
نیمه شب
در آغوشم می گیری؟

ارس آرامی

در چله ی زمستان،
نامه هایت را که می خوانم
تنور اجاقمان شعله ور،
خورشید هم تابان و پر نور می شود.









شعر: دریا هورامی
ترجمه: زانا کوردستانی

مرا آرام دوست بدار ..
میان نفس کشیدن های مدامت ...
میان مرمرین بلور نگاهت ...
و رهایم کن در خویش ...
تا حضور مقدس آرامش ...
که تب کند وجودم ..
از تداوم لبخندت ..
بر سایه سار شکوفه زار دستانم ...
مرا آرام دوست بدار ...
از هرم...

می خواهم بگویمت: تنهایم مگذار!
وقتی کنارمی از هر درد و رنجی دورم!
بگذار رویایم رنگ واقعیت بگیرد،
آخر چگونه می توانم دلم را از تو بستانم،
تویی که قلب و جان منی!




شعر: شاده علی
ترجمه: زانا کوردستانی

پیش از آمدنت خبر بده
تا که با جان و دل به استقبالت بشتابم
و عرق خستگی راهت را
با آغوش و نفس هایم پاک کنم.



شعر: احمد علی (زنگنه)
ترجمه : زانا کوردستانی

زد نسیم و سر زلفش ز رخش رفت کنار
چال لپش شد نمایان و دلم گشت خمار

(محمد فرمان رضائی)

به فرض اینکه خورشید غروب کند
به فرض اینکه ماه طلوع کند
این دل من از دل تو دل نمیکند
پس بخوان سرود عاشقانه را
و بده به دست نسیم تا به گوشم
مژده دهد سرود عشق هامان را

مجید محمدی(تنها)
نام شعر:سرود عاشقانه
تخلص شاعر:تنها

ماه را دیدم و گفتم که قشنگ است اما
رخ زیبای تو را ماه ندارد جانا


(محمد فرمان رضائی)