100 متن کوتاه تک بیت ۱۴۰۳ جدید 2024

هوا خواه توام جانا و میدانم که میدانی

روی ِ تمام ِ آینه ها ردّ ِ پای توست

هرگُل،بهارِ کوچکی ازچشمهای توست

آمدی در این حوالی، باز هم پیچیده بویت

عطر خوبت می کشاند، قلب را هر لحظه سویت

در صفحه ی شطرنج دل مات رخ ماهت شدم

سرباز عشقت گشتم و یکباره گمراهت شدم

حتی اگر خیال منی، دوست دارمت
ای آن که دوست دارمت، اما ندارمت

تا زمانی که رسیدن به تو امکان دارد
زندگی درد قشنگی ست که جریان دارد

هزار شب به سَحَر آمد و سحر شد شام
ولی شبی که تو رفتی ، سحر نگشته هنوز

به خدا خواهم گفت: جاى باران بهار
دلمان تشنه ى احساس شده، عشق ببار

من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم
من که مرداب شدم کاش تو دریا بشوی

در دلم غوغاست اما رازداری بهتر است
چشم می دوزم به در ، امیدواری بهتر است

خزان آمد و دلبری کرد و در فکر کوچ
مهیا شو ای دل برای زمستان و برف

در شب چشم تو میخوانم که غم ها رفتنی است
قصه جانسوز غم هارا چرا باور کنیم؟

خوشم من با غم عشقت
طبیب آمد جوابش کن

شیرین ترین ممنوعه، در آغوش و بر لب های توست

چشمم به چشمت،بوسه هایم داغ بر تب های توست

عشق یعنی که به یوسف بخورد شلاقی
درد تا مغز سر و جانِ زلیخا برود

در آرزوی "صلح" و "سلامت" نشسته ایم
در سال نو، نصیب جهان آرزوی ما

روزجمعه دل هوای یار و دلبر میکند
مرغ دل درکوی دوست هرلحظه پر پر میکند
عباس رییسی

گفتی بگو که با که خوشی در نبود من
گفتم کسی به جز تو ندارم حسود من

بُوَد که بار دگر بشنوم صدای تو را؟
ببینم آن رخ زیبای دلگشای تو را؟

از دست عزیزان چه بگویم گله ای نیست
گرهم گله ای هست دگر حوصله ای نیست

ویرانہ دل ماست ڪه با هر نگہ دوست
صد بار بنا گشت
و
دگر بار فرو ریخت

هرلحظه از تو دووورترم کرده سرنوشت
این روزگار نیست، قطار جهنم است


تک بیت از غزلی تازه

تا توانی در جهان یکرنگ باش
قالی ازصد رنگ بودن زیر پا افتاده است

حافظ کجای کاری فالت غلط درآمد
گفتی غمت سر آید این عمر بود سرآمد

جذبه از عشق است و با او بر نتابد هیچ کس

هر چه تو آهن دلی او بیشتر آهنرباست

نیست در دیده ما منزلتی دنیا را
ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

یا کنج قفس یا مرگ ؛ این بخت کبوترهاست
دنیا پل باریکی بین بد و بدترهاست .

نگو که رفتن پایان ماجراست رفیق
خدا بزرگ تر از دردهای ماست رفیق !

برای بردن ایمانِ من
لبخند هم کافی ست!
همین یک شعله
‍‍آتش می زند
انبارِ کاهم را...!

خودم را بی تو دلخوش
می کنم جانا به هر نُوعی
گَهی با اشکِ جان فرسا
گهی لبخند مصنوعی .

- هوشنگ ابتهاج

از تو تنها، وصف دیدارت نصیب ما شده
برف تجریش است و سوزش می رسد پایین شهر

روز مادر،مادری شد داغدار
رسم مردی ای نباشد ،روزگار

دشمن اگر می کُشد، به دوست توان گفت
با که توان گفت اینکه: دوست مرا کُشت؟

سر زیبایی چشمان تو دعوا شده است
بین ماه و من و یک عده اساتید هنر

دیرگاهیست که افتاده ام از خویش به دور
شاید این عید به دیدارِ خودم هم بروم…!

درد یعنی که شبی بین غم و بی خوابی
هوس دیدن یاری که تورا کشت، کنی...

کجا رواست
که از دستِ دوست هم بکشد

دلی که این همه
از دستِ روزگار کشید؟

از درون سیه توست جهان چون دوزخ
دل اگر تیره نباشد همه دنیاست بهشت

دیگران در تب و تاب شب عیدند ولی
مثل یک سال گذشته به تو مشغولم من

برای این همه صحرا که دستشان خالی است
بهار، عیدی بی منت خداوند است

عشق یعنی که به یوسف بخورد شلاقی
درد تا مغز سر و جان زلیخا برود

خط خوب جزوه هایش شهرهٔ دانشکده ست
من ولی خطی ندیدم خوش تر از خط لبش!

دل شکستی و شبی یک نفر از جنس خودت
خنده ای تلخ به چشمان تَرَت خواهد کرد

خانه ی دل را بتکان از غم و از حال بد
با درو دیوار تکاندن نشود نوبهار

کمی دیر آمدی ای عشق اما باز با این حال
اگر چیزی از این غارت زده باقیست غارت کن

یک قطره بوی زلف ترت را چکانده اند
در عطردان ذوق و بهار آفریده اند...

من حسابم زِ همه مردم این شهر جداست
من امیدم به خدا، بعدِ خدا هم به خداست

موج می زد کاش در هر گوشه از دنیای ما
عطر ناب مهربانی، رنگِ خوب دوستی

با من هر آنچه سرد شوی دلرباتری
بر شیشه های یخ زده "ها" ماندنی تر است ...

امید آمدنت را نفس نفس دارم
اگرچه طالع و بختم همیشه تنهایی ست

ظهور کن! که به تنگ آمدیم از تزویر
ز دستِ منتظرانت خلاص کن ما را!

مرا هنگام رفتن، در بغل کردی، ولی این کار
دقیقٱ مثل بسم الله یک قصاب می ماند..

گفته بودى تا اَبد پیشت ، کنارت ، با تواَم
کِى ابد آمد که تو رفتى و من تنها شدم؟

آغاز سال نو، من و داغ فراق تو
عید است یا عزاست؟ چه می خواستم چه شد

قسمت دشمن انسان، نشود روزی که
"دوستت دارم" معشوق به"اما" برسد...

بهار بود و تو بودی و عشق بود و امید
بهار رفت و تو رفتی و هرچه بود گذشت

اینجا تمام حنجره ها لاف می زنند
هرگز کسی هرآنچه که می گفت ، آن نبود !

گفتی چه کسی؟
درچه خیالی؟
به کجایی؟
بی تاب توام
محو توام
خانه خرابم...

ز شب ندیده دیدگانم چون شب نگاه تو
ای شب تاریکم کی می شوی بیدار تو؟!

لحظهٔ آمدنت دیر، ولی رفتنِ تو
مثل برهم زدن پلک دقیق است چقدر

یک عمر به سودای لبش سوختم و آه
روزی که لب آورد ببوسم رمضان شد

هر لحظه نتم روشن و چشمم به پیامی
یک حال شما؟ عاشقتم عرض سلامی...

سفره ای از فرط ایمان نان نداشت!

سفره ای از فرط نان ایمان نداشت!

ای موذن بعد اتمام اذانت جان من
اندکی هم با همان سوز و نوا از آن بگو

کام دل گر چه شد از شور غم عشق تو تلخ
جان شیرین منی، بلکه ز جان شیرین تر

چشم زن های عرب هم مثل چشمان تو نیست
در رقابت با نگاهت، چشم آهو لازم است...

تو مرا دوست نداری به خودم مربوط است
.
دیگر این شهر چرا پشت سرم میخندد؟

داده ام دل به نگاری که خدا میداند،،،
نه محبت،نه مروت،نه وفا میداند...

گفتی اَم درد تو عشق است، دوا نتوان کرد
دردم از توست، دوا از تو، چرا نتوان کرد؟

عاشقت بودم و این را به هزاران ترفند
سعی کردم که بفهمانم و فهمیده نشد

نفست خوبترین مرهم بیماری ها

نفسم، یاد مرا خوب نگه داری هاااا .

مینا بیگ زاده

چنان گلی که هوس می کنم برای تبرک
به دست خویش ز پیراهنت گلاب بگیرم

به جز دلم، لبت از هر چه هست، تنگ تر است
بخند! خنده ات از دیگران قشنگ تر است!

بسکه لرزید دل از شوق تو ای لعبت مست

شیشه ی توبه ز طاق دلم افتاد و شکست

دانی که من و تو کِی به هم خوش باشیم؟
آن وقت که کس نباشد اِلا من و تو

به فتوای دلم سر در مسیر عشق می بازم
اگرچه عقل می گوید که دل بستن خطر دارد

گر زبان بیست کشور را بلد باشی به عمر
چون زبان دل نفهمی زندگی را باختی ...

جز تو کس با دل ما همدل و همراز نشد
گریه کردم که دلم باز شود، باز نشد!

شبیه قایق سرگشته ای رهایم کن
میان تنگه ی جغرافیای آغوشت

شب بود و شمع بود و من بودم و غم
شب رفت و شمع سوخت و من ماندم و غم

مستِ آغوشش شدم،تا صبحدم شب زنده دار

ابن سیرین؛خوابِ شیرین دیده ام،تعبیر چیست


بهاره طلایی

گاه سربازی شجاعی، گاه شاهی نا امید
روز و شب چیزی به جز تکرار یک شطرنج نیست

من بی تو در غریب ترین شهر عالمم
بی من تو در کجای جهانی که نیستی؟

دوست میدارم تو را، تنها تو را، تنها تو را
تا قیامت یا تو را، یا هیچکس را، یا تو را

خوب است که هرثانیه درگیرتوباشم
پابندتودربندتوزنجیرتوباشم

ما نه آنیم که خواری کشیم از چرخ فلک....
گر فلک با ما نسازد چرخ را بر هم زنیم...

دلا خو کن به تنهایی
که از تن ها بلا خیزد

باد می کوبد به در ، مهمان برایم می رسد
قطره قطره می چکد حرفی درون باورم

ندانستی دَهَن لقّ است و مویت را رها کردی
به هر سمتی که ممکن شد رسانده باد ، بویت را

پناه می برم از بغض در گلو مانده
به دشت دامن گلدار مادرم گاهی

شده آیا به کلنجار نشینی که چه شد؟
من به این دردِ پُر ابهام دچارم هر شب

سبز، قرمز، سرمه ای، فرقی ندارد رنگ ها
صورت ِ تو روسری ها را چه زیبا می کند!

روسری سر کن و نگذار میان من و باد
سر آشفتگی موی تو دعوا بشود

دوره سعدی و حافظ صحبت از زلف تو بود
نوبت دوران من شد روسری سر کرده ای؟!

یک نفر پیش فلک ریش گرو بگذارد
بلکه دست از سر آزردن ما بردارد!

حتی سوالات کتاب تست کنکورت
عاشق که باشی،بیت های محشری دارد

وقتی که چای چشم پر رنگ تو دم باشد
مردی که پیشت می نشیند خسته تر بهتر

زنده ام تا در تنم هرم نفس های تو هست

مرگ می داند: فقط باید تو را از من گرفت

من عصر یخبندانم و تابان ترین خورشید تو
دنیای من شد یک نفر آن هم که بی تردید تو

دلِ بی رحم در این دوره به کار آید و بس
نَرود با دلِ پُر عاطفه کاری از پیش