متن لب

تو
تمام لب‌هایت را
در شیشه‌ای از مهتاب
به من سپرده‌ای
و من
با بوسه‌ای از جنس پرنده‌ی بی‌بال
در آغوشت
چون صدای گم‌شده‌ی باران
جای خواهم گرفت

چشمانت
مثل نسیم صبحگاهی
از لابه‌لای برگ‌های نازک بید می‌گذرد
و صدایت
روی موج‌های آرام دریا
لالایی می‌خواند برای ماهی‌های خسته

لبانت
رنگ انار ترک‌خورده‌ی پاییز است
وقتی که خورشید
با انگشتان طلایی‌اش
گونه‌های آسمان را نوازش می‌کند

و من
در امتداد نگاهت
مثل پرنده‌ای گم‌شده
به سمت روشنایی پر...

آتش و عذاب شده جانم بسی خسته است
وَغمی که خنده به روی زندگی بسته است
در هزارتوی خود مانده ام بی کَس و کار
تلخ و سیاه روزهایم همچو شب گشته است
حال و فال و قال ام کشید به چون و چند
بَس زِ آشنایان و دوست خنجر...

تویی آن شعر که هَرزگاه به لب می‌ ریزم
در خیال از لبِ چشمت به لبت می خیزم
غرقِ در بوسه ی تو شعر زمین می ریزد
برق چشمان تو می‌بیند و بر می خیزد
دَرِ گوش ات سخنی از تب دل می گویم
عطر گیسوی تو را میان دست...

شب مردگان
جان ، به غَمِ ، به جان اُفتاده تقدیم خواهم کرد
چشمهای پر زِ بغض به اَشک تسلیم خواهم کرد
آفتاب را پس زده و شبی سیاه تر از سیاه
بر پیکره ی روزهایم حتی ترسیم خواهم کرد
جگرسوز خواهم شد و خفگان خواهم گرفت
و تنهایی‌ام را...

داشتم به آسمان نگاه می کردم
هاله ای از ماه هنوز پیدا بود
جویای حالش شدم
در نهایت عشق
لب به سخن گشود و گفت
ببخشید آقا
دل کندن از ماه شما آسان نیست.

خواب یا بیدار ؟
نمیدانم
احساسم ، فکرم ، خیالم
مانند گمشده ای است
در جنگل مه آلود
که دنبال گمشده اش می‌گردد
جانم به لب رسیده
از این هیاهو
از این سَردرد
آخر معشوقه ی رفته بَرباد
بعد از تو قرص های لعنتی
لالایی چشمانم را می خوانند.

به اندازه ی زیبایی پاییز برایت دلتنگم
چشمانت شکست غرور را در دلِ سنگم
روز و شب و لحظه های من همه سیاه است
بسکه دیروز و امروز و فردا هم برایت دلتنگم
بیا و زِ چشمانم بخوان حجم این عشق را
بیا که جان به لب رسید بخدا برایت...

لبت با لبم گفت و گو می‌کند و خونم چو می در سبو می‌کند
بسوزد لبت همچو آتش تنم و خاکسترم زیر و رو می‌کند
نشاند مرا در بر آینه مرا با خودم روبه‌رو می‌کند
سر من جهان را به چالش کشد خودش کار ما پشت و رو می‌کند
تن...

༺ هرگاـہ لب سکوت مے کنـב چشم سخن مے گویـב

لمس لبهای تو در کنج خیالم آرزوست.

شعر من طعم غزل های لبت را می دهد
زین سبب شهد و شکر می ریزد از افکار من

برخیز؛ بیا، نزدِ دلم؛ دلدارم!

آخر، منم انسانم و یک دل دارم!

یک دل، که نه صد دل، شده‌ام شیدایت؛

گل‌بوسه‌ی حس، بر لبِ «تو»، می‌کارم!

من، فدای خنده های نوگلِ لبهای تو؛
نازِ آن نابِ نگه؛ وقتی به ما می‌آوری!

عشق می گیرد دل از: گلبوسه های پرشعف؛
صد تشکّر از تو چون: این سان صفا می‌آوری!

برخیز؛ بیا، نزدِ دلم؛ دلدارم!
آخر، منم انسانم و یک دل دارم؛

یک دل، که نه صد دل، شده ام شیدایت؛
گلبوسه ی حس، بر لبِ «تو»، می کارم.

عاشق چشم غزل خیزت شدم
دم به دم از عشق لبریزت شدم
ای بهار رفته با اندوه باد
بی بهاران فصل پاییزت شدم

این روزها تکرار در تکرار دردم
در خود فرو مى ریزم و آوار دردم

یک آینه، یک زن و یک بغض شکسته
شب تا سپیده ، جان به لب بیدار دردم

دست در دست تو لب های تو بوسیدن دارد
بوی تو چون بوی گلی ست که بوییدن دارد

هر قدم سوی تو می آید و در بی خبری است
کوچه به کوچه با یاد تو دویدن دارد

دلم تنگه مثال کوچه ی شب؛
که در آن نیست، یک دم لغزشِ لب؛
تبِ تنهایی و، حسٌ غریبی،
شده، شورشگر حالِ من اغلب!
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

گلِ پیراهنت را دوست دارم؛
لب و، عطر تنت را دوست دارم؛
در اوج لحظه های گرم احساس،
تب بوسیدنت را دوست دارم!
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

گلِ پیراهنت را دوست دارم؛
لب و، عطر تنت را دوست دارم؛
در اوج لحظه های گرم احساس،
تب بوسیدنت را دوست دارم
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

یک روز در این خانه من بودم و یاری بود
نی بود و نوایی بود یک دلبر و ساقی بود

او بوسه طلب میکرد تشنه به لبم میکرد
هی بوسه به لب میکرد آتش به تبم میکرد

لب هایِ تو
موج را می ماند
وقتی
بر لبِ ساحل
آوار می شوند.

شبی به کوی تو ای مه ، گذار خواهم کرد
رقیب را به همین غصه ، خوار خواهم کرد

به بوسه ای ز لبانت ، که منبع شکر است
وجود خویش و تو را ، بی قرار خواهم کرد

تو در درون دل من نشسته ای ، ای جان
کجا...