متن اندوه

بزرگ‌ترین گناهے را ڪہ یڪ انسان می‌تواند مرتڪب شود ، مرتڪب شده‌ام : خوشبخت نبوده‌ام !

s...♡

لباسِ دامادی؟
نه مادر!
فقط اندوه
به اندامِ این روح می آید...
«آرمان پرناک»

اندوهِ سفت و سختی،
چپِ سینه چسبیده
که با هیچ چیز
که با هیچ کس
پاک نمی شود
حتی شما رودِ عزیز!
«آرمان پرناک»

اندوه بزرگیست زمانی که نباشی

بِژان ماتور:

حرف های ناگفته
عاقبت
اندوه می شوند.

هر لحظه به زندگی تماشا کردم
نالیدم و خندیدم و حاشا کردم
جز حسرت و اندوه ندیدم هرگز
واله هرانچه را که پیدا کردم
♤♤♤
علی معصومی

انسان اندوهش را فراموش نمی کند،
بلکه خود را وادار می کند آن را تاب بیاورد.

ژرژ ساند/نامه به گوستاو فلوبر

کجایِ زندگی را خوب یاد نگرفتیم
که از زیستن عقب افتادیم
کشوری که از فقرِ شادمانی و وفورِ غم
رتبه دارِ اندوهِ جهان است
جهانِ چندم میشود...؟!

اسماعیل دلبری

بگو از این منِ دل خسته ی شاعر چه می دانی؟
گرفتارم به دردی که ندارد هیچ درمانی!

هزار اندوه در دل دارم اما باز می خندم
اگر در گریه خندیدی بدان بدجور ویرانی!

نگو از گل! نگو از باغ! من تفسیر پاییزم
که روحم مانده در هر کوچه ی...

هزار اندوه..

گاهی خزان پاییز
گاهی زمستانست
گاهی هزار اندوه
بر این گلستانست

به وقت وداع وقتی باران خاطره شروع به باریدن میکند؛ واژه ها درگِل افکار گیر میکنند و قدم ازقدم برنمیدارند اینجاست که سکوت به شکل قطرات مُرواریدی از ناودانی چشممان غلطیده وروی گونه خودنمایی میکندوسپس سیل اندوه ، غمی سنگین ونگاهی دوخته شده به مسیری که راه برگشت برای کسی...

به ما کسی نگفته است
که خورشید
این همه اندوه را
با خود از کجا می آورد
هر روز !

پشت شیشه برف می بارد
پشت شیشه برف می بارد
در سکوت سینه ام دستی
دانه اندوه می کارد...

ازجیب اندوه
سر برنمیدارد
پدری
که چشمهایش
پشت پرده ی شرم
پاشویه می کند
اندوه نورس را



علی مولایی

اندوه در جهان،
پر از تکرار است،
چو تکرار بارش باران،
چو تکرار بال زدن پرنده،
چو تکرار شب و روز ...
مهدی بابایی ( سوشیانت )

اندوهم را از چشمانم بخوان
حرفهایم را از بغضِ جامانده در قلبم
و من خود زخم فراموش شده ای هستم، که آن را در پشتِ پرده ی لبخندم پنهان کرده ام
و قسم به اندوهی که زبانم را لال کرده، هرگاه آزرده و محنت زده ام، قلم بدست گرفته و...

دوباره پشت سرم پر از هوای تو بود
کسی نبود ولی صدا صدای تو بود
صدام کردی با گلوی مجروحت
صدام کردی با تموم اندوهت
چقدر گریه کنم چقدر تلو بخورم
چقدر به دیوار پیاده رو بخورم
تموم داراییم خیال کردنمه
هنوز هم دست تو دور گردنمه
آهای خیال هنوز...

آه مِن الفِرَاقَ
قَلْبی مَدفونٌ فی العِرَاقُ

چون اناری که رسیده ست پراز اشکم وخون

دارم آرام در اندوه خودم میترکم....

در امتداد صفر عاشقی
اندوه نداشتنت
در من جوانه می زند
ای کاش آمدنت
همچون خواب همیشگی
تعبیر می شد
تا دلتنگی هایی
که در قلبم ریشه کرده اند
به چشم هایت
گره می خورد

مجید رفیع زاد

خوشحالی من بزرگ، اندازه ی کوه
اندوه، به قدرِ یک سر سوزن شد
رضا حدادیان

شعر
آخرین شفای اندوه
آدمی است...

به گمانم اندوه،
پرنده ای ست،
[غمگین]
در غم جفت اش.






زانا کوردستانی

در این عصر کِش دار
با این زوزه یِ
باد مشرقی گلاویزم
وای پنجره
اندوه نبودش مرا می کُشد...
رویاسامانی
۱۴۰۲/۴/۱