متن تنهایی

من مثل خاکستر سرد اجاقی خاموشم.
با گرمای دست‌هایت قهرم
با خاطراتی که مثل خوره ، شب‌هایم را می‌جوند.
دیگر حتی گریه هم نمی‌فهمد چرا می‌آید!
شادی؟
شادی سال‌هاست از کوچه‌ی من عبور نکرده.
تنهایی‌ام را با هیچ صدایی نمی‌شود شکست.
نه با صدای تو ، نه با صدای هیچکس...

انگار که بخت با دلم یار نبود
چشمت‌پشتِ پنجره بیدار نبود

گفتم صدبار با رقیبم مَنِشین
گوشِ تو به حرفِ من بدهکار نبود.

جاده‌ها ادامه دارند،
مثل دل من،
که به دنبال تو می‌گردد،
اما تو نیستی...💔💔

عشقم هر قطره اشکت
مرگ تدریجی من است
بی‌عشق
بی‌تو
چون شاخه‌ای که آرام در باد می‌شکند💔💔

عشق من
در نبودنت
چشم‌هایم پر از اشک‌های بی‌پایان است،
مثل بارانی که هیچ‌گاه تمام نمی‌شود.💔

سیه شد ز هجرت رخ روزهام

کسی بر تو کاش آورد سوزهام

عجب در نگاهت خمی داشتی

تو رفتی و من مست دیروزهام

دنیا بدون تو
سایه‌وار می‌نشیند بر دل من
غصه چون مهی سنگین
در سکوت می‌خزد
مرگ، همچون زمزمه‌ای دور
خیال را به بازی می‌گیرد
و من در میان این خاموشی،
به دنبال تو می‌ گردم
شاید دوباره در آغوش بگیرم تورا

اگر تپش‌های باران
صدای نفس های تو
نیست
پس چرا دلم می لرزد..‌‌

#رویا_سامانی

در را می گشایم

به کوچه نگاه می کنم

و

دوباره می بندم..

تلخ کرده زندگی را،
این نبودن های تو.

تلخ کرده زندگی را،
این نبودن های تو.

احساس تو مرگ است برای قلبی که بی تو زندگی کرد💔

می‌پرسند خوبی؟
لبخندی می‌زنم و می‌گویم خوبم…
اما حقیقت این است که خوب نیستم.
درونم دریایی از بغض مانده که هر لحظه گلویم را می‌فشارد.
من خسته‌ام، غمگینم، شکسته‌ام…
تنها در میان جمع، بی‌پشتیبان، رها شده
می‌دانی چه می‌گویم؟
کسی نمی‌پرسد چرا حالت خوب نیست،
و اگر روزی هم بفهمند...

دل که بگیرد ، گرفته است...
حال از سرِ اینکه تو گرفتارم نیستی ،
یا اینکه آنقدر گرفتاری داری که وقت نمیکنی گرفتارم شوی...!

از همان لحظه که از چشم تو افتاد دلم.
مرگ من بیشتر از بیش به من نزدیک شد.

چیزی نمیتونم بگم، قراره از من بگذری
چیزی نگو می فهممت ،باید از این خونه بری
چند سال از امشب بگذره تا من فراموشت کنم؟
تا با یه دریا تو خودم خاموشِ خاموشت کنم!
تنهاییامو بعد از این با قلب کی قسمت کنم؟
واسه فراموش کردنت باید به چی عادت...

ردّ پا روی برف کوتاه بود

باد آمد،

انگار

هیچ عابری

عبور نکرده است..

در سیه ترین شب ستاره‌ای سپید شدم
آنجا که سپیده‌دمان در انتظارم
آغوش گشوده بود
و نسیم تمام مرا در قلب رقصانش می‌گستراند
آنجا که مهتاب در لبخند سپیدش می‌درخشید
و زنجره‌ها سکوت بغض مرا، آواز می خواندند
آنجا که هیچ نبود، من نبود
و تنهایی در بی‌نهایت سرشارش استوار...

تنهایی آدم های برونگرا را می شکند و شکستن آدم های درونگرا را تنها می کند.

غـم هجر تـو را شبها نوشتم
گهی بـا تو گهـی تنهـا نوشتم
کمال همنشین در من اثر کرد
سرود عشـق دریـا را نوشتم

دست به دست باد دادم
که بیاورد نسیمت را،
در زمانهٔ سکونِ لحظه‌های پرالتهاب

ابرهای خسته رفتند
ماه اما برنگشت
شب فرو ریخت
و ستاره‌ها نامت را زمزمه کردند
بی‌آنکه تو باشی...

سپیده که سر زد،
کوچه‌ها از عطر تو خالی بودند
و من، در ازدحام روز
هنوز با باد سخن می‌گفتم...

جهان
پس از تو
ادامه یافت
اما با لحن دیگری
لحنِ خستهٔ کلاغی بر سیم‌های برق
یا
نفسِ آخرِ فانوسی در باد.

و من،
میان این روزهای بی‌پناه،
در تبعیدِ بی‌تو،
آواره‌ام.

سهم من از تو و دنیات.
فقط حسرت دیدارت بود.