100 متن کوتاه برف ۱۴۰۳ جدید 2024

به تو گفتم:گنجشک کوچک من باش
تا در بهار تو
من درختی پر شکوفه شوم
و برف آب شد
شکوفه رقصید آفتاب درآمد.

شبی شعری برایت نوشتم
در شعرم برف باریدن گرفت
و من بر بالین شعرم
به خواب رفتم

سحرگاهان که چشم گشودم
هم برف به تمامی آب شده بود
هم شعر را به تمامی آب برده بود

:

دنیای بی پدر، گرفت از جهانِ من
چشمان مهربان و پر از حرف مادرم
درظلِ آفتاب، در عمق خاک ریخت
گیسوی سر به زیر و پر از برف مادرم

دختر بهمن ماه خوب
دختر برف
دختر بوران و سرد ترین شب خدا
چه خوب که خالق گرمترین جای جهان منی
تولدت مبارک

برف هم دلیلِ عاشقانه ای ست

برای سفر به آغوشت ؛

عشق راهش را پیدا میکند ،،،

تو را همواره می خواهم
نه گاهی داغ گاهی سرد
که عشق تو همانند درخت کاج
میان برف دوری هم
هنوزم سبز و پابرجاست ...

برف نو، برف نو، سلام، سلام
بنشین، خوش نشسته ای بر بام

پاکی آوردی ای امید سپید
همه آلودگی ست این ایام

دلم یک زمستان سخت میخواهد

یک برف

یک کولاک به وسعت تاریخ

که ببارد

که ببارد

که ببارد

و تمام راهها بسته شوند

و تو چاره ای جز ماندن نداشته باشی

و بمانی …

زمین عروس شد و آسمان به حرف آمد
چه شاد باشی از این خوب تر که برف آمد

حواس شهر

پرت برف باران است

حواس من

آغشته به عطر تو …

مرا به زمستانی دیگر نسپار
از پارسال ات
هنوز برف روی تنم نشسته است !

خبر این است که یلدا خانم
آخرین دختر آذر بانو
نوه دختری حضرت پاییز قشنگ
دل سپرده به یکی از پسران
ننه سرمای بزرگ
کرده پیراهنی از برف به تن
می رود خانه ی بخت
الهی بختش قشنگ

برف را دوست دارم
چون فقط با برف
می‌شود آدمی ساخت که
هم درونش سفید باشد
و هم بیرونش!

با برگ ها نیامدی
با برف ها بیا...

لحظه ها آب می شوند
همچون رد پای تو
بر برفهای کوچه ی ما

می دونی فرق من با برف چیه ؟
.
.
.
.
.
.
.
برف میاد و به زمین می شینه، ولی من همین جوری هم به دل میشینم

عشق یعنی
چون خورشید تابیدن بر شب های دوست
و چون برف ذوب شدن بر غم های دوست

برف ببارد یا باران
برای باور زمستان همین جای نبودنت کافی ست!

آمدنت
قند را
در دل من آب می‌کند
برف را
در دل
زمستان

تو اگر باز کنی پنجره ای سوی دلت
می توان گفت که من چلچله باغ توام
مثل یک پوپک سرمازده در بارش برف
سخت محتاج به گرمای توام

اگر بوسه ها، دانه های برف بودند برایت کولاکی از آن ها می فرستادم

دانه برف، یکی از ظریف ترین خلقت های خداوند است اما نگاه کن زمانی که به هم چسبیده هستند چه می توانند انجام دهند!

یک دست کلاغ
و به یکی برف،
زنگ را زددرخت زمستان

باغِ صبور و خسته از دی‌ماه غمگینش
برفی بدون‌ِوقفه می‌بارد به تسکینش

من عاشقی کردم تواما سرد، گفتی
از برف اگر آدم بسازی دل ندارد

برف بارید به این شهر
کجایی بی من؟
کاش سردت نشود...
دل نگرانم، برگرد.

از تو تنها وصف دیدارت نصیب ما شده
برف ِ تجریش است و سوزش می رسد پاییِن شهر

به شادی مردم اعتماد مکن برف

تا می‌باری نعمتی

چون بنشینی به لعنت‌شان دچاری.

تو مثل منی برف

راه می‌روی و آب می‌شوی.

روی خیزران مرداب/ برف درخواب نیم روز/صدای تفنگ

رفتی و آسمان به حرف آمد
تو نبودی چقدر برف آمد

ذرات برف همچون بوسه هایی هستند که از بهشت آمده اند

برف را دوست دارم چون فقط با برف می شود
آدمی ساخت که هم درونش سفید باشد و هم بیرونش !
.

برف که می‌بارد
ما غم‌هایمان را
فراموش می‌کنیم
انگار بر تمام تلخی‌ها
پودر قند پاشیده
خدای مهربان ما...

زمین، عروس شد و آسمان به حرف آمد
چه شادباشی از این خوبتر که برف آمد

بوسه برف
کوه رابه هم ریخت
بوسه باران
زمین را غرق کرد
تو بیرون نیا
برف و باران را
به گردن تو می اندازند ! ...

روز مادر
پر از رد پای سنجاقک
خورشید زیر برف

اگه برف می دونست زمین خاکی چقدر کثیفه ، برای اومدن به اون لباس سفید نمی پوشید..

خدا زیباست
این را در دانه دانه های برف می بینم

برف را دوست ندارم
وقتی کرمانشاه اینقدر سرد است.

مهربانی
مثل برف است
هرچه را میپوشاند
زیبا میکند…
مهربان باشیم

باران یا برف...چه فرقی می کند؟
تو که باشی ،هوا که هیچ
زندگی خوب است

سرزده باش
مثل برف
ذوق مرگم کن با آمدنت

طلوع صبحگاهت به شادابی باران
و روزت به سفیدی برف زمستان

تو این هوای برفی فقط تو می چسبی عشقم

برف همان دوستت دارم های باران است
که روی دستان سرد ابرها باد کرده است

در زمهریر برف
در پرده‌های ذهن من از عهد کودکی
سرمای سخت بهمن و
اسفند
این‌گونه نقش بسته است
اهریمنی
اما همیشه در پی اسفند
هنگامه طلوع بهار است و ایمنی
شب هر چه تیره‌تر شود آخر سحر شود...

برف آشفته/ می‌بارد درونم
پشت ِپنجره/ یخ می‌زند/تنهایی

برف
آمدنت را به تاخیر
انداخته بود
و اکنون کرونا
کی به من می‌رسی؟

دل به دریا زده ای پهنه سراب است نرو،
برف و کولاک زده راه خراب است نرو...!

چرا غم زده بنشینم
در انتظار بهار که نامی بیش نیست؟!
بگذار برف ببارد
و باران های ناگاه.
ما را قلبی بهاری بس است
در این سرمای جانکاه!!!

از آمدنت گیجم و شاد و متحیّر
تو فرض بکن برف ببارد عسلویه ...

تا حواس همه شهر به برف است بیا


گرم کن این بغل سرد زمستانی را...

پروردگارا...آرامش را همچون دانه های برف
بر سرزمین قلب کسانی که برایم عزیزند ببار

برف گرفته ماه من،کنار من قدم بزن
حال مرا کمی بپرس،از تو که کم نمی شود

مثلِ کهنه برفهایِ
مانده تا مرداد
روی قله ها....سردم
پایِ من نمان برو ماهی
من به رودخانه برنمیگردم....

ای برف!
ای الهه ی دوار
بر این همه زنگار
سپیدی ببار...

برفی سنگین نشست

درختی زیبا شد

درختی شکست

برف
یعنی اوج دل نگرانی آسمان ...!
می بارد که
مبادا
رد پای عشق
در دلتنگی برگ ها
گم شود ...

پایان پاییز را به انتظار نشسته ام...
شاید،زمستان که بیاید!
ببارد بر سرم،
برف خیال تو...

نعمت فقط برف و باران نیست
گاهی خدا رفیقی نازل می کند، زلال تر از باران

مثل شب به ماه
گرما به خورشید
زمستان به برف
ببین !
من هم به تو می آیم

ردپای عشقمون / سینه برف شکافت نه کنارتوخزون / نه میشه اشک شناخت

خواب دیدم از آسمان انار می بارد
سرنوشت دانه ها اما
یکسان نیست
برف در سکوت مینشیند
انار در خون ...
ما که دانه های دلمان پیدا بود

برف را دوست دارم...
چون فقط با برف میشود آدمی ساخت
که هم درونش سفید باشد
و هم بیرونش!

می ریزم
ریز
ریز
ریز
چون برف
که هرگز هیچ کس ندانست
تکه های خودکشی یک ابر است

به شانه ام زدی
تا تنهاییم را تکانده باشی
به چه دل خوش کرده ای؟
تکاندن برف از شانه های آدم برفی !

ای خوش آن نقاش بی همتا که با برف سفید
هر طرف رنگی زَند، نقشی کِشَد، طرحی جدید

برای آسمانی آبی، ابر کافی ست!
و برایِ زمینی برف گرفته، یک هم گام تا بی نهایت!
اما برای من، تو تمامِ این زیبایی هارا دارایی،
حتی اگر آسمان کِدر باشد و زمین عاری از برف!

نسرین هداوندی

خزان آمد و دلبری کرد و در فکر کوچ
مهیا شو ای دل برای زمستان و برف

برف می بارید
کنار پنجره ایستادی
رفتن مرا نظاره کردی
دانه های برف به دستان لرزانت که با من وداع می کرد می نشست
وهرگز نمی دانستی
سالها بعد
یک روز برفی
من در دستانت آب می شوم

چشمهایم
آنچنان عاشق نگاهت میکند
دلم سربه زیر از این نگاه
فقط عاشقی
اصلا مگر میشود
دختر برف و زمستان باشی
و بی پروا جار نزنی
که بی بهانه عاشقی ...

برف می شود رمزِ عشقِ ما،
و کسی نمیداند ردپایمان، روی جاده ای سفید نیست!
مسیر ما پروازست و بلندی
آسمان است و ابر
سفیدی ست و آرامش
و اشتیاق است و تعلق....

باز آسمان به پنجره ها برف می زند
انگار از نوازش تو حرف می زند

عطر گل برف و شوق پنهانی مان
آغاز سپیده ی غزلخوانی مان
روشن کن اجاق زندگی را باعشق
تا گرم شود صبح زمستانی مان

برف
شعری ست سپید
که بی هیچ وزنی
به دل می نشیند

دلم کلبه ای میخواهد
میان برفها
و در کوهستانی که جز تو
هیچکس آنجا نباشد
هر صبح بیدار شوم
ذوق کنم که برف باریده
که هوا سردتر شده
و تو با چشمانی خمار
در آغوش داغت پناهم دهی

از تو تنها، وصف دیدارت نصیب ما شده
برف تجریش است و سوزش می رسد پایین شهر

مثل این زمستان سر درگم
گاه شکوفه می زنی
گاه برف
تو اما
نگران نباش
همه جورت زیباست

خون را بر برف دید
چه جای گریه
کودکی که بره ها را دوست می داری؟
زمستان
سُرسُره می سازد
گوسفند از گلوی گرگ
پایین می رود




سعید فلاحی(زانا کوردستانی)

برفم
بی صدا

می بارم

لکّه دار بود دامنش ،زمین
از برگ های بی کفن پاییز
که برف باریدن گرفت

دانه های انار را
می کارد در برف

یلدا

بهاری زاده خواهد شد

گل ریزان

می روند بر برف

گربه ها

سرتاسر باغ
گیلاس ها در برف ،
کابوس زن بیوه

قشنگی زمستان نسبت به پاییز، یک آسمان حال خوب به رنگ سفیدی برف است
خوش امدی زمستان
خوش امدی دانه های سفید برف
خوش امدی حال خوب...

علی صمدی افشار

یلدا رسد ز کوچه ی دی با ردای برف
تاجی نهاده بر سرش از یخ، خدای برف

همه در رویا گذشت
از سیاهی تا سپیدی موهایم
حالا تا بهار
درخت ها هم بین خود
برف را تقسیم می کنند

مهربانی مانند برف است
همه ی آنچه را که میپوشاند زیبا میکند.

دوباره آمدی ای فرصتِ سپید! ای برف!
که ناامیدی و غفلت سیاهمان نکنند

نیستی
و در نبودنت
از سردی فاصله می لرزم
برف دوری ات
قلبم را سفیدپوش کرده
و من با نگاهی منتظر
خیره ام به جاده ای سفید
تا که خورشید نگاهت
به فریادم برسد


مجید رفیع زاد

دری به زمستان باز کن تا سپیدیِ برف ها
به ما امیدِ زنده ماندن بدهد
ما گرما نمی خواهیم
ما امید می خواهیم

شهرِ بی حوصله ام باز به حرف آمده است
به خیابان بزن ای دوست که برف آمده است!

تمام راه ها از برف پر شد
تمام گوش ها از حرف پر شد

بیا ای تو دلیل بودن من
دگر صبرم سر آمد ظرف پر شد

بی تو،
یخِ این دنیای بد خلق پیشِ ما آب نشد …
باور کن بهاری که نفس های تو را نداشته باشد،
بهار نیست؛
بی نهایت زمستان است… زمستان!