شعر عاشقانه غمگین

دیشب به روی دفترِ دریا گریستم
اشکم به ته رسید، دلم را گریستم

برای
گوشه‌ نشینی ام
جایی
درگوشه ی دلت
داری

بغض ما از غروب آسمان دیدنی تر است…

شب چرا میکشد مر
ا تو نشسته ای کجای ماجرا
من چنان گریه میکنم که خدا بغل کند مگر مرا
عمر همه لحظه ی وداع ست
و صدای پایت آخرین صداست
ای گریه های بعد از این خاطرم نمانده شهر من کجاست

کدام لحظه بدونِ تو زندگی کردم؟
غمِ قشنگِ من از چشمِ تَر چه می خواهی؟

در من ***
چیزی گم شده
مثل صدای پایی
که جمعه برده ..

اگر تو نبودی...
زمستان در بوته های گل سرخ
ناپدید می شد
اگر تو نبودی/ هیچکس آینه را
باور نمی کرد،
ببین...
پس چرا این شهر پر از
خالی ست

اشکم کبوترانه
ابری به ناف شب می دوزد
دلتنگی همین است...

به هیچ کس حسادت نکردم..
جز ..
دوربین جلوی موبایلت...
که هر روز ..
چشمانت را درشت میکنی ..
و با لبخند ملیح در مقابلش می ایستی ..

گاهی نمیشود که نمیشود
زندگی در پیچ و خم خود، گم میشود

آسمان تاریک است و باران می‌بارد
دل ما به یادِ تو، غمگین می‌شود

شوقی در دلِ پنهان دارم هنوز
اما گاهی عشق، دور می‌شود

خطی از یاد تو را می‌نویسم
در دل شب، غم به خواب می‌شود

یار...

وقت کردی سری از این طرفها بزن
که نه تنها من
که پنجره و پرده و دیوار همه دلتنگ تواند
و فنجان چای نیز از دوریت به سوگ نشسته
بوی مهربانیت را نفس می کشیم

پشیمان گشته ام من از دیار آشنایی
قول معروفیست
که هرچه کرد با من
آن آشنا کرد

ازدل شوریده حالم هیچ مپرس
سخت از غوغای روزگار
حال دلم آشفته است

به یادگار کسی دامن نسیم صبا

گرفته‌ایم و دریغا که باد در چنگ است

اگرچه ایینه ها راغریب میدانی
     وطرز نگاهت بوی فاصله میدهد..!

اگرچه دردعشق را نمیفهمی
             وسیب سرخ
    برایت بیمعناست.. !
    
باز همه نگاهم به توست...!

آغوشِ تو


سرکوبِ هیاهویِ جهان است...

بعد از غیبتی می آیند، احساساتمان را در هم می ریزند و سپس می روند!

سکوت تلخ خودت را،شبی به معرکه بشکن
از این هوای نفس کُش، بکِش تمامی دامن

دوستان بعد از تو می پرسند احوال مرا
من تنی در شعله دارم  یک دل از من جدا

اشک
رد پای خاطرات را
کجا باید ببارد

نصیحت میکنی ای عقل،نروم من سوی او
من به فرمان توام
دل که فرمان نبرد، من چکنم

یارب چه محالیست این اندوه شیرین جوانه زده درمن

جادوگرشده ام
دعایی نوشته ام
یک طومار دلتنگی
با اشک چشمانم
و یک سبد دعا با آه دلم
بر دوش بادگذاشته ام
ارمغان خواهد آورد برایت
ومن حس خواهم کرد عطر موهایت را
وقتی که بادپریشانشان کند
و چه غبطه میخورم به باد
پنجره به هم میخورد
و میبرد باد...

بیقراریم را با قرار تو در کنارم درمان کنم .
آشفتگی ام را با آرامی تو در کنارم مرهم کنم.
دلدادگی را با دل سپردن به تو دل آرام کنم.
چگونه انتظار کشم، زمان این انتظار به پایان آید .
بار الها! تاب تحمل این جدایی تا به کی؟!
۱۴۰۳/۱۱/۲۱