شعر غم

من ابرهای بی شماری در گلو دارم
مغرورم آنقدری که بغضم را نمی بارم

گفتند دلگیری چرا، گفتم نمی دانم
آه ای نمی دانم ترینم! دوستت دارم

ناگفته ها در سینه روی هم تلنبارند
حرفش که می افتد به یک لبخند ناچارم

از هر چه می ترسیدم آخر بر سرم...

خنکای دم صبح عشق تو به یادم آرد
تن تبدار تورا از شهر خیالم بیرون میکشم
شهردلتنگی من دین و مذهب که ندارد
سرسودا دارم با خیال خام خویش
موج دیوانگیم بذر طغیان می گیرد و
می افشاند در جالیز ذهن
عقل نیز مترسک میشود
پرپرواز می گیرد
و دل...

"سکوت و دلتنگی"
در سکوت شب،
نامت را هزار بار می‌خوانم،
تا شاید ستارگان
نامه‌ای از دلتنگیِ من به آسمان ببرند...

تا دوست داری ام
تا دوست دارمت
تا اشک ما به گونه هم می چکد ز مهر
تا هست در زمانه یکی، جان دوستدار
کی مرگ می تواند
نام مرا بروبد از یاد روزگار ؟
بسیار گل که از کف من برده است باد
اما من غمین
گلهای یاد کس...

🍃🌸🍃

@bzahakimi

حواست باشد ای دل! یارِ خوشرو،

گهی هم می‌شود، بسیار، بدخو؛

اگر روزی شود، «احساسِ تو»، کم،

سرت را، زیرِ آبی می‌کند، او...

چه بگویم که دلم خون شد ز تنهایی
ازبیگانه بنالم،آشنا بیشتر
از آشنا نالم،خودم را غربتیست باخودم افزونتر

جان کلام ما همه اینجا مسافریم
دل خسته از این زندگی درد آوریم‌


دنیانگشت چون بمراد دلی سزاست
از خیر این جهان غم انگیز بگذریم

و از شهری که بی مِهر است
(سَر) در آخر، کوچ کردی تو
(از دفترِ بابا)
به یادِ پدرم🖤

دور تو میگردم و انگار دوری دورتر
با همه اهل تواضع با منی مغرور تر


اَجر دارد. خنده. بر لب های غمگین آوری
لب ولی تا میگشایی میشوی ماجور تر


میشود هر. هوشیاری بی شک از چشم تو مست
از خماری که شد از انگور هم انگورتر

گفته ای می...

گر چه می‌دانم نگاهش رفته از دنیای من
باز هم با مهرِ بی‌تابِ نهان می‌خواهمش

باورِ مجبورم!
هر قدر هم که ابر بپرورانی
گوشه‌ی گمشده‌ی آسمان، پیداست
با تکان دادنِ فصل‌ها
بیدار نمی‌شود زندگی
با شوک‌های «طاقت بیاور، طاقت بیاور»
قلبِ غمگین
از درد
بر نمی‌گردد
چشم‌بندت را بردار!
آسمان،
همه جا یک رنگ نیست...

چو شمع سوخته هستم ولی اسیر نگاهت
تو بی‌خبر از دل من ، من آشنای تباهت

تو خنده می‌زنی آرام و من خراب و پریشان
یکی به فکر جدایی یکی نشسته به راهت

به شب پناه سپردم که ماه روی تو بینم
ولی چون ابر جدایی گرفته راه ، نبینم...

پناهِ لحظه‌های شورشِ قلبِ شکسته
بخوان حسّی، که از مهرت میانِ جان نشسته
نگو بردار، دست از عاشقی‌های دلِ خویش
که بس مجنون شده، لیلای قلبِ زار و خسته

بر تمام صندلی‌ها نشسته است
و با تمام وجود
همخوانی می‌کند با من
منی که آوازم سکوت
و سازم
تنبورِ تنهایی‌ست...

گفتمش بی تو چه بایدکرد
تاری از زلف سیاهش را داد
گفتمش مونس شب هایم تویی
از دور نگاه سردو بی مهرش را داد
به همه بوسه ای داد و به من از دور دستی تکان دادو خاطرات تلخش را داد
گفتمش می نشینم همه عمرم را ب انتظار
رفت...

قصه ی هزار و یک شب تو دلم کاشتی
تو چی آوردی که جاش قلبمو برداشتی
مثل پاییز اومدی در به درم کردی
اومدی چشمه بشی تشنه ترم کردی
دعا کن دلم آروم بگیره
دعام کن اگه منو یادت نمیره
من آسون نرسیدم به تو،حیفه
دنیا تو رو ازم آسون...

من مدیون غمی هستم که از جانم گذر کرده
مدیون زخم‌هایی که مرا از نو سحر کرده

مدیون دردهای سخت و بغضی در گلو مانده
که خاکستر نشد در من، که آتش شعله‌ور کرده

اگر آسان، رهی بودم به مقصد بی‌شتاب و غم
کجا این بال و پر، روحم به...

شب دلم یخ زده بود توی دلم آب شدی
یار دیوانه ی من از شب و آغوش بگو
عشق ای نامه ی سر بسته ی خاموش ، بگو
قند هر روز من امشب ، عسل ناب شدی

شب پر طول و طویلی ست ، به یلدا نرسید
مست و محزون...

شمار زندانیان
از دست رفته است
نمی‌دانم تاکنون
چند کلمه در سینه‌ام محبوس‌اند
از میان‌شان تنها
«دست نگه‌دار» را می‌شناسم
که روز و شب
بر دیوارِ قلبم
می‌کوبد...

بس که کاسه، کاسه تاسه، خورده‌ایم،

صبرمان لبریز گردیده؛ خدا!

پلک می‌زنم
کانال می‌زنم
پلک می‌زنم
مگر به من است
چه روشن باشد چه خاموش
تلویزیون
تصویرِ تو را قاب می‌گیرد
خودت ببین
که دست‌ها
از کنترل خارج شده‌اند
و دارند موهایت را
و دارند موهایت را
خرگوشی می‌بافند.

تکلیف روشن است:
دست از سرت بر نخواهم داشت
حالا هر...

مثل غروب پر معنایی
گریه که می کنی
رنگ آسمان کدر می شود..

از همان روز که
گیلاس ها سیاه می شد
رشته ی کار دستم افتاد
آی عشق...
مثل گرده های ذغال که
پِی جرقه می دود
این گلو نفس می خواست..‌

من همان ماهے بے تابے ، هستم
کـہ בر בریاے بی کران عشقت آرزوے غرق شـבن בارـב …