متن اندوه

دل را به کمند رنج دمساز مدار
با ناله چراغ صبر را باز مدار

در سینه مکن شکایت از ناسازی
گر صبر کنی ز غوره حلوا سازی

اگرعاشق اندوهت باشی
اوهم روزی بی گدار به آب خواهد زد و خواهدرفت

چه چشمان ملتهبی
رگهای اندوه درآن هویدا
چشمانت مرا یاد ایران خسته ام می اندازد

می‌روم تنها و بی‌نام و نشان
سوی شب‌های پر از داغ و فغان
می‌گذارم پشت سر این شهر را
با نگاهی سرد، با قلبی گران

می‌روم خاموش، چون شعری نگفت
در گلو مانده‌ست فریادی نهفت
با من است اندوهِ تلخِ سال‌ها
با من است این بغضِ بی‌صبر و شگفت

نه...

بی تو و لبخند تو،
دنیام ندارد دلخوشی.

بی تو این شهر برایم ابدی دل گیر است
مرگ‌هم بی تو برایم نفسی دل سیر است

بغض میکردی و بغضت نفسم را سوزاند
حیف در یادی و دوری ز توام غمگین است

بی تو این شعر درونم همه جا درگیر است
قصه را که دگر باز بگویم دیر است...

دل گرفته‌ام، مثل آسمانی که ابرهای تیره بی‌اجازه مهمانش شده‌اند. اشک‌هایم بی‌وقفه می‌بارند، بی‌آنکه کسی بفهمد این باران بی‌صدا از کدام ابر اندوه سرازیر شده است.

هر قطره اشکم حکایتی دارد، قصه‌ای از غمی که در سینه‌ام خانه کرده، شبیه برگ‌های پاییزی که بی‌هیاهو از شاخه جدا می‌شوند و در...

باران
به خاکم می بارد
جز چند لانه استخوان پرنده
حرفی
برای روییدن ندارم

خیلی خیلی گریسته‌ام،
مگر می‌شود گریه نکرد؟!
آیا دلیلی برای خندیدن مانده است؟!
برای کمک،
برای خوشحالی،
تا من هم گریه نکنم!
کجاست آن همه خاطرات کودکی
که وقتی بزرگ می‌شوی
پشت سر خود جای می‌گذاری!
من،
هنوز هم با آن خاطرات زنده‌ام،
با آن ترانه‌ای که می‌گوید: کودکی‌هایم را...

مگر به وقت مردنم.

بپره فکر چشمات از سرم

دلت که تنگ باشد،
باران هم تسکین نیست،
شعر هم مرهم نمی‌شود،
و هیچ آغوشی وسعت اندوهت را کم نمی‌کند...

دلت که تنگ باشد،
صدای خنده‌ها در گوشت محو می‌شود،
کوچه‌ها بوی دلتنگی می‌گیرند،
و هر مسیر، تو را به خاطره‌ای قدیمی می‌کشاند...

دلت که تنگ باشد،
دیگر فرقی نمی‌کند...

نداشتنت
بدجور
هوای
دلم را
بهم ریخته و
طوفانی کرده.

غصه دیگه بسه
غصه که تمومی نداره
نباید دل به دلش داد.

چقدر طول می‌کشد که انسان‌ها بفهمند،
روزهایی بر آدمیزاد میگذرد که حتی
سر تکان دادن هم برای او دشوار می‌آید...

دلتنگی نشسته کنجِ حوضِ خاطراتِ من،

به رنگِ ماهیِ غمگین، به عمقِ باورم، چه مَن.

نهفته در سکوتِ شب، صدایِ پایِ رفتن‌ها،

همان ترانه تلخی که می‌خواند در سَرَم، چه مَن.

کجایِ غصه پنهانی، تو ای دلتنگیِ دیرین؟

که هر دم می‌شکوفی باز، به شکلِ اشکِ شبنم، چه مَن.

درونِ...

منم و یک دنیا پر از تنهایی پر از دلتنگی.

در غم فردا سرآمد شادی امروز ما

دگر نیست،
و این آغاز دلتنگیِ من است.

سنگینی میکند خاطراتت، بر شبهای نبودنت.

گل از بے آبے مے میرב
انساט از کم توجهی

کاش نبودنت...
همان حسرت دل بود نه تاوان گناهی که نکردم.

نادر ابراهیمی:

غم، هرگز عقب نمی نشیند مگر آن که به عقب برانی اش، نمی گریزد مگر آن که بگریزانی اش، آرام نمی گیرد مگر آن که بی رحمانه سر کوبش کنی...

بی پناه و خسته دل، چشم به راهم که بیایی.

من به آینده ی بی تو، اندکی بد بینم.