قلبِ زبان نفهمِ من، باتوام اِی تپنده یِ خانه خراب کُن، دیگر با هر گُم گُم ات نامش را درونِ من تکرار نکن و نبودنش را به رُخم نکش. دیوانه جان، "تنهایِ بی سنگِ صبور،" انقدر خودِ زخمی ات را به در و دیوارِ سینه یِ از مُشتِ روزگار کبود...
انتظار می کشیدم که بیایی چشم براهت ماندم به لحظه های با تو بودن اندیشیدم اما مثل همیشه نیامدی من ماندم با غم نیامدنت عشق من .
من خاطرات تو بودم، خاطرات تلخ و شیرینت. بگو کدام دست، کدام بوسه، کدام تن مرا از ذهن توخط زد؟
سکوتِ نشستنِ برف، نبودنت را چه بلند فریاد میزند! نگاهم کن... که استخوان هایم در این سرما و دلم در نبودنت، چه تنها میسوزند... نگاهم کن! که این چهارفصلِ نبودنت، چه سخت میگذرد...
پنجشنبه که می شود دوستت دارم هایم را خیرات می کنم شاید به دستت برسد و فاتحه ای بخوانی برای روح عاشقم...
دلم می خواهد کسی زنگ بزند، خبر بدهد که مرده ای که رفتنت اینبار دست خودت نبود که نبودنت یعنی هیچ جا نیستی که مردنت دلیل موجهی برای جنون من باشد که رخت سیاهم را بپوشم صورتم را بخراشم گریبان بدرم سر به بیابان بگذارم آنچنان بگریم آنچنان تو را...
گل می خرم هنوز اگر چه برای سطل تا گل فروش بو نَبَرَد که تو رفته ای
اگر تو ؛ اتفاق می افتادی می فهمیدم هنوز معجزه ای هست اما قرن هاست که نه دریایی شکافته شده نه مرده ای زنده، و تو به جای آمدنت سالهاست دورتر می شوی.
غمگینم و کسی نمیداند عشق را در پسِ نگاهِ خود پنهان کردن مرگِ تدریجی ست... و من برای از دست ندادنت سال هاست که در خود مرده ام ! .
درخت نارنج، داخل حیاط... پدر پیرم روی تخت، مادرم کنارش،،، --در قاب! بغضی به مهمانی گلویم آمده است در این میان یک چیز کم است، -- تو!!! کاش میان این خانه، --قدم می زدی! (زانا کوردستانی)
اتاقی تاریک... چَشمی تَر... گلویی خشک... نفسی تنگ ... . عاقبتِ شبی، در پاییز است...
امشب کنار عکس تو . . . من خواب رفته ام . . . ازبس که گریه شُسته مرا... آب رفته ام... مثل لباس های رها روی بند رخت پیچیده ام به یاد تو .... بی تاب رفته ام . . .
دیشب دلم... روی دست هایم جان داد... این روز های آخر... به دور دست ها خیره می ماند... بی صدا بغض می کرد... و گاهی آه می کشید... چشم به راه بود... می فهمی ؟! چشم به راه....
من در هرلحظه از شبانه روز انتظار ضمیری را می کشم که از آن من نیست ،.. و قطعا در این لحظه که درمی یابی جز او کسی را نداری، آسمان بی رنگ تر از همیشه جلوه می کند.
یلداهای زیادی است که رفته ای و شب های من همیشه کارشان به یلدا می کشد بی آنکه کسی دور هم جمع شوند! یلدا بلند ترین شب نداشتن توست...! ...
و من هنوز هم به یادت زیر باران آرام و بی صدا خیس میشوم!
شب ماه را در آغوش میگیرد روز خورشید را و آسمان هر دوی آن ها را اصلا نمی فهمند شاید روی زمین کسی از آغوشی جدا شده!
چشمانم ؛ رود شده اند در خالیِ نبودنت آن قدر نیامدی که جان رویاهایم را آب برد
از وقتی رفته ای دست های خیالت در زمینِ دل من بذرِ بغض می کارند.
بعد تو چشم من صدها خزر گریست دنیا بدون تو جز یک شکنجه نیست
پس لرزه های رفتنت از زلزله سنگین تر است دیگر کنارم نیستی این از همه غمگین تر است
کنج خلوت من یعنی بهانه هایی که داشتم و نیامدی تا تمام شود دردهایم که با من همین جا خاموش نشست و زخم کرد تا آبم کند دعایی که هر بار بیشتر اجابت نشد من اینجا بی تو یادم رفت نفس بکشم و همه یادشان ماند من بی تو همانم...
مثل یه دیوونم دلتنگ و بارونی اشکام سر میره توو هر خیابونی قلبم ترک خورده حال بدی دارم هیچوقت نفهمیدی چقدر دوستت دارم
" مهرترین " ماه سال شده ام بعد رفتنت ... پاییزِ پاییزِ پاییزم ... .
