متن عاشقانه غمگین

دل من را توعاشق کردی ورفتی
نگفتی عشق مانده ات دردل بوی کهنگی گیرد؟

بی تو و لبخند تو،
دنیام ندارد دلخوشی.

ای وجودت ذوق عشقی بی نهایت.
بی تو و عشق تو از دنیا گذشتم.

من نمی‌دانم چطور باید دوری‌ات را تحمل کنم،
وقتی هر لحظه، نبودنت
مثل صدای بمب،
در دلم می‌افتد و مرا از درون ویران می‌کند…

برگرد…
نه برای پایان جنگ، نه برای آرامش شهر…
برگرد برای صلح دلم

به کام دل نمی گردد،
اگر در روزگارم تو نباشی.

رفتی…
و بعد از تو
جهان فقط یک تفاوت داشت:
دیگر هیچ‌چیز،
حتی گریه هم،
تسکینم نمی‌داد.

تمام شب‌ها،
بوی تو را از خاطره‌ها
نفس می‌کشیدم
و با نبودنت،
آهسته می‌مُردم…
بی‌آنکه کسی بفهمد(:

ردی از آذر
در کوچه کوچه سینه‌ام
جا مانده
چقدر پاییز
زود رسیده
فصل‌هاست
که تو از من رفته‌ای و
چشمانم
هیچکس را شبیه تو
پیدا نمی کند

تو فقط دلمو نبردی، تو به بودنِ بی‌معنای من، معنا دادی… اومدی و در سکوت خاکستری‌م، موسیقی ساختی. حالا که نیستی، هر تپش قلبم، مرثیه‌ای خاموشه برای عشقی که هنوز تموم نشده، حتی بعد از نبودنت(:

وقتی جهان،
مثل طنابی دور گردنم می‌پیچد
و صدایم، در گلویم دفن می‌شود،
نه فریاد،
نه گریه؛
فقط
چای می‌ریزم کنارِ پهلویم
تا بخارِ خیال،
زخمِ بی‌نامم را آرام کند.

دستم را دور فنجان حلقه می‌کنم
انگار دستانِ مادری‌ست
که هنوز باور دارد
من کودکی خسته‌ام،
نه زنی واخورده در...

خنکای دم صبح عشق تو به یادم آرد
تن تبدار تورا از شهر خیالم بیرون میکشم
شهردلتنگی من دین و مذهب که ندارد
سرسودا دارم با خیال خام خویش
موج دیوانگیم بذر طغیان می گیرد و
می افشاند در جالیز ذهن
عقل نیز مترسک میشود
پرپرواز می گیرد
و دل...

عشقِ بی‌پایان،
چون رودخانه‌ای‌ست که حتی در خوابِ کوه نیز جاری‌ست،
جایی که زمان می‌ایستد تا تماشایش کند،
و مکان، در آغوشش ذوب می‌شود.

نه آغازش در خاطرِ زمین مانده،
و نه پایانش در مرز ستارگان جا گرفته...
او آن بادی‌ست که پیوسته می‌وزد،
بی‌آنکه دیده شود،
اما هر برگ...

"عشق نافرجام"
او آمد،
همچو نسیمی که بر سطح دریا نقش می‌زند،
نه برای ماندن، که برای بر هم زدن سکونِ آینه‌وارم.

نامش را نسیم نگفتند،
اما رد قدم‌هایش، بوی بهاری داشت
که هیچ‌گاه از پی زمستان نیامد.

دل، به شوق فهمیدن، چون مرغی خاموش
بر سیم‌های باد نشسته بود؛...

سوال عاشق به معشوق که من کجای زندگیتم؟

تو، باران ناگهانی یک غروب گرم،
ردپای نسیمی که خواب موج را پریشان کرده،
تو، نورِ محوی که از لابه‌لای پرده‌های خاکستریِ زمان
بر خاطراتم می‌تابد—
نه دور، نه نزدیک؛
نه آغاز، نه پایان؛
تو، آن سکوتی که پیش از طوفان،
و...

برهوت بود زمین سراچه دلم
نگاهم به نگاهت افتاد
چگونه بذری بود
ازچشمانت به چشمانم افتاد
وچگونه رشدی کرد
درزمین لا یزرع دلم

چگونه عاشقم کردی
من افسار گسیخته را
که هنوز نبودنت را در بودنت حل کرده ام
واین مسکن من است
وگرنه مرده ام همان وقتی که تو رفتی

به صلیب می کِشد
دلتنگی
نگاهم را در انتظارت

مثل هر شب. شب من بی تو چقدر بارانیست.

عاقبت در حسرت آغوش تو جان می‌دهم
در کنارت بوی شبنم بوی باران می‌دهم
پیچک تنهاییم پیچیده در گلدان دل
جرم سنگینم چه بود این گونه تاوان می‌دهم

حلقه اشک تو چشمات حلقه دار شده
بغض سنگین نگاهت مثل آوار شده
چی به روز من آوردی موقع دل کندن
دل مهربون من شبیه دیوار شده

خاطراتت بدجور به رخ میکشد جای خالیت را.

خدا عمری به من بدهد پیر شدنت را نظاره کنم غر زدنت را موهای کم پشت سپیدت را نگاه مهربانِ از پشتِ عینکت را چالِ گم شده زیرِ چین و چروکِ صورتت را میبینی...؟ من تا کجا خودم را با تو تصور میکنم...؟ من کنارت میمانم تا ثابت کنم که...

به سبب تو،
در باغ‌های شکفته‌ی بهار،
عطر گل‌ها چونان زخمی کهنه،
در من می‌خروشد و دلم را می‌آزارد.

چهره‌ات از خاطر رفته،
دیگر دستی‌ات را در یاد ندارم؛
و لبانت…
آیا هنوز بوسه‌شان را بر لبان من می‌توان سراغ گرفت؟

به سبب تو،
مفتون تندیس‌های سپید پارک‌ها شده‌ام؛
آن...

می دانی؟!
از روزی که نگاهت را بردی؛
دیگر هیچ آینه ای
حتی برای لحظه ای
زیبایی ام را باور نکرد!

تو را من دوست می دارم
ولی جانا نمی دانی
شدی دنیای من دیگر
چرا با من نمی مانی؟!
نوشتم بر تنِ لاله
که خون شد این دلِ تنگم
گل لاله به غصه گفت:
که من خونین دلم چون تو
قسم
بر زخمه ی چَنگ و
قسم بر ساغر و...