متن غمگین

روبروی گلدان شمعدانی درد دل گفتم و بغضم ترکید
از آن روز، اشکهای شمعدانی ،مسئول آب دادن گل شمعدانی شده اند.

جادوگرشده ام
دعایی نوشته ام
یک طومار دلتنگی
با اشک چشمانم
و یک سبد دعا با آه دلم
بر دوش بادگذاشته ام
ارمغان خواهد آورد برایت
ومن حس خواهم کرد عطر موهایت را
وقتی که بادپریشانشان کند
و چه غبطه میخورم به باد
پنجره به هم میخورد
و میبرد باد...

نگران نباش دوست من
از اینکه به آغوش مرگ رفت وتو تنها مانده ای
ویا به نوعی دیگر تنهایت گذاشته و ترکت کرده است
وتو هیچ نمیدانی
سرنوشت برایت چه نگاشته بود
به گمانم زمان با تو بودن به همان مقدار، تقدیر بوده است.

آدمایی که خوب میتونن حال بقیه رو خوب کنن رو معمولا کسی نمیتونه حالشونو خوب کنه

برایش نوشتم:
جانم!
نفس میکشم هنوز و
امیدى به زنده ماندنم هست
بیا!
بیا و همه چیز را از نو شروع کنیم
اینجا هواى بدونِ تو
خفه ام میکند...
پیغامم را دید
لبخندى زد و چه تلخ
همه چیز را تکذیب کرد
رفت!

ِ
یادت نره همجوره پات موندم
ولی تو همه جوره بی لیاقتیتو ثابت کردی!
ِ

تُ ام جزئی از چیزایی هستی که همیشه هِی خاستمو نداشتم
ینی کلَن هرچی خاستمو نداشتم

خیلی حرفا تو سکوت جا نمیشن :)

باز خاطراتِ تو همین حوالیه ..
حالم همینه و یه چند سالیه جای تو خالیه ..

دلتنگ خودم هستم .
این جمله ب تنهایی خودش یک دنیا حرف و فلسفه است .

هر شب مرا خیال تو...

آید به مهمانی من...

التماس نمیکنم برگردی

حسرت کشیدن برازندته !

اعتصاب کرده اند
چشمهایم
تا تو نیایی میل خواب ندارند.

از تحمل که گذشتم به تحمّل خوردم
دردم این بود که از یارِ خودی گل خوردم!
حرفی از عقلِ بداندیش به یک مست زدند
باختم! آخر بازی، همگی دست زدند...

یه تریلی آرزو موند رو دلمون !!


.

ان نگاه ِ
پر تلاطم چشمانش
دستان عریان مرا ندید
وامروز، خورشید پشت پلک های ِ بغض الود من ، مرد است .

قلب مهربان زخم فراوان دارد

گفتند صبر داشته باش
دگر نداستند دلمان از صبر لبریز است..

دلشکسته تر از آنم که ترک هایش را ترمیم کنی

حتی انگشتانم هم از درد زخم های قلبم به لرزه افتاد

آه من وجدانت را بیدار می‌کند.

من به ویران شدن...

از چشم تو عادت کردم...

زندگی به پایان خط رسیده دوست من
کمی مرورش کن
زندگی فقط آن نیست که بنشینی و لی لی حو ضک بازی کنی
باور کن رمان فضولیت به چاپ هفتاد رسیده

لطفا به فکر نوشتن رمان توبه باش

نمیخواهم سر قبرم بیایی
وقتی در زندگی به خانه ام نیامدی
نمیخواهم در مجلس تعزیه ام لب و لوچه ات آویزان باشد
درزنده بودنم،تورا این چنین زیاد دیده ام.