کوتاه شعر

در دیاری پُر ز ظلمت

کوچه هامان بوی غربت

خانه هامان عطر نفرت

شعر هامان بوی هجرت می دهد.

در هوایی پر ز حیرت

بوسه هامان بوی شهوت

خنده هامان رنگ نخوت

چشم هامان طعم سرقت می دهد

شعر بانداژ کردن زخم های روح است.

دوباره آمدی ای فرصتِ سپید! ای برف!
که ناامیدی و غفلت سیاهمان نکنند

تنها یک نفر به زیبایی تو هست
هر چند دیده نشده هنوز خدا

رسم تقدیر چنین بود که من آخر کار
مهره ای سوخته در صفحه ی شطرنج شدم

خواب هایم پر شد از کابوس تلخ رفتنت
از هراسم شب نمی خوابم،پشیمانم،نرو

اگر باشی در این دنیا عجب آرامشی دارم!
برای کل غم هایم در این دنیا تو غمخواری

تا شدم حلقه به گوشِ درِ میخانهٔ عشق

هر دَم آید غمی از نو به مبارکبادم

بگذرد این روزگار تلخ تر از زهر
بار دگر روزگار چون شکر آید

مردن عاشق ،نمی میراندش
در چراغی تازه می گیراندش

گفتم این کیست که پیوسته مرا می خواند

خنده زد از بنِ جانم که منم، ایرانم

آهای بارون پاییزی
کی گفته تو غم انگیزی

ای سرو بلند قامت دوست

وه وه که شمایلت چه نیکوست

ای که ز دیده غایبی در دل ما نشسته ای

حسن تو جلوه می کند وین همه پرده بسته ای

تا من بودم نیامدی، افسوس!
وانگه که تو آمدی، نبودم من

به آرزو نرسیدیم و دیر دانستیم

که راه دورتر از عمرِ آرزومندست

ندانمت که چه گویم تو هر دو چشم منی

که بی وجود شریفت جهان نمی بینم

از هزاران دل یکی را باشد استعداد عشق

نور نبود هر درونی را که در وی مهر نیست

چو دل در دیگری بستی نگاهش دار، من رفتم

قسم به عشق بزرگم!قسم به جان عزیز!
گرانبهاتری از هر چه در جهان عزیز

ز جهان کناره کردم که تو در کنارم آیی

رفتی اما کاش، می دیدی که قلبی ناگریز
در حصار سینه ام تنهای تنها مانده است

این دو روز زندگی روی مدار سرعت است
لحظه دلتنگی اما ثانیه یک ساعت است