متن اشک

از راننده خواهش می کنم صدای آهنگ را کم کند. قمیشی می خواند «من همون جزیره بودم....» خودم را مشغول می کنم به کتابی که از نمایشگاه خریده ام. صدا را کم نمی کند. یا انقدری که من بفهمم، کم نمی کند. نباید یاد تو بیفتم. امروز که آمدم نمایشگاه،...

دمادم چک چک باران یک ریز
به روی شعر زردم میخورد لیز

نمی داند که اشکم می نویسد
به عشق دختری با نام پاییز

بالاخره یک صبح بیدار می شویم
و می بینیم که برف باریده...
یک برف ساکت و آرام
همه جا را یک سکوت سفید فرا گرفته
و دیگر نه خبری از خون و خون ریزی خواهد بود،
نه صدای مسلسل،
نه صدای زوزه ی گرگ ها ...
بالاخره یک روز صبح...

یک عصر غم انگیز
لابلای روزهایی که
حتی غم
از توصیفش عاجز است
با استکانهایی که مرا
در گهواره ی اندوه
بی ملاحظه ی سرریز شدن اشک
تکان می دهند
این تکان دهنده نیست؟
که با دست های یخ زده
جوری استکان را بچسبی
که انگار
می ترسی حرفهایت از...

شده دلتنگ بشی؟
بغض کنی؟
اشک بشی؟
با خیالِت همه لحظه هامو من بارانم

⁩
«گل های اشک»

دیروز پدر
گل های اشک را برایم چید و آورد
پدر غمگین بود و می خندید
گل ها غمگین بودند و شکفته
سرشان را به پایین خم کرده بودند
و پنهانی میان معصومیت
نارنجی گلبرگ های خود
اشک می ریختند.
من ریشه در خاکم، اشک می...

چقدر به چشمانت زل بزنم
چقدر برای روز مبادا کمت دارم

به دستت نیاورده ام
که بخواهم از دستت داده باشم
تو بگو این اشک های بی هنگام
از کجا می آیند؟

تعادل شانه هایم را
بغض های عمل نکرده ام
به هم ریخته است

بغض سنگینم می کند
اشک...

این گونه بود که آفریده شدند: یک آه در گلوی جهان گیر کرده بود، جهان عطسه کرد و گرد از زمین، دور شد کوه پدید آمد. آسمان خمیازه کشید ابرها آغاز شدند. باران روی زمین راه می رفت و از جیبش گل می چکید. خورشید لباسش را تکاند و درختان...

من نفس های زنی خسته ام از استثمار
قطره ی اشک سرِ گونه ی بی تقصیرم

بغض یک دختر افسرده ام از بی عشقی
غم یک جان به لب آمده از تقدیرم

کسى چه میداند
باران،اشکهاى چند نفر را در پس کوچه هاى این شهر پوشانده است؟!
و شاهد دستهاى گره خورده چند عاشق بوده است؟!
باران که میبارد،قلبهاى بسیارى را به شوق یکدیگر به تپش مى اندازد و از بغضهاى بسیارى گره باز میکند...
باران براى همه عاشقانه نیست...

بغض که می کنم
پاییز می شود به یک باره...
اشک هایم شبیه برگ های زرد می ریزند و جهان را سرد می کنند.
درست همان لحظه است که باید لباس گرمت را بپوشی تا از سرمای چشم هایم در امان بمانی...
علیرضا سکاکی

پاییز هم از غصه های دخترش هرسال غمگین است
اشکی که می ریزد برای آذرش برگونه آذین است

بادی وزید و قاصدک با شاخه ای از دردهایش گفت
زردی هر برگی که می افتد زمین از بهر تسکین است

و روییدن قطره های اشک را
از چشمان همیشه مست تو
قطعا عاشق تر منم
قطعا شاعر تر منم
وقتی پای چشمان تو
در میان باشد...

تادوست داری ام
تا دوست دارمت
تا اشک ما
به گونه ی هم می چکد زِ مهر
تا هست در زمانه
یکی جانِ دوستدار
کی مرگ می تواند
نام مرا بِروبد از یاد روزگار؟؟؟
.
.

آنقدر دست های یکدیگر را نفشرده ایم
آنقدر یکدیگر را در آغوش نگرفته ایم
آنقدر به پای اشک ها و لبخندهای هم
ننشسته ایم که دیگر تاب نزدیک شدن
به یکدیگر را نداریم.
آنقدر ترسیده ایم و دروازه های اطمینان
را قفل کرده ایم که انسانیت در تاروپود
فرسوده ی...

یک شب بارانی...

باران که آمد دلم هوس پیاده روی را کرد،
شال و کلاه نکرده، لباس سیاه رنگ کلاه دارم را پوشیدم و به راه افتادم.
به کدام مقصد؟
به کنار که؟
آیا کسی هست پشت شیشه عینک فرق اشک و باران را تشخیص دهد؟
کسی هست مرا از...

«درخشان ترین روشنایی»

روزها گذشت
و شب ها هم
آبی، سیاه شد و سیاه، آبی
و میان من و تو هنوز فاصله هاست
من از نغمه ی خوش آهنگ یک پرنده،
از بوی نرم خیس خورده ی
چوب درخت آبشار طلایی
از لبخند سبز نارنجی برگ ها
از قلب تپنده...

اندوه خویش را در آغوش گرفتم
و تمام شهر را دویدم!
صورتش را نوازش کردم
اشک هایش را بوسیدم
دستهای خسته اش را گرفتم و
به گیسوان درخت ها پیوند زدم
سرخ ترین گل ها را به قلبش پیوند زدم
تا دوباره نبض مضطرب گرم عشق
را به یاد آورد...

مثل یک لیوانِ ترک خورده با تنِ سرد
دیدمت باز وُ
پُر شدم از داغیِ خون اَشک...

حادیسام درویشی

می توان تو را داشت
پکی بر لحظه ها زد
قهوه ای تلخ نوشید
اشک را مزه مزه کرد
و بغض را بلعید
.
می توان تو را داشت
در پشت لبخندهایی که هیچ کس نمی داند چقدر غم گزیده است !
.
بمان
پشت لبخندهایم جا خوش کن
من...

نه جوانم و نه پیر
و نه حتی شده دیر
کارهای نیمه تمام بسیاری هست
که باید پرونده شان را بست
مثل برگرداندن ساعت در پاییز
چیدن آخرین انار دلخونِ خون ریز
شکستن پنجره های بسته
پراندن کبوتران نشسته
یک دل سیر حسرت آزادی را خوردن
بغض برای جوانه های...

آه از نزدیک تر نظاره کن
انگشتان بی قرار من که قرار بود
دستان تو را ببوسند
از تمام پل های مخروب این دنیای سراپا خطا
بپرند
و در آغوش بند بند دستان تو
به تماشای سقوط آبی دریاها
از آسمان بنشینند
کنون در ازدحام پاره کاغذهای شعر
به جوهر...

غم چهارزانو در دلم می نشیند
دلتنگی بیخ گوشم غوغا می کند
لب می بندم
اما
حریف چشم هایم نمی شوم
اشک روی گونه هایم ذکر ماتم می گیرد
و من
فرو رفته در آهی جانسوز
در خیمه گاه وجودم مرثیه رفتن تو را می سرایم

اردیبهشت تمام می شود
ولی تو نرو
بمان ..
کنار من
کنار، باران های گاه گاه
و کنار اشک ها و لبخندها .. این خاصیت اردیبهشت هست
که برود
ولی عاشقانه هایمان
نباید تمام شود ..
بمان
تا ادامه دهیم راه اردیبهشت را
و با هم اردیبهشت دیگری بسازیم .....