متن حسرت

غم نبودنت بد به جانم ریشه زده.

مثل سابق پیشِ چشمانم نداری جایگاه...

اگه زندگیم یه کتاب بود،
صفحه‌ی تو
گوشه‌ای خمیده داشت:)

امشب به یادت فال قهوه گرفتم.
چقدر لبریز بود از بی کسی و تنهایی.

می‌پرسی
که دوست دارم تنهایی را یا نه؟
از منی که داخل چایش دو قند می‌اندازد برای حل شدن؟

ازهرم عشق چیز زیادی نمانده است
جزاینکه روی شیشه دل "ها" گذاشته

۰۰بَدَل به باد شدم، دلخوشم به اینکه فقط
مرا قلمرو گیسوی تو وطن شده است۰۰۰۱

نیستی و دلتنگی از سقف چشمانم چکه میکند.

نیازم به تو
نه از سرِ تنهایی‌ست
نه بهانه‌ای برای شعر
چیزی‌ست
میانِ نبضِ کندِ غروب
و صدای نامت
که بی‌دلیل
در ذهنم تکرار می شود

می خواهم به گذشته برگردم...
نه به خاطر اینکه اشتباهاتم را جبران کنم،
به خاطر در آغوش کشیدن کسی...
که دیگر نیست...

عجب رنج عجیب و درد ناکیست، دوریت...

دلم گرفته و سَرتاسرِ زمان؛ خواب است
دلم گرفته و بی تو جهان؛ همین قاب است.
به یاد پدرم🖤

کاش...
.
.
.
کاش؛ امّا،
کِشتنِ این کاش‌ها را سود نیست!

ندارمت دیگر
پیشتر نیز
توهّم داشتنت را داشتم

به سویدایِ دلم؛ لشکَرِ عقل آمد و بَس
دلِ ویران شده را؛
حاجتِ دلدار کجا؟

در آستانه ی آغوشت ،
فعل نبودن را صرف کردی ،
ومن ،
دل را به فردای نیامده سپردم
وایمان آوردم
به فصل سرد
آخرین فنجان دلتنگی هایم را نوشیدم .

خسته ام از زیادی نبودنت.

سنگینی میکند خاطراتت، بر شبهای نبودنت.

آن هنگام غزل که گفتی بنشین سنبل من
و من با لوندی گفتم که چه گفتی؟
که دلم خواست تکرار سخنت
و تو زیرک جانانه من گفتی هیچ
ای کاش هزاران یار می گفتی و باز
من می پرسیدم که چه گفتی
و تو باز می گفتی تکرارش
که شنید...

➷➷➷➷➷ از בرב בلتنگے با ماشین בل ب جاבـہ زבم تا شایـבبا او בر مسیر خاطرات بـہ طور تصاב؋ـے بر خورב کنم..
اما این جاבـہ گویے مسیرش یک طر؋ــہ و خیابانش هم بن بست است …

گل میدهی ، نو می شوی ، من در بهارت نیستم

مُردم از چشم انتظاری گشته ام دیگر هلاک
ردّ پایت گمشده، ای بی نشان ، ای بی پلاک

به گردابی در افتادم که از آن ناگزیری نیست
مرا تا مرز نابودی کِشد امواج موهایت

لعنت به هوایی که...
آرامش آغوش مان را ندید و طوفانی شد.