100 متن کوتاه شعر ۱۴۰۴ جدید 2025

من حسابم زِ همه مردم این شهر جداست
من امیدم به خدا، بعدِ خدا هم به خداست

آنچه از سرگذشت شد سرگذشت/ حیف که بی دقت گذشت اما گذشت/ تا که خواستیم یک دو روزی فکر کنیم/ بر در خانه نوشتند درگذشت

نهنگی دید مرگَش را ولی دل را به ساحل زد؛

من از پایانِ خود آگاهم ، اما دوستَت دارم!

در رفاقت رسم ما جان دادن است
هر قدم را صد قدم پس دادن است
هرکه بر ما تب کند جان میدهیم
ناز او را هر چه باشد میخریم

گر تو گناه من شوی
توبه نمی کنم ز تو
جام لبت بنوشم و
باز گناه می کنم

هر رهگذری محرم اسرار نگردد
صحرای نمک زار ، چمن زار نگردد

هرجاکه رسیدی رفاقت مکن ای دوست
هر بی سروپا ، یار وفادار نگردد

زمین را گر شوی مالک طمع بر آسمان داری
دم مردن همی بینی نه این داری نه آن داری

شب بود و شمع بود و من بودم و غم
شب رفت و شمع سوخت و من ماندم و غم

چون شمع نشستم که بسوزم سر راهت
چون اشک چکیدم که ببینم رخ ماهت،،

ارس آرامی

غم که از حد بگذرد دل حسِ پیری می کند
سنِ هرکس را غمش اندازه گیری می کند

نشسته ام به در نگاه می کنم
دریچه آه می کشد
تو از کدام راه می رسی؟
خیال دیدنت چه دلپذیر بود
جوانی ام در این امید پیر شد
نیامدی
و دیر شد ...

شده دلتنگ شوی چاره نیابی جز اشک؟

من به این چاره ی بیچاره دچارم هر شب

عاشقی جرم قشنگی ست به انکار مکوش ..

بهروز یاسمی

یا بفرما به سرایم یا بفرما به سر آیم
غرضم وصل تو باشد چه تو آیی چه من آیم

گر بیایی دهمت جان ور نیایی کشتمت غم
من که بایست بمیرم چه بیایی چه نیایی

🌹عاقبت گر عمری باشد ماندگار 🌹
🌹میگذارم این سخن را یادگار 🌹
🌹مینویسم روی کوه بیستون 🌹
🌹زنده باد یاران خوب روزگار 🌹

زندگی تنها غم است
عمر شادی ها کم است
زندگی یا ماتم است
یا که از دست دادن است

گفتم که چرا رفتی و تدبیر نه این بود
گفتا چه توان گفت که تقدیر همین بود

گفتم که نه وقت سفرت بود چنین زود
گفتا که نگو، مصلحت حق چنین بود

خواب نمیبرد مرا ، یار نمیخرد مرا

مرگ نمیدرد مرا آه چه بی بها شدم

رنجِ دانستن دمار از جان انسان می کشد
خوش به حال بی خیالان، جاهلان، خوش باوران!

عشق یعنی در میان صدهزاران مثنوی

بوی یک تک بیت ناگه مست و مدهوشت کند

مثل آن شیشه که در همهمه ی باد شکست
ناگهان باز دلم یاد تو افتاد و شکست! :)

آن کس که بدم گفت بدی سیرت اوست
وان کس که مرا گفت نکو خود نیکوست

حال متکلم از کلامش پیداست
از کوزه همان برون تراود که در اوست

من به اندازه ی غم های دلم پیر شدم
از تظاهر به جوان بودن خود سیر شدم
عقل می خواست که بعد از تو جوان باشم و شاد
من ولی با غمِ عشق تو زمین گیر شدم

در بندِ زمان، اسیر و بی تاب شدم/
در خوابِ خود از قفس به پرواز شدم/
آزادی اگر چه دور، رؤیا شد و رفت/
در حسرتِ بال های خود خواب شدم/

...
....فیروزه سمیعی

شاخه تا آمد به برگش خو کند پاییز شد

شب های دراز بی عبادت چه کنم؟
طبعم به گناه کرده عادت چه کنم؟

گویند کریم است و گنه می بخشد
گیرم که ببخشد زخجالت چه کنم!؟

ارس آرامی

آغوش تو دلچسب ترین حلقه دنیاست

زین حلقه مکن رحم به من تنگ ترش کن

در آینه بوسید خودش را و نفهمید
آن لب که هدر رفت مرا خرج دو سال است

آمدی خیر سرت عشق بورزی تو به ما
به همین زندگیِ عادیِ ما گَند زدی
.
.

زندگی غمکده ای بیش نبود
بهر ما جز غم و تشویش نبود

به کدام خاطره اش خوش باشم
که کدام خاطره اش نیش نبود؟!

ارس آرامی

دردِ دل با کَس نگفتم، دردِ من گفتن نداشت
خنده بر لب می زدم، هرچند خندیدن نداشت

در دو چالِ گونه ات دنیایِ من جا میشود

عاشقِ دنیایِ خویشم لحظه ی خندیدنت

مرا هنگام رفتن، در بغل کردی، ولی این کار
دقیقٱ مثل بسم الله یک قصاب می ماند..

ما جوانی را میان خاک مدفون کرده ایم
بس که در پایان هر شادی، درآمد پیر ما...

تو خودخواهی و من
خواهان چشمان تو تنهایم
مرا رنجی از این سخت تر
که می دانی چه تنهایم؟؟؟؟

حمید پناهی زاده

ظهور کن! که به تنگ آمدیم از تزویر
ز دستِ منتظرانت خلاص کن ما را!

مثل یک معجزه ای
علت ایمان منی

همه هان و بله هستند
و شما جان منی

شیشه نزدیک تر از سنگ ندارد خویشی!

هر شکستی که به هرکس برسد
از خویش است!

چو مادر یاورم باشد، پدر باشد دُعا گویم
نه از بیگانه باکَم هست، نه پَروا از خطر دارم

من خانه ام را پر از رنگ می کنم
پُر از عطرِ زندگی
گل می خرم
نان گرم می کنم
شعر می نویسم
و باور می کنم کلام فروغ را :
زندگی، یعنی همین بهانه های کوچک خوشبختی...

به من گفت: عشق تورا, روی موهایم می بیند
آیینه ی دیوار اتاقم...

فکرم از چشمانت آزاد نمی شود
لبهایت را وثیقه بیار...

ما چاره ی عالمیم و بی چاره ی توو...


حضرت مولانا

دیگران در تب و تاب شب عیدند ولی

مثل یک سال گذشته به تو مشغولم من ...

صد سال ره مسجد و میخانه بگیری
عمرت به هدر رفته اگر دست نگیری
بشنو از پیر خرابات تو این پند
هر دست که دادی به همان دست بگیری

دردم به جان رسید و طبیبم پدید نیست
داروفروشِ خسته دلان را دُکان کجاست؟

تو همان عشق نزاری که نداری کم و کاست

منم آن عاشقه زاری که ز تو خواهد امان

❣

لامروت بعد از این عینک به چشمانت نزن

جنسهای پشت شیشه بیشتر دل میبرند

عشق آنست که یوسف بخورد شلاقی
درد تا مغز و سر جان زلیخا برود

اسم تو مرا آرام می کند
وقتی دخترم را صدا میزنم...

ماه را دیدم و گفتم که قشنگ است اما
رخ زیبای تو را ماه ندارد جانا


(محمد فرمان رضائی)

دلا خو کن به تنهایی
که از تن ها بلا خیزد

دل به تو سجده می کند
قبله اگرچه نیستی

نیتِ هر نماز من
مذهب و عشق کیستی ؟

دستِ من گیر که این دست همان است که من

بارها از غمِ هجرانِ تو بر سر زده ام...

نیست در دیده ما منزلتی دنیا را
ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

پرواز کن اینبار پرواز تو زیباست
راهی شو تو تا نور دنیای تو آنجاست

روز محشر بخدا خواهم گفت

آن که از من
تو گرفتی
همه ی جانم بود

در نبودت به کسی باج ندادم هرگز

کاروان نیست که دل هر که به جایت آید

صد نامه نوشتیم و جوابی ننوشتند

این هم که جوابی ننویسند، جواب است!

خوش به حال دل فرهاد که در مدت عمر
مزه ی تلخ ترین خاطره اش شیرین است

پشت هم شعر نوشتم که بخوانی،خواندی؟

بغض کردم که ببینی و بمانی،ماندی؟

به خدا شعرترین شعرِ منی، می فهمی؟

هوس انگیزترین حسِ منی، می فهمی؟

چِشم عَسَل، لَب زَعفِران، گیسو شَبیهِ دَست بافت
صادراتِ غِیرِ نَفتی انحِصاراً دَستِ توست

گفتی از خاطره ها، اشک من از چشم چکید
سنگ در کوزه نینداز که سرریز شود...

وقتی جوابم می دهی با عشق:جانم
من صاحب عالی ترین حال جهانم

عشق یعنی جای نفرین با دعا یادش کنی
خانه اش آباد دلداری که یارش را فروخت

در دایره جان وجهان چرخ زدم
دیدم که فقط نقش خدا هست،رفیق

گویند که چون میگذرد، هیچ غمی نیست

اما که به وَاللّه، همین درد کمی نیست...

خشت بر خشت زوایای جهان گردیدم!

منزلی امن تر از گوشه ی تنهایی نیست...

من همانم که تویی 

از همه عالم جانش

تا خدا باشد نباشد دیگری پس نگو دارد که یار دیگری

ما را بهشت نقد، تماشای دلبرست

آنچه پنهان در میان سینه باشد عشق نیست!

عاشقان با رسم رسوائی به میدان میروند

شب است و شاهد و شمع و شراب و شیرینی

غنیمت است چنین شب که دوستان بینی

هر کجا تو با منی
من خوشدلم
گر بود در قعر چاهی منزلم

با تو دوزخ، جنت است ای جانفزا
با تو زندان، گلشن است است دلربا

قصد جانم کرده ای جانم فدای قصد تو...

گفتی که:
چو خورشید٬ زنم سوی تو پر٬
چون ماه٬ شبی می کشم از پنجره سر!

اندوه٬ که خورشید شدی٬
تنگ غروب !

افسوس که مهتاب شدی٬
وقت سحر! 

صورت کس خوب نیست پیش تصاویر او..

گفتند که از لبان او غافل شو
ماه رمضان است کمی عاقل شو
می بوسم و از کسی ندارم ترسی
ای روزه اگر معترضی ، باطل شو!

آشوب ِ جهان و جنگ دنیا به کنار

بحران ِ ندیدن تو را من چه کنم...؟

مرا از حبس آغوشت چه اصراری به آزادی ؟

برای ماهیان تُنگ آزادی گرفتاریست!

انقدر می🥃🍾🍷 بزنم تا اجل آید به سرم 💔🥹

رقص کنان🕺💃🤸‍♀️
عاقبت مست به دیدار خدا خواهم رفت⚰️⚰️😢💔💔🥀🥀🖤🖤

چشم تو هوش مرا از زندگانی میبرد

این بهارِ ناب، چون شعرِ تَر است
مثل یک دیدارِ تازه، نوبر است

آسمان، آیینه کاری می شود
در زمین، آیینه، جاری می شود
.
می شود با خطّی از باران نوشت:
بهترین ماهِ جهان، اردیبهشت...

ما کاشفان کوچه های بن بستیم
این بار پیامبری بفرست
که تنهاگوش کند.. ...

پنجره هم به باد وفا نکرد
آن هنگام که
اشتیاق اورا
پشت قفلهای بسته ی دلش حبس می کرد...

عاشق بوی بارانم
وقتی
از موهای تو چکه می کند...

همه ی انسان ها وانمود می کنند قوی هستند
به رغم آسیبی که به قلبشان رسیده است
اما
قلبهای بیمار همه چیز را لو می دهند...

هر کس که به گل آب دهد، عاشق گل نیست
شاید هدفش بردن یک شیشه گلاب است

آنکه پیش روی تو از خلق غیبت می کند

شک مکن در غیبتت بدجور غیبت می کند

بابک حادثه

گر بیایی دهمت جان ور نیایی کشدم غم

من که بایست بمیرم چه بیایی چه نیایی

دلت جای ِ دگر بود و غمت کُنجِ دلِ ما

تو تمنای من و یار من و جان منی

پس بمان تا که نمانم به تمنای کسی

اگر عشق
آخرین عبادت ما نیست
پس آمده‌ایم اینجا
برای کدام درد بی‌شفا
شعر بخوانیم و باز به خانه برگردیم؟

طبیبم گفت درمانی ندارد درد مهجوری

غلط می گفت خود را کُشتم و درمان خود کردم...!!!

نگاهت می کنم، خاموش
و خاموشی زبان دارد...
زبانِ عاشقان، چشم است و چشم،
از دل نشان دارد...
.

در صدایش سِحرِ عجیبی نهفته بود

وقتی می گفت دوستت دارم
روح از مرز های تنم عبور میکرد
و به گل های پیراهنم
جان می بخشید

تقصیر خود حضرت حق است که مستیم
طراحی چشم عسلی،ایده ی او بود!

گیریم که از خلق خدا دزدیدید
بر بالشی از پول و طلا خوابیدید

وقتی که بمیرید زمین می ماند
هرآنچه که از اهل زمین چاپیدید

خبرت هست شدی صاحب هر بند دلم

در این دنیا که پایانش به مرگ است
برای هم اگر مردیم قشنگ است .

سر به راه بودم و
یک عمر نگاهم به زمین

‌‌‌‌‌آمدی سر به هوا
چشم به راهم کردی