شعر عاشقانه

باید بگویم سخن با تو؛
با تو که تنها خاطره‌ی عشق منی...

باید،
با خامه‌ای؛
از جنس محبّت،
بنویسم:
از دلم؛
از روحم؛
از جانم؛
که درگیر عشقی،
بی پایان است...

ساکنی در قلب من.
معنی عشق شاید همین باشد،
سکونت در میان قلب من.

اعتبار خانه به نور آن است
و نور خانه من تویی.

بگو!
از کدام حرف گذر کرده ای
از کدام کلمه
که بهار نشسته
بر شانه های شعر
و پای استعاره
به این صفحه باز شده؟

دلها همه اندر خمِ یک کوچه یِ عشقند 

یارب تو دعا کن

دلِ جا مانده یِ ما "عشق" بگیرد

عید فطر مبارک

نه خیال ماندنم هست. نه خیال رفتنم هست.
نه خیال زنده بودن. نه خیال
مردنم هست. نه خیال باش و بودى نه خیال رفت و میرى.
تورو جان هرکه دارى
تو بیا و خوش تر. ام کن.

همچو دیوانِ غزل، میلِ بغل دارد دلم
لیلیِ مجنون شده‌ست این دخترِ حسّاسِ دل

مجنونِ «تو»، شد در تمامِ لحظه‌هایش
لیلای شیداگشته‌ی احساسِ خسته

گل‌های پیراهنم
با نفس‌هایت شکوفه می‌دهند،
هرگاه که آغوش تو را می‌پوشم،
بهار روی شانه‌هایم می‌نشیند،
و عطر عشق
در چین‌های پارچه می‌رقصد.

سرد شو! ناسزا بگو! دلم را بشکن!
اما من،
حتی در زمستانِ تو
دست از شکوفه‌ کردن برنمیدارم.
نه توانِ نامهربانی‌ست در من،
نه رغبتِ نبخشیدن—
من،
تنها سلاحم عشق است؛
زخمی‌ست که نمی‌پوشانم،
رازی‌ست که هرگز پنهان کردنش را نیاموختم!
باور کن،
من از تبارِ آن دل‌دادگانی‌ام
که حتی...

زدم سازِ دلی، با تار و پودم
تمامِ مهرِ خود بر «تو»، نمودم
شدم مجنون‌ترین، لیلای عاشق
از احساسم، به غیر از «تو»، زدودم

تو را می‌خواهم؛
و با تک تک سلول‌هایم،
می‌سرایمت؛
و با صدای سکوت سینه،
آوازت می‌کنم...

جند شبى بود که من مست خراب باده ى خویش شدم هر جه کردم غزلى مست به دیوان بکشم. که شبى باران زده با تو به دفتر بکشم با قلم مست به دستان توارایه دهم تابه چشمان تو القاب بهشتى بدهم تاجهان را فداى یک صداى تو اقدام تو وخویش...

در من کوچه‌ایست
که با تو در آن نگشته‌ام...
سفریست
که با تو
هنوز نرفته‌ام...
روزها و شب‌هاییست
که با تو به سر نکرده‌ام...
و عاشقانه‌هاییست 
که با تو
هنوز
نگفته‌ام...
در من حرفاییست که 
هنوز نفس می‌کشند...
آرزوهایی که هنوز به انجام نرسیده‌اند 
در من 
و در کعبه‌ی من‌،...

ای چشم‌تو سیاره‌‌و ای زاده‌ی تبریز
لبخند بزن بر منی حیران غم‌انگیز

من رعیت‌و تبعید‌و سر افتاده‌ی صد حرف
تو دوختِ شه‌ی خنده کنان مثل فرنگیز

لبخند بزن تازه بمان مثلِ گل یاس
غرق تو ام این عشق نه جرم است‌و نه جایز

زلفت چو شب‌و پیچ‌و خمش موجِ خروشان...

ای خفته در خیالِ منی خسته، شب بخیر
یک دل نه، صد دلم به تو وابسته، شب بخیر

من تا سحر نشسته به درگاهِ وصل، تو
خوابیده، آرمیده چو گلدسته، شب بخیر

تو! خواب مثلِ حوری‌و در پُشت ابر، من
چشمم به سقفِ خانه و در بسته، شب بخیر

باز...

عشق و سوزش، عقل می‌سوزاند و کارش را تمام
‌ بار را دل بُرد و بر تاریخ ما افسانه ریخت
‌

تو را نگفتم،
تو را نخواندم،
تو را حتی آرزو نکردم…
تو،
همیشه
قبل از هر فکر،
هر خواستن،
در من اتفاق افتاده بودی.
نه چون عشق،
که مثل نفس—
بی‌نام،
بی‌نیاز از دلیل.
و هر بار که نگاهت می‌کنم،
دنیا
کمی از بی رحمی اش را
فراموش میکند!

تو را سال‌ها پیش
در خوابِ گندم‌زاران دیده بودم،
با چشمانی که دریا را
به زانو در می‌آورد.
می‌آمدی…
نه از کوچه، نه از خیابان،
از دلِ دعاهایی
که هر شب بی‌آن‌که بدانم،
نام تو را زیر لب می‌گفتند.
و حالا که رسیده‌ای
نه چون غریبه‌ای
که پیدایش کرده‌ام،
که...

آرزو به گور
خواهم رفت، می‌دانم
اما
روزی
درختی سبز می‌شود
که تو
با گازِ اولین سیبش
پرواز خواهی کرد...

خط قرمز دور لبهایت کشیدی، بوسه ممنوع است
من ولی شاعر شدم تا رد شوم از خط قرمز ها

سال ها
لب بسته بودم ،
از سخن ،
از شعر،
شور
بی هوا ، وارد شدی
چشمم ویالون می زند.

تو آمدی و زمستان از شانه‌های زمین ریخت
عطر بهار در رد پای تو شکفت
و آسمان نامت را با ستاره نوشت
چشمانت
آغاز ترانه‌ای‌ست که
هر سال
جهان را شاعرتر می‌کند
بخند
که لبخندت خورشید را هم به وجد می‌آورد
بمان
که مستی نگاهت
شراب را از یادم ببرد......