من غوغای درون کسی را کسی را که ... در آتش عشق می سوزد اما دم نمی زند چیزی نمی گوید چیزی جز کلمه هیچ ... هیچ ... هیچ ... و انگار که کسی دل را به تاراج روزهای پایانی نبرده است هیچ گاه ... هیچ گاه درک نخواهم کرد...
به رسم و آیین پیشینیان به پاس خون سیاوش چهارشنبه سوری را بر پا کنیم تا در آتش عشق بسوزانیم هر سیاهی و زشتی را و نیکو صفت و سربلند ادامه گر حدیث خوبی و مهربانی باشیم
عصر پاییزی بود خنکایی دلچسب خش خشی رنگ به رنگ جذبه ی پر کشش برگ و باد زندگی طعم انار به جهان می بخشید نفس قدس تو در من جاری آتش عشق فروزان در قلب طعم شیرین و گس خرمالو به گل خام تنم جان بخشید به چه پائیزی شد
قلب افسرده ام را به تو می سپارم تا ابر تیره ی حزن را از آسمان زندگی ام کنار بزنی نغمه ی امید سر دهی و شمع حیاتم را با آتش عشق فروغی تازه بخشی...
آیا به یاد داری که تو همدم من بودی و من همراه تو من مشتاق تو بودم و تو محبوب من سند عشق و اشتیاق ما با گمان جاودانگی امضا شده بود... وای بر من که به هوای کوی تو چشم از جهان فروبستم و در کهکشان خیال انگیز آغوش...
بر جگرم سوز و گدازیست از آتش عشق عطشم از شربت مرگ فروکش میشود
