متن دریا

همه ی راه ها به دریا بسته می شوند. دریا اما حکایتِ بی پایانی است.

از آدم بی حیا بدم میاد
از کینه واز ریا بدم میاد
اینقدر نزن لاف و خودت باش فقط
از زاهد خود نما بدم میاد

اعظم کلیابی بانوی کاشانی

بار دیگر دل شکست قصه غم انگیز شد
ارث جدم در کویر دل چه حاصل خیز شد

قصه ی طوفان نوح فرزند دریا می دهد
وقتی آدم دست به شاخه بالا می دهد

کشتی
دریا زده شد
و
ناخدا
سُکان را
به خدا سپرد.

موج می داند
چه میگذرد
در دل دریا

رضاحدادیان

قلب عاشق غرق شده تودریای نگاهت هرکجاهستی گلم خداپشت وپناهت

دریا
درون گوش ِماهی
خلاصه می شود
و دریادلان
در شیارِ سنگ هایِ ساحلی.

مثل موج دریام

ارام ولی بزرگ

Like the waves of the calm but big sea

اینستاگرام من
@roshangeram

هربار که بر می گردم از سفر
تکه ای جنگل
مشتی دریا
اندکی آسمان را
با خود به خانه می آورم

من اما باید
جنگل را به جنگل
دریا را به دریا
جاده را به جاده
و زنی را که آن همه راه
تا تهران آورده بودم
بر گردانم به...

دِریا... چه اسم قشنگی

به دریا بیفتم، به بندر بیفتم، به دشتی بیفتم

به دشتی رسیدی بلندتر بخند

بلندتر بخند یاد خونه بیفتم

آه یاد خونه بیفتم

یاد خونه بیفتم...

_برشی از ترانه جنوبی

دهانِ دریا، ... کف آلود،
مرغِ ماهی خوار، ... پریشان،
خورشید، ... شرمگین،
ساحل، ... سیاه پوش،
کسی را
دریا بلعیده است؟

طوفانی باش
دریا
ناخدای آروم
نمی خواد .
حجت اله حبیبی

از حال و هوای جوانی خارج نمی شود،
دلش پر از مروارید است.
دریا!



شعر: آرزو عبدالخالق
ترجمه: زانا کوردستانی

موج، بی تابانه سربرصخره می کوبد،ولی
صخره با بیتابی دریا  مدارا می کند
رضا حدادیان

در من جوشید چشمه ی اعجاز و
دریا دریا شرابِ مردافکن شد
رضا حدادیان

تمام دردهایم را،
--به [دریا] سپردم!
گمان بردم؛
گوشی شنوا دارد وُ
محرم اسرار است.
غافل که
معشوقه ای دارد؛
به نام [ساحل]...




لیلا طیبی (رها)

ابر
سر می کشد دریا را
اما
قطره ای نم پس نمی دهد
به کویر.
رضاحدادیان
شعرکوتاه
۱۴۰۲/۳/۲۲

مرا عشقم صدا کن تا بریزم عشق سراپایت
مرا آن نیمه ی دیگر بدان آن عشق تنهایت

مست در کوچه یادت اکنون سخت ویرانم
نشستم زیر باران تا فرو ریزم به دریایت

چه زیبا می شود با دل، قرارم؛
لبِ دریا و چای دبش و یارم!
چه احساسِ خوشی دارم کنون من!
تمامم را به یارم می سِپارم!

زهرا حکیمی بافقی
کتاب دل گویه های بانوی احساس

برای تو که ؛
نه نامه هایم را خواندی
نه شعر هایم را شنیدی
کاش تاری از موهای سپیدم را باد به دستت یا
نگفته های در آب روان شده ام را دریا به گوشت برساند.
اما میدانم باز هم، نه می شود نه می رسد نه تو حواست هست......

شهر به خواب می رود
شب تنها شاهد
بی قراری هایم می شود
و من به امید آمدنت
با قایق خیال
کنار ساحل چشم هایت پارو می زنم
بیا که در انتظار موج نگاهت
دریا را در آغوش گرفته ام


مجید رفیع زاد

فنجان سردِ قهوه و دریا ...تو نیستی

شبگریه و سکوت و تقلا ... تو نیستی

یک آینه که با رژلب مانده روی میز

یک کیفِ چرم ، دولچه گابانا ... تونیستی

یک جفت کفش ، قرمز و غمگین کنار در

یک پیرهن سفید سراپا .. تو نیستی

شرمنده کرد دامنِ...

دریا دور بود وُ ماهی،
به تنگ کوچک اش دل بست.
دیگر باور نکرد،
--قصه ی دریا را



زانا کوردستانی

از سمت دریا که
می آیی
به زبان ماهی ها
بگو
دوستت دارم...