متن دلتنگی عمیق

من همان ماهے بے تابے ، هستم
کـہ בر בریاے بی کران عشقت آرزوے غرق شـבن בارـב …

مثل غروب پر معنایی
گریه که می کنی
رنگ آسمان کدر می شود..

تو همان خواب قشنگی...


که به چشم منِ دیوانه نخواهد امد...

در سرم فکر تو بود.
که مرا خوابم برد.
و تو پیدایت شد.
مثل آن لحظه اول که نگاهت کردم.
همان قدر قشنگ.
به همان شیرینی.
با همان لبخندت.
که دگر باره ربودی قلبم.
طرح لبخند تو بدجور دلم را لرزاند.
و چقدر زود به لبخند تو محتاج شدم.
هوس...

دیشب به روی دفترِ دریا گریستم
اشکم به ته رسید، دلم را گریستم

مانند کوزه ای که شده گونه هاش تر
بر شانه های دخترِ دنیا گریستم

وقتی که زد به سینه ی من ماه  دستِ رد
با چشم های غرق تمنّا گریستم

دیدم تمام شهر به من پشت کرده...

در وجود من دختر یست که لال است
نه می تواند گریه کند نه می تواند بخندد
فقط در سکوت فریاد می زند..
درد گویی ما را آرام کرده است..

عشق آنست که با سکوت پس زندو
با نگاهش ب آغوش کشد
ب آغوش بکش این من دیوانه را..

درد را ذره ذره چشیدم تلخ بود…
کسی نیست تمامش را یکجا خریداری کند ؟

گفته اند می آیی؛
من به اندازه ی وجدانِ بیدارِ بشریت؛
و به اندازه ی تاریخ محبت،
منتظرت هستم...

مرا دیوانه میدانست...

نمیدانست نگاهش کرده دیوانه دلم را...

از چه رو موجِ بلا در غمِ ویرانه ماست؟
او ندانست که دریاچه پریخانه ماست

لب دریای جنون، آخرِ شه‌نامه ماست
قایقی هست که اندازه پروانه ماست

تا که امواج بلا برد به دریا ما را
دائما موج سواری حظ روزانه ماست

در تلاش است رُخَش را بزند بر رخ...

من چه میدانستم درمان دردت شوم
زخم دردهایم ، میشوی ..

آنگــونــه تــو را در انتظــارم کــه اگــر،
ایــن چشــم بخــوابــد،

آن یکــی بیــدار اســت . . .

خوشحالی سال هاست که مرده است از آن زمان که کاخ آرزوها‌ بر سرش ویران شد...

دل من در غم هجران تو پرپر شده است
خانه‌ی سینه ز داغت چو مجمر شده است

گل رخت آینه‌ی حُسن خداوندی شد
چشم من از نم اشکش چو نیلوفر شده است

شب که مهتاب به رخسار تو می‌افتد باز
عشق در سینه چو آتش‌فکن آذر شده است

آه من...

غزال و غزل ..

بسمه تعالی

نوشته ای که بیا بیقرار هم باشیم
همیشه مهر بورزیم و یار هم باشیم

من و تو مست در آغوشِ هم شبیهِ دو قو
پر از خیالِ جنون ، بیقرارِ هم باشیم

فرازِ حیّ علی العشق را بخوانی تا
صفِ نمازِ رفاقت ، کنارِ...

حتی انگشتانم هم از درد زخم های قلبم به لرزه افتاد

فراق درعشق
نداریم هرگز
که وصلش همیشه با ماست
مگر که می رود از رگ و ریشه جان,خاطرتو

عریان سقف آرزوهایم شدم
غصه ها و دلتنگیها ،تبانی کردند و لباسهایم را بر تنشان کردند

چیشده که به جای عشق، از چشامون درد میباره...!؟

من آن شب ٬ یکه و تنها
خدا را از همه دنیا
برای خود جدا کردم...
به نزدش سفره ی دل باز
برایش گریه ها کردم
و تا بیداری خورشید
نالیدم،
نخوابیدم...
و تا صبح سپیده من
در آغوشش
برای تو دعا کردم...
برای خنده ی زیبای لبهایت
هزاران نذرها...

تو وقتی میبینی که من افسرده ام نباید بگذری،
سکوت کنی،
یا فقط همدردی کنی!
بنا کننده ی شادیهای من باش!
مگر چقدر وقت داریم؟
یک قطره ایم که میچکیم در تن کویر و تمام میشویم.