متن اندوه

از کدام شب برایت بگویم
در نبودت
هیچ شبی به خیر نگذشت.

معلمم می‌گفت: «هر سؤالی پاسخی دارد.»
اما نگفت چرا بعضی غیبت‌ها، هیچ جوابی ندارند.

مادرم همیشه می‌گفت: «لبخند بزن.»
اما هیچ‌وقت نگفت گاهی لبخند، عمیق‌ترین گریه‌ی دنیاست.

‌


جهان
ترمینالِ ترانزیتِ دردهاست
هر مسافری ک می گذرد
چمدانی از خاطراتش را
در ریل زمان
جا می گذارد.... 💔🍃
ولی گاهی
چرخ های ساعت، وارونه میچرخند
و مسافرانی ک رفته اند
چمدان هایشان با بلیطِ یک خاطره ی کهنه
برمی گردند...
و من
که چمدان های بی صاحب...

شکوفه‌ها و کتاب‌ها، این دو چاره‌ی اندوه.
‌

امان از دلتنگی های نیمه شب،
به گمانم قصد جانم کرده اند.

دل که بگیرد ، گرفته است...
حال از سرِ اینکه تو گرفتارم نیستی ،
یا اینکه آنقدر گرفتاری داری که وقت نمیکنی گرفتارم شوی...!

عجب بی صدا جان مان را گرفت.
حسرت های بر دل نشسته.

از همان لحظه که از چشم تو افتاد دلم.
مرگ من بیشتر از بیش به من نزدیک شد.

هر رفتنی، جهانی را با خود می‌برد،
و من در همان جهانِ خالی، تنها قدم می‌زنم…

تو دوری و من
همیشه به بوی تنت دل بسته‌ام…

من شبیه سایه‌ام،
که دنبال تو می‌دود
اما هیچ‌گاه به تو نمی‌رسد…

این روزها سکوت عجیبی عجینم شده
و سخت در فکر رهایی و رفتنم
وتو بدان که هرچه پیش آید
باید شعری برای تقدیر سرود

هر چـہ قـבر בرـב بیشتر باشـב ، شب طولانے تر است ..

طولانے بوـבن شب هرکس ب میزان בرـבهایش است..

دل را به کمند رنج دمساز مدار
با ناله چراغ صبر را باز مدار

در سینه مکن شکایت از ناسازی
گر صبر کنی ز غوره حلوا سازی

اگرعاشق اندوهت باشی
اوهم روزی بی گدار به آب خواهد زد و خواهدرفت

چه چشمان ملتهبی
رگهای اندوه درآن هویدا
چشمانت مرا یاد ایران خسته ام می اندازد

می‌روم تنها و بی‌نام و نشان
سوی شب‌های پر از داغ و فغان
می‌گذارم پشت سر این شهر را
با نگاهی سرد، با قلبی گران

می‌روم خاموش، چون شعری نگفت
در گلو مانده‌ست فریادی نهفت
با من است اندوهِ تلخِ سال‌ها
با من است این بغضِ بی‌صبر و شگفت

نه...

بی تو و لبخند تو،
دنیام ندارد دلخوشی.

بی تو این شهر برایم ابدی دل گیر است
مرگ‌هم بی تو برایم نفسی دل سیر است

بغض میکردی و بغضت نفسم را سوزاند
حیف در یادی و دوری ز توام غمگین است

بی تو این شعر درونم همه جا درگیر است
قصه را که دگر باز بگویم دیر است...

دل گرفته‌ام، مثل آسمانی که ابرهای تیره بی‌اجازه مهمانش شده‌اند. اشک‌هایم بی‌وقفه می‌بارند، بی‌آنکه کسی بفهمد این باران بی‌صدا از کدام ابر اندوه سرازیر شده است.

هر قطره اشکم حکایتی دارد، قصه‌ای از غمی که در سینه‌ام خانه کرده، شبیه برگ‌های پاییزی که بی‌هیاهو از شاخه جدا می‌شوند و در...

باران
به خاکم می بارد
جز چند لانه استخوان پرنده
حرفی
برای روییدن ندارم

خیلی خیلی گریسته‌ام،
مگر می‌شود گریه نکرد؟!
آیا دلیلی برای خندیدن مانده است؟!
برای کمک،
برای خوشحالی،
تا من هم گریه نکنم!
کجاست آن همه خاطرات کودکی
که وقتی بزرگ می‌شوی
پشت سر خود جای می‌گذاری!
من،
هنوز هم با آن خاطرات زنده‌ام،
با آن ترانه‌ای که می‌گوید: کودکی‌هایم را...

مگر به وقت مردنم.

بپره فکر چشمات از سرم