متن تنهایی

از بهارهای ندیده ام
از حرف های نشنیده ام
از خاطراتِ چشیده ام
از فرشته ای که به دستم
نامه ی هبوط را داد،
هم پرسیده ام
هیچکس
هیچکس
پاسخِ تنهایی ام را نمی دهد
«آرمان پرناک»

وتنهایی همچون روباهی که سر دوستی با هیچکس نداردآخرین گریزگاهی است برای دور شدن از تمام انسانهایی که مرا در گذشته آزردند وجای حرفهایشان همانندزخم های کهنه و ابدی زندگی را از چیزی که بود برایم تلخ تر کرد
نویسنده عطیه چک نژادیان

در من، منی پنهان
دلی بی جان
که سوزش می رود
چون تیر از پیکان
تمام آن خیالش
در بی خیالی
با خیالی درگیر
امان از این آشفته حالی
دلا گوش کن به تنهایی
تمام زخم دل از آشنایی
دلا گوش کن سحر ریزد
که از تن ها بلا خیزد..!...

باید دمی بن بست باشی تا بفهمی که،
شب گریه های مرد تنها در خیابان چیست
«آرمان پرناک»

باز هم بارِ سفر بستم و تنها در راه...
هیچکس نیست بپرسد که چه حالی دارم
«آرمان پرناک»

پیشانیِ آینه را ببوس
نمی دانی
چه روزهایی
چه شب هایی
چه ها دیده از تنهایی...
«آرمان پرناک»

تنها یک پلک دیگر
تنها یک پلک دیگر
تنها یک پلک دیگر
تا روشناییِ جنگل
تنها یک پلک دیگر
پسرم!
نترس!
تنهایی تو را بغل کرده است
«آرمان پرناک»

اونجایی که صیاد عزیزی میگه ..؟؟؟!!!

کاش می دانستم بعد از مرگم آخرین سیاه پوش کیست ؟

تا قبل مرگم جانم فدایت میکردم 🖤👑

ولی اگه یه روز .
مثل دوتا پشیمون به هم نگاه کردیم چی ....❤️‍🩹🥺

دلم که می گیرد
یک فنجان چای داغ پشت
پنجره بسته روی صندلی تنهایی
در رویاهایم به تو می اندیشم
ای آرام جانم
زهرا نمازخواجو بیتا

آدم دل مرده .....
ترسی از مرگ ندارد ...❤️‍🩹🫠

میگذره تا بفهمی ...؟
من واسه داشتنت از خودم گذشتم ...🖤🥀

اصلا طُ منو دوستم داشتی ؟

همه چی خوب بود

تا اینکه دلبر آمد 🖤🥀

سنگین ترین جمله ای که شنیدم ...



یه روانی تو راه رو بیمارستان داد زد
اگه اون برگرده من خوب میشم 🖤😥

تنهایی با من بزرگ شد
به بلوغ رسید
یاد گرفت
چگونه تنها از خیابان عبور کند.

غنچه ای بر لب باغچه،
تنهایی اش را
گریه می کند...





رها فلاحی

کی گفته این مسیر به تو ختم نمی شه؟!
عقربه های ساعت از هم دور می شن، در مقابل هم قرار می گیرن اما دوباره به هم می رسن؛ شب وعده ی روشنایی و روز، نوید تاریکی رو می ده؛ مگه می شه زندگی هم به ما مژده ی وصال...

دیر شد

دیگه آمدن و بودنت هیچ چیزی رو عوض نمیکنه

نیا 🥀🖤💔

جدا افتاده می شوی زیرا مثلِ آنها نیستی
و این زیباترین سقوط است
افتادن از چشمِ کسانی که در چاه نشسته اند
ولی احساس می کنند بر نوکِ قّله اند...!

گاهی حوصله ی خودم را هم ندارم ...
خودم را بر می دارم می برم یک گوشه ی خلوت جا می گذارم ...
جایی که دستِ هیچ کس به من و بی حوصلگی هایم نرسد ...
جایی که ریشه ی تنهایی ام تا هسته ی زمینش برسد و خلوتِ یک...

ما را به آغوش زندگی ای فرستادند که سراسر بویِ تنهایی میدهد ، برایِ چه؟هدف چه بود؟

دورِ میزِ تنهایی نشسته ایم
من
و
خاطرات تو
دعایی برایمان بخوان
دعایی برای شمع ها
که تکلیفشان روشن شود
«آرمان پرناک»

مدت هاست چشم انتظارتم
اما هرگز بازنگشتی به نزد من،
بخاطر فراق تو و تنهایی خودم،
دلم آتشدان غم شده است
دیگر تمامش کن این انتظار بیهوده را،
موهایم تمام سپید شدند،
همانند برف های نشسته بر قله ی آن کوه روبرویی...








شاعر: خالد شیدا
برگردان: زانا کوردستانی