متن عاشقانه غمگین

هجران تو مقدور نتواند بود
وز چشمان تو مهجور نتوانم بود
خیال رخ زیبای تو در صبو خواهم ریخت
کهنه شراب گردد، وضوی عشق گیرم
سرسجاده خویش، غم هجران تو گویم

آسمان چشمانت همچون آسمان ابری اخم کرده بی باران است

صبح که بر می خیزم
های های دلم برپاست
صدای فنجانها بلندمیشود
برای نشستن دونفره مان
و من میفهمم
که یکی ازفنجانها قلبش هرروز میشکند

چشمِ تو دریایِ احساسِ ناب،
چشمِ من، خون گریست از التهاب.

خنده‌ات، آرامشی در جانِ شب،
سایه‌ات افتاد بر دل، بی‌جواب.

رفتی و شب‌های من بی‌صبح شد،
سینه‌ام لبریزِ آه و اضطراب.

عطرِ تو، پیچید در رؤیای دور،
نامِ تو آمد به لب، بی‌اجتناب.

ساهر از شوقِ تو آتش‌خانه شد،...

آخ من بِشم تَصدُّقت
فقط خودت،فقط خودت
میتونی آرومم کنی
وقتی دلم ازت پُره
همونی که میخواستمی
یه مهربونِ خواستنی
دیگه همه خوب میدونن
تنها قَسَمِ راستمی.‌‌..

در سینه ی ما،
حسرت دیدار کسی نیست به جز تو

یک لحظه ز من جدا نشد،
حسرت دیدار تو ای دوست.

رهایت نمیکنم مگر آنکه مرا از قصد گم کنی

امشبم مثل خیلی شبا
نگام خیره‌ست به سقف
ذهنم یه‌سره داره صدا پخش می‌کنه
نه آهنگه، نه حرفای بقیه
فقط خودمم
با خودم.
هی سوال، هی تصویر
هی «چی می‌شد اگه...»
نه خستم، نه بیدار
یه جایی بین بودن و نبودنم
که هیچ‌جوره آروم نمی‌گیره.
‌‌
تو روز،
قشنگ قانعش...

میشود روزی رسد با تو بگویم حرف دل،
با تو از دلتنگی های نیمه شب گویم سخن.

دلم می خواست
برای تو بنویسد...‌
شب نوشت انتظار
ساعت می خواند تاریکی
حالا من در مداری ایستاده ام
با پاهای پیر...

رفتش چنان که باد، بی‌هیچ اعتنایی
نامم ز خاطرش، چو گردی بر گذر افتاد!

• «فراموش می‌شوی، گویی که هرگز نبوده‌ای.» •
— محمود درویش

چقدر ساده رفتی . . .
چقدر راحت شدم برایت یک خاطره‌ی محو در غبارِ روزهای شلوغ. نه صدایی، نه پیامی، نه حتی نگاهی از دور. انگار نه انگار روزی جانِ هم بودیم.
باورم نمی‌شود این‌همه زود، این‌همه بی‌صدا،...

تُ بدونِ مَن ؛
مَرا ڪم دارے !
مَن ولے بے تو ؛
جَهانم خالیستْ ... !

‌‌‌

تو فراموشم نخواهی کرد جانا، تا ابد

ردپای چشمهایم بر دلت جا مانده است

مرا در دلت بنشان
درست همان وسط
و اطرافش را با مهر بپوشان
و من دروازه بان دلت می شوم
تا که مبادا کسی بیاید و جای مرا بگیرد

چگونه بگذرم ازتو
تمام شیفتگی هایم درتو خلاصه شده است
تو به مانند گسلی هستی بر خانه قلبم

شانه هایت را به من بده
تکیه کنم بر آنها
گپی نیست مرا
میدانم شانه های تو هم خسته اند
شاید خستگی در خستگی را مرهمی بیاید

قصیه دلتنگی من به هفت آسمان هم رسید
درحیرتم که چرا خودم هنوز در زمینم

سخت است حال من
به مانند کسی میمانم که درآب در حال غرق شدن است
و البته فقط میخواهم ناجیم توباشی

تا صدایم را بشنوی،
کلماتم گاه به نازکی ردّ پاهای مرغ‌های دریایی
بر شن‌های ساحل فرومی‌نشینند.

گردنبندی‌ام می‌سازند،
زنگوله‌ای مست،
برای دستانی که نرم‌اند، چون خوشه‌های انگور.

کلماتم را از دور می‌نگرم—
هستند،
اما دیگر بیشتر از آنِ من‌اند، برای تو‌اند؛
بر درد کهنه‌ام می‌خزند،
چون پیچکی بر دیوارهای مرطوب....

می پرﺳﻰ ﺗﺎ ﻛﻰ
ﺗﺎ وﻗﺘﻰ دوﻧﻪ ﺑﻪ دوﻧﻪ ﻣﻮﻫﺎت ﺳﻔﻴﺪ ﺷﻦ
می پرﺳﻰ ﺗﺎ ﻛﻰ
ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻰ اﻣﺎ ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ
می پرسی ﺗﺎ ﻛﻰ
ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻧﻮه ﻫﺎﻣﻮﻧﻮ ﺑﺒﺮﻳﻢ درﻳﺎ
می پرﺳﻰ ﺗﺎ ﻛﻰ
ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﭼﺮوﻛﻴﺪه ﺧﻄّﺎی دﺳﺘﺎم
ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮام ﺑﺎ ﺗﻮ ﭘﻴﺮ ﺷﻢ
ﻳﺎ...

بر عـشق تـو ام دچار می فهمی تو

این دل شده بی قرار می فهمی تو

شیدا صـــفتم ولی چـو حلاج مرا

غم می کشدم به دار می فهمی تو

خاطرات چشم تو،
بد قصد جانم کرده اند