متن سپیده

کنار شبِ نابالغ
پلک زدم
- پی در پی –
تا سپیده،
در بلوغِ صبح اما
تو نیستی هنوز!!

تو هیچ وقت نبودی؛
حتّی در دلِ آن شب ها،
که تا قلبِ سپیده،
به مِهرِ دیدارت،
ستاره شمردم!
زهرا حکیمی بافقی (کتاب ترنّم احساس)

مانندِ سپیده پاک و زیبا شده ای💛

پر شور ترین حرفِ لبِ ما شده ای💜

خورشیدِ من از چشم تو بیرون آید🌝

فانوسِ من و دیده ی دریا شده ای🌬

هر شب
کنار خیالت می نشینم
اما نه شانه ای برای تکیه می بینم
و نه دستی برای نوازش
چاره ای نیست
جز آنکه همراه با خیالی واهی
از شب عبور کنم
تا در سپیده ای دیگر
به دنبال آرزوهای
گمشده ام باشم


مجید رفیع زاد

سپیده که سر بزند،
در این بیشه زارِ خزان دیده
شاید دوباره گلی بروید؛
شبیه آنچه در بهار بوییدی ..

شب هایم را
به صبح پیوند می زنم
و در انتظار سپیده ای روشن
چشم به راهی می دوزم
که خبر از آمدن تو می دهد
به انتظارت می مانم
حتی شده تا صبح با ماه سخن می گویم
بیا که وجود سرد من
محتاج آفتاب نگاه توست


مجید رفیع...

من از سکوت فاصله می ترسم
از صدای بوق ممتد تلفن
از سپیده ی صبح انتظار
و بغضی که هر غروب
نفس را بند می آورد
می ترسم دیگر نباشی
شب ها خاطراتمان را
برای ماه تعریف کنم


مجید رفیع زاد

سپیده دم


دم سپیده گرم
که با آمدنش بیدارم کرد
و برای خورشید
چای و صبحانه براه کرد
و گفت
حق من نیست
و رفت
من نمیدانستم
که چرا سپیده عمرش کوتاست...

دوباره شب شد و چشمم بر آسمان افتاد
شبی نبوده که بی غم سحر شود ای داد

شب، آستان نیاز من و غریبی هاست
همیشه مانده در این شب به سینه ام فریاد

مرا که بی کسم اما در این غریبی ها
همیشه لغزشِ اشکی نوازشم می داد

پرندهٔ قفسم...

از نور به روشنی، از سایه به تاریکی، از بامداد به سپیده، میرسم
تنها از توست که بازهم به تو میرسم
تو مرکز پرگارِ عالمی و من دایره ای که دیوانه وار به دور تو میگردد

ای دوست بیا کمک که مهمان دارم
درسینه ی خود هوای طوفان دارم
وقتی به سراغ دل من می آیی
آرام که موسیقی باران دارم
***
از خاطره ی من و تو، ما می ماند
عطر نفست همیشه جا می ماند
با این دل دیوانه وفاداری کن
آخر به خدا...

اینجا هوا ابری ست
و من در آبشخور حوادثش
پیِ تنهاییِ خود می گردم....

درختی شده ام بی بار
که برگهایم سبز است
و ریشه هایم زرد
پنهانش می کنم
تا سپیده ، غروب را در من نیابد

«دران زلال بیکران»

(به محمدرضا شجریان)

بخوان که از صدای تو سپیده سر برآورد
وطن، زِ نو، جوان شود دمی دگر برآورد

به روی نقشه وطن، صدات چون کند سفر
کویر سبز گردد و سر از خزر برآورد

برون زِ ترس و لرزها گذر کند ز مرزها
بهار بیکرانه‎ای به...

دیگر از خواب هم کاری ساخته نیست,
نه مرا میبرد,
نه تو را می آورد,
تشدید میگذارد روی دلتنگی ها
و من
عاجزانه تا صبح,
دخیل میبندم به ضریح آسمان!
شاید با سپیده,
تو هم برسی...!

سپیده که سر بزند
در این بیشه زار خزان زده
شاید گلی بروید
شبیه آنچه در بهار بوییدیم
پس به نام زندگی
هرگز نگو هرگز

گول
حلا نشکوفته
قورانخونی
بال بال زنه
سیفتال
دس آو بگیته
ولگ سوفره سر
میجیک میجک زنه
چوشم برا،
مو
چوطو بوخوسم؟
روشنایی
پابمای.

جواد رحمتی برفجانی




گل /هنوز نشکفته /پروانه /بال بال می زند /زنبور /دس شسته /بر سفره برگ /مژه بر مژه /چشم براه/من /چگونه بخوابم ؟ /سپیده...

بهار با قصه های زمرّدین بر لب
به گشت و گذار
از این زمین به سرزمینِ دگر
لاله می افشاند و
سپیده ی آواز
پَر می کشد به جنگل و صحرا ...
اگر که چون بهار
جاودانگی ات آرزوست
قلبِ مردم باش

ای فرشِ مرمرین!
ای برف!
دنیای یخ زده، اینک غنوده است
دریایی از سپیده که خاموش خفته است
وقتی که آمدی
درخت همهمه سر کرد و شاخه ها لرزید
جویبار گریخت و روی ماه را شالِ ابر پوشانید
گنجشک هم نمی خوانَد
چرا که می ترسد
خوابِ معصومِ برف را...

سپیده آمد و باز هم
طلوعِ سوسن هاست و
از مژه های علف های دشت
شبنم چو اشک می ریزد
درخت ها همه آوازهای غمگینند
که منتظرِ نورِ زردِ خورشیدند
آه! روزها بی حضورِ روی تو
ای آفتابِ جهان
چه ساکت و سرد است
و من که به دوردست ها...

نام تو جزئی از اسم شب بود
نگهبان ها را به ستوه آوردم
تا سپیده.

همرنگ سپیده و سپیدار شوید
مشتاق سلام و مست دیدار شوید

روشن شده چشم آسمان صبح بخیر
در میزند آفتاب بیدار شوید

هر سپیده
زیباترین
تکراری دنیاست
گشودنِ چشمانت

هر سپیده
از دریچه‌ی چشمانت
آفتاب بر گونه‌های شبنم
احساس می‌تراود
و جهانم را بوسه باران

بوی صبح می‌دهی
به خصوص چشمانت
چشمانت را که باز می‌کنی
سپیده می‌زند


️

️️️