متن تنهایی

می بوسمت یک روز تنها
می بوسمت رویای زیبا

می بوسمت شاید نسیمی
آورده عطرت را به اینجا

ترکِ منِ آشفته‌دل کن
راضی شدم تنهایی‌ام را
احساسِ من، دیگر ندارد
همچون گذشته، شور و رویا

بگذارید کمی به آرامش
خیابان‌ها‌ی شهر را پیاده بپیماییم.
ما که گم نمی‌شویم
شما گم شده‌اید،
که ما را به چشم غریبه‌ها می‌بینید.

ما تنها می‌توانستیم
به سوی آزادی به پرواز درآییم
برای حیاتی که سرنوشت برایمان مقرر کرده بود
لیکن
ما شنا بلد نبودیم و
دریایی بی‌پایان پیش رویمان بود
که جز غرق شدن سرنوشتی نداشتیم
و در راه آزادی
چون تنه‌های خشک درختان
خود را به ساحلش برسانیم.

حریف غم و تنهایـے و בلتنگیِ تو نیست בل ما،
شـڪستیܩ...

چه قانون بدی، دنیای بی‌احساس دارد
دمادم، در سکوتِ لحظه‌هایت، بغض بارد

اگر روزی شکستی، شیشه‌ی همسایه‌ای را
به تاوانش، دمار از روزگارِ «تو»، برآرد

ولی روزی، اگر قلبت شکست از دستِ دنیا،
نمی‌آید کسی، بر زخمِ دل، مرهم گذارد

فقط، با نشترِ زخمِ زبان‌های پُر از خار
درونِ گلشن‌و،...

چون به آغوشم می‌کشی
گرم گرم می‌شوم
و برف زمستان را انتظار می‌کشم.
و وقتی نیمه شب‌ها
هرم نفس‌هایت بر تن می‌وزد
خنک خنک می‌شوم
و روزهای گرم تابستان را می‌طلبم.

درد وجود دارد
بیماری وجود دارد
و مرگ نیز...
گرچه آدمی خودخواهانه،
همه چیز برای خود خواهان است...
و چه غریب و غمناک است
وقتی می‌فهمی،
آدم به دنیا می‌آید برای مردن...

عجب نوری؟!
      عجب تابی؟!
عجب ماه و فتابی ؟!
دلا آن یار خوش تینت
    ز کوه و غار
ز دشت تنهایی
چه وقت آید !!

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

سال‌ها گذشت
و هنوز،
صدای آمدنت
از انتهای کوچه نمی‌رسد.

پنجره‌ها را گشوده‌ام،
اما
از قابِ هر نگاه
چهره‌ی من برمی‌گردد،
نه تو.

به هر صدای عبور،
دلم می‌لرزد
و فرو می‌ریزد
در سکوتِ کوچه های سرد.

‍ کوچه باغی
که  پر از خاطره بود
وخیالی که
گره خورده  به آغوش تو
اما تنها...
از پس شیشه  ها کردم
پر از بغض نگاهم می‌کرد
شکل یک قلب کشید
انگشتم
و نوشتم زیرش با اشک
نیستی
و زمین تاب  ندارد امشب
حال من ناکوک

ناگهان ابر پر از...

دیوار،
تیرهای چراغ برق
سیم خاردار....
پشت دیوار
دیده بر آجرهای سالهای ماندگار،
میروم را
می نشینم گاه
می پرم با ابر
می دوم با باد...
زیر بارانی از خاطره از یاد،
تا باز شود آهنین درب
تو در آیی از گنه کرده و ناکرده زندان...
پشت دیوار هستم
بنویس...

گاهی تنها چیزی که مرا به زندگی پیوند می دهد
فراموشی دنیاست
و یک فنجان چای ☕️

فکرِ تو اَم
تو،
فکرِ همه؛
همهمه
فاصله انداخت
بینِ من و تو.
#آگرین_یوسفی

به رضـوانم چو دردوزخ،به دوزخ همچو در رضوان

بـه غـــــــم، در بــنـــــــدِ آزادم و آزادانــــه در زندان

به کیشِ صــوفیان کافر، به کافر مَسلَکان هم کیش

به میخانه،چو مستان مست ودور از دین و از ایمان

بـه پایِ دل بـه زنـجـیـرم، به زنـجـیـری نـه پـا بسته

به جان دلداده ی...

سوختم در آتشِ عشقت ولی

خاکسترم را دیدی و

بَر حالِ من خندیدی و

بر سوختنِ من بیشتر...

نیستی و این نبودنت
چونان تمام کردن سیگار است
در شب برفی سربازی
یا در گُلِ مستی
آخر تمنا‌یی
و میبینی ،کف دستی که مو ندارد
حتی گفتن و فکرش پریشانم می‌کند
ولی به زیستش دارم
آدمی چه پیله،سازشی دارد

میانِ رنج و اندوهم کسی نیست
برای قلبِ من دلواپسی نیست
چنان پیرم در ایامِ جوانی
برای زنده بودن نفسی نیست
بگویید پیرِ دانایی بیاید
گره از کارِ پیران بگشاید
بگویید از سزاوارانِ ایام
یکی چون سعدی و حافظ بیاید

ز تو از هرکسی پرسیدم جوابم کرد
من این بیگانگی را پاس میدارم

زتن ها میرسد تنها
و از تنها به تن ها درد
چه این تن های اطرافم ‌
چه این تنهای اطرافم
مرا این چار حروف کشتند
منم تنها ترین تن ها

شبهای تار،  مثل سه تار شکسته ای
در های و هوی دنیا، بی های و هو شدن

ریختی ای دل به پای این وآن اشک ،ای دریغ!
دور تا دورِ تو جز مُشتی نمک نشناس نیست.

در میانِ همهمه‌ی دوستانش قدم می‌زد.
تفاوتِ شلوغیِ آن‌ها با دیگران این بود که به‌جای باهم سخن گفتن، با خودشان حرف می‌زدند.

مردی با پیکری لاغر و قامتی بلند، سیگار برگی در دستش بود و با خود می‌گفت:
• «چرا گذاشتی بره؟ مگه چی برات کم گذاشته بود؟»

یا دختری...

ڪـہ نباشـے...
زنـבگـے بـے تو ڪܩـے سخت گذر خواهـב ڪرב.