متن تنهایی دردناک
زیبا متن: مرجع متن های زیبا و جملات تنهایی دردناک
روبرویم میز و دفتر ،بغض و آه پنجره
باز دارد شعر میگوید نگاه پنجره
مینویسم روی کاغذخط به خط احساس خویش
روز خود را میکنم هرشب سیاه پنجره
اشک میریزم برای درد هایش روزو شب
همدم تنهاییم گشته است ماه پنجره
میرسانم هرشبم را تا طلوع صبح درد
میرسدآرام گاهی...
چیزی برای گفتن باقی نمانده است
عزیز من هیچی نمانده، هیچ!
از امروز
باید دیواری بسازیم
همچون مردم چین
به بلندای انفال...
با تاسِ بد افتاده ی تب دار
آینده ی در انزوا مُرده
لای ورق های دل و گشنیز
رویای آس من، تَرَک خورده
هر لحظه مجذور خطرناکم
مجموعه ی منفور تنهایی
حجمِ تمامِ بی کسی ها را
پُر می‌کند پرگار رسوایی
تصمیم بَد، کبرای داغونم
از فلسفیدن شکل میمونم
حمّام...
شعرهایم،
فرزند سکوتی ست
که ناکام
از دنیا رفت..
ذره ذره آب مى شویم و هیج نمى فهمیم از گذر زمان ما به یکباره نمى میریم آرام آرام در حال مردنیم واین قانون زندگى ست؟؟زیبایى پشت آلودگى ها مانده و زشتى و سیاهى سیطره انداخته بر همه جا؟!نگاهت سفیدی وزردى نور رو نمى بیند !همه چیز تیره و مات...
بی‌تو،
قبرستانِ سردِ عشق است این دلم،
هر نفس، خاکسترِ خاطره‌هایت،
و هر سکوت، صدای مرگِ بی‌تو بودن💔💔💔
عشق جانم
تو رفته‌ای،
و من مانده‌ام،
با هزاران سوال،
که چرا باید عشق،
به گورستانِ تنهایی بدل شود؟😭💔
محدثه جانم تو خودت خوب می دانی
بی‌تو هر روزم پر از غم و اندوه،
چشم‌هایم تورا جست‌وجو می‌کنند،
صدای تو را در سکوت می‌شنوم،
اما تو نیستی، و من در این تنها می‌میرم.
"دیشب در خواب، تنهایی بی‌تو مرا در آغوش گرفت، و در هر لحظه، صدای قلبم تنها تنی بود که شنیده می‌شد." 💔
"کابوس تنهایی بی عشق مرا هر شب در آغوش می‌گیرد، جایی که در سکوت، تنها صدای قلبم مرا می‌سوزاند." 💔
عشق بی پایانت در دلم قیامت کرد، اما تنهای در دلم باقی ماند،
چون هیچ کس جز تو در آن نبود💔💔💔
خسته از دنیای اجباری،
که نامش زندگیست.
چه فرقی می‌کند
تو که نباشی
همین لحظه هام هم
برای من جهنم است...
قسم به خدای غم و دلهره
من از بی تو بودن جهانم پُره
شبیه زنی پشت سیم سکوت
که از بوق اشغال هم دلخوره
من و لای خط لبت چال کن
بگیر و بچرخون و بالا بیار
بچسبون قلّابتو رو تنم
غریب و زمین خورده تنها نذار
بیا جشن بارون...
در هجوم باد، در وسواس تب افسانه‌ها
ریختم چون برگ در اَنداس تب افسانه‌ها
باده در پیمانه‌ام خاموش، اما در دلم
می‌تپد صد چشمه‌ی احساس تب افسانه‌ها
ساخت از آیینه‌ها تصویر وهم‌آلود من
هرکه شد مهمان این الماس تب افسانه‌ها
در دل شب، شعله‌ام را شمع می‌خواند ولی
سوخت جانم...
ماه پنهان شد، شب افتاد از نگاهِ نیمه‌جان
کوچه می‌پرسد ز پایم: «تا کجا، ای بی‌نشان؟»
باد، آوازش شکست از روی بامی بی‌کسی
برگ افتاد و زمین پر شد ز بوی ناگهان
پنجره خوابیده در وهمِ غروب خانه‌سوز
شمع می‌سوزد، ولی خاموش‌تر از استخوان
دست‌های خسته‌ام در جست‌وجوی سایه‌اند
سایه...
باد می‌آید ز دور و بوی خاکستر مراست
خاکِ خاموشی، گواهِ سوختن‌هایم چراست؟
آسمان از گریه‌های نیمه‌شب لبریز شد
ابر هم، هم‌راز این بغضِ پیاپی، بی‌صداست
هر که رفت از کوچه‌ام، ردّی ز خود جا نگذاشت
خانه‌ام پر بود، اما سهم من تنها خداست
در تماشای غروب افتاده‌ام، بی‌هیچ رنگ...
بمون ولی بخاطر غرور خسته ام برو
برو ولی بخاطر دل شکسته‌ام بمون
تو رو نفس کشیدم و به گریه با تو ساختم
چه دیر عاشقت شدم
چه دیرتر شناختم
تو با منی و بی توام
ببین چه گریه آوره
سکوت کن
سکوت حرف آخره
دلتنگی
نام دیگر
زیستن بی‌توست
و این
تمام اندوهی‌ست
که همیشه
با همه‌ی نبودنت
دوستش دارم
در هوای خامشی، فریاد را گم کرده‌ام
در دل آیینه، نقش باد را گم کرده‌ام
هر چه بودم، رفت در گرداب وهم بی‌دلی
چشم را، خواب و دل بیداد را گم کرده‌ام
پایم از رفتن تهی، دستم تهی از شوق صبح
راه را، حتی خیال جاد را گم کرده‌ام
در...
