متن عاشقانه غمگین

نگاه کردی و قلبم، میان چشم تو گم شد.

گناه این دل دیوانه این بود.

که پنهانی تو را در سینه اش داشت.

اوج گناه چشم من.

دیدن چشمان تو بود.

خط قرمز دور لبهایت کشیدی، بوسه ممنوع است
من ولی شاعر شدم تا رد شوم از خط قرمز ها

جمعه ها
آنقدر که می گویند
غم انگیز نیست!
من دلیلِ خنده را
در چشم هایت دیده ام!

فـــــــکر تـــــــــو...

مجال شنیدن صدای دل را از من گرفت.

سهمم از آن چشمان تو،

چیزی به جز حسرت نبود.

به ذوق دیدن چشمان تو در خواب.

تمام شب بیدارم.

این نبودن های پر تکرار تو،

بدجور دلگیر است.

با تمام شکستگی‌هایم دوستت داشتم
گرچه تو نیز مرا شکستی
اما روشنایی را در تمام وجودم گستراندی...

دل گیر تو بود
وگرنه
با پرستو می رفت

آمدم ، دَر زدم
هیچ کس نبود،
غیر از دل تنگی.....

ز جان این دل ویرانه آخر تو چه خواهی.

مرا عمریست با ویرانه اش دل شاد هستم.

مستانه کن آن، نرگسِ چشمانِ دل و
عاشق شو وُ با عشقِ دل از: من بِنِویس!

یک لحظه بگیر این، تپشِ نبضِ مرا
آتش شدم‌از: آتشِ گلخن بِنِویس!

گردیده بهار از: گل و گلشن بِنِویس
با شبنمِ مِهر از: تبِ سوسن بِنِویس

احساس کن عطرِ نفسِ عاطفه را
از بوی خوشِ عاطفه حتما بِنِویس

دوش به خواب دیده‌ام روی ندیدهٔ تو را
وز مژه آب داده‌ام باغ نچیدهٔ تو را
قطره خون تازه‌ای از تو رسیده بر دلم
به که به دیده جا دهم تازه رسیدهٔ تو را
با دل چون کبوترم انس گرفته چشم تو
رام به خود نموده‌ام بازِ رمیدهٔ تو را...

خانه‌ای قدیمی‌ام
در کُنجِ خراب‌آباد
اگر «ای کاش» اجابت شود
اگر بیایی
دیوارهایم پُرعکس
حیاطم آفتابی
حوضم مزین به کاشی و ماهی
گلدان‌ها، شمعدانی
و هندوانه‌ی تلخِ بختِ من
شیرین می‌شود

احتمالاً
در آن دوران
کسی شبیه تو نبود
که ژول ورن
دور دنیا در هشتادروز را نوشت
وگرنه
مانند من
روزانه
بی‌اختیار، پروانه‌وار، چندین بار
دور سرت می‌گردید...

قلبم
شکارچیِ کارکشته‌ای است
هر بار نگاهم به تو افتاد
حرفِ عاشقانه‌ای
از عمق وجود
از پا افتاد!!

گمان کردی
از جهانم دوری
بین من و تو
تنها
یک دست فاصله است
کافی است قلم بردارد
و از تو بنویسد...

احساس می‌کنم
چیزی در سینه‌ام می‌جوشد
آن چیز دارد می‌جوشد
آن چیز دارد ...
آن چیز ...
آن...
قلبم! آه!
عشقت،
در من فوران کرد
و تو
سوارِ کشتی، دورادور، به نظاره‌ی منی
یقیناً از نوادگانِ کریستف کلمبی
که این جزیره‌ی آتشفشانی را کشف کرده‌ای
کشف کرده‌ای اما می‌ترسی
می‌ترسی...

عاشق می‌شوم؛
وقتی،
شمیم گل‌های نازدل،
خیال نازک‌پردازم را،
به باغی از طراوت،
میهمان می‌سازند...

عادت بخت من نبود، آن که تو یادم آوری

نقد چنین کم اوفتد، خاصه به دست مفلسی

صحبت از این شریف‌تر صورت از این لطیف‌تر

دامن از این نظیف‌تر، وصف تو چون کند کسی

خادمهٔ سرای را، گو درِ حُجره بند کن

تا به سر حضور ما، ره نبرد موسوسی...

دست هایت را به دریا بده

رقص کن با موجی که تو را می خواند

و قدم بزن روی شن های خوابیده.

رویای گمشده صدا می زند تو را

و نسیم آرام آرام رازها را به هم می بافد

اما افسوس که

خورشید در آغوش دریا جا مانده.