متن شاعرانه

عطرِ گل و باران و ترانه کافیست

دنیای من و تو عاشقانه کافیست

لبخند بزن، رسیده فصل پاییز

یک صبح قشنگ و شاعرانه کافیست

بادصبا

یک لحظه فقط فرصت بوسیدن او شد
فریاد ز گلدسته برآمد که اذان ست...


ایمان جلیلی...

برایت باد را، از وزش باز می دارم و
برایت خورشید را، پایین می آورم و
دریای را در حیاط می گذارم و
ماه را داخل پنجره زندانی می کنم،
این ها حرف های قلبمه سلمبه ی شاعرهاست!
تو بمان،
من برایت می میرم.


شعر: وریا امین
ترجمه: زانا کوردستانی

ایستاده ام بر پیشانی آفتاب
و نام تو مرور می شود
بر حروف ناتمام کلمه
کنار یاکوبسن ، بارت و سوسور
تو می رقصی بر اندام شعر
مریم گمار

و من؛
اگر شاعر بودم،
بند بندِ وجودت را؛
به قافیه و ردیف می کشیدم
آخ که؛
اگر شاعر بودم من ...

قطره را رود می فهمد
رود را دریا
امّا دریا را؟
رضاحدادیان
شعری از کتاب دستمالی از ستاره

بی تو شبیه قصه ی شیرین وفرهاد
این داستان پایان شیرینی ندارد.
رضا حدادیان

گر چه گاهی شعر من بر قامت گیسوی توست
بهترین محصول حالم در بَرِ ابروی توست

چادرت را سر کنی جنگ جهانی میشود
عامل این جنگ خونین هم سر تک موی توست

مثل زنبوری که شبگرد گلستان بوده است
صاحب این زحمتم، زیباییش کندوی توست

من شدم صیاد گیسوی رخ...

قصه گو! وصف مرا صدای یک ترانه کن
دفتر عشق مرا بر عاشقان نشانه کن

به شانه های سنگیه غمِ زمان بها مده!
چو شرح حال فرقتت زفرصتِ بهانه کن

قصه گو ، آرام گوی، توصیف غم های دلم
زخم و تخریب دلم ، تو عمق یک زبانه کن

هر...

صدای هوی هوی باد
ته مانده ی خاطراتِ سرم را تکان می دهد...
خورشید مدام زیر ابرهای سرگردانی که اینطرف و آنطرف پرتاب می شوند. پنهان می شود.
سرم به سمت آسمان برای درد و دلِ کودکانه کج می شود. انبوهی از سوال ها درون مغزم بی نظم رژه می...

من صدایی هستم که تنها به گوش تو آشناست..

آریا ابراهیمی

صبح را وعده داده بودی
وقتی از ترانه ی انگشتان ام
گذشتی با حجمی تازه!
مریم گمار

چیزی شبیه پنجره های شکسته ام
از من چه مانده است به جز چند چار چوب؟
رضا حدادیان

بگو از اِنکسار کدام اضلاع
به نبض جنون می رسم
که رِد انگشتانت نَمانَد
بر اندام زمین

مریم گمار

سخت است پس ازاین متغیر نشوم
تنها مجنون عصر حاضر نشوم

رخساره ی توناب ترین مضمون است
با دیدن تو چگونه شاعر نشوم ؟!

رضا حدادیان

گویندبعدهرطوفانی نسیمی میزند بردل ما
گرنزدکه هیچ ویران کرداین ساده آشیانه ما

گربرتابوت برند جسم بی جان را
روح جرمش چیست کشدجسم به نمایان زنده را

به هرکس می آیدآنچه طلب کند
برمانیایدآنچه به دل افتد

پرکند خانه اش را ز امیدی فردا
به نابودی کشدناامیدی همه فراداهارا

عشق به...

حالا کافیست؛ چشم بدوزم
به رستاخیز سرانگشتانت
تا نور در رگهای تو جا باز کند
در فرصتی که شب مرور نمی شود

مریم گمار

نشسته ای بر شاخه های رها
و باد را به طاعتی مُوهوم فرا می خوانی
و نمی دانی دست های او
در انحنای هیچ شکلی نمی ماند

ای غنچه لجوج!
به سطح بیاور مجال شکُفتن را
تا بتابد به نقطه های کور
و همچنان که هوا از اعماقت می گذرد...

ای غنچه لجوج!
به سطح بیاور مجال شکُفتن را
تا بتابد به نقطه های کور
و همچنان که هوا از اعماقت می گذرد
بی اعتبار شود سایه های تنهایی.

مریم گمار

با شعر حق انتخاب کمترى دارى
آدم که شاعر مى شود تنهاست یا تنهاست
هرکس که شعرى گفت بى تردید مجنون است
هر دخترى را دوست مى دارد بدان لیلاست...

بنشین برایت حرف دارم در دلم غوغاست
وقتى که شاعر حرف دارد آخر دنیاست
شاعر بدون شعر یعنى لال! یعنى گنگ
در چشم هاى گنگ اما حرف دل پیداست...

دلتنگ که می شوم
شاعرانه هایم گل می کند!
گویی هزار دیوان شعر
در گلویم جای گرفته ست.





زانا کوردستانی

زیبای ناپیدای من

کاش, که دل در گوشه چشمان تو آرام
بگیرد

با اینهمه آشوب در این دام بمیرد

حسن سهرابی

و مهربان باشید با آن زنی که مرا کشت!
که این جنایتِ زیبا همیشه خواستنی بود.