100 متن کوتاه غزل ۱۴۰۳ جدید 2025

چه ساده، آمدم پیشت؛ ولی هرگز نفهمیدی؛
کنون که… پرزدم رفتم، به دنبالِ چه می گردی؟
زهرا حکیمی بافقی (کتاب نوای احساس)

کاسه شعر ِمن
از دست تو افتاد و شکست
عاشقان ،
فرصتِ خوبیست ،
غزل جمع کنید...

تمام نقطه های دل،
قلمرو دلت شده؛

تو پادشاه دل شدی،
به یک نگاه مهربان!

زهرا حکیمی بافقی،
بیتی از یک غزل.

تو مپندار که از عشق تو دل بر گیرم
یا به جای تو کسی جویم و در بر گیرم

بعد صد سال اگر بر سر خاکم گذری
پاره سازم کفن و زندگی از سر گیرم

محمد عاشوری

صبح و غزل و بوسه
و آغوش و نگاهت
روزی که چنین وصف شود،
روزِ وصال است...




️️️

و احساسم،
غزل، غزل،
عاشق می شود:
طلوع نو و دوباره ی چشمانت را...
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب گل های سپید دشت احساس.

از تشنگی میمیرم و در ساغر شعرم
هرگز شرابِ تلخ مردافکن نمی ماند

رضا حدادیان

آتش گرفتم بی تو و پروا نکردم
پروانگی کردم ولی پَر وا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می کند
بلبل شوقم هوای نغمه خوانی می کند
همتم تا می رود ساز غزل گیرد به دست
طاقتم اظهار عجز و ناتوانی می کند

فال حافظ ندهد پاسخ دلتنگی من را
حال من را فقط از حضرت پاییز بپرسید

شبنم اشکت
از گوشه گلبرگ شعرم چکید
و ناگهان
غزل

دلخوشی یعنی همین یعنی میان غصه ها
یک نفر باشد که با یک بوسه درمانت کند

آسمان آبی نیست قاصدک از غم و تاریکی خبر می آرد/ گوش داریدزمستان آمد موسم سردی و هنگامه ی بوران آمد آرزوها همه در خاک/فرو خفته و یخ می بندد...و جهانی که به من و به احساس و گل و غزل می خندد.

شاعرم از نگهت باز غزل میسازم

قصه ی ناز تو را من همه شب دمسازم

دل شود کاغذ و اشکم چو قلم از عشقت

مینویسم ز تو ای ماه قشنگ و نازم

منم آن شاعر دلخون
که فقط خرج تو کرد

غزل و عاطفه و روح هنرمندش را

...آدمی در سفر ساده هم ای دل حتی
بند کفشش اجل و دسته کیفش مرگ است
زندگی یک غزل نیمه تمام است بدان
که به هر وزن بگوییم ردیفش مرگ است

هرروز صبح
مے سرایمت اے بهترین غزل
شیرین تراز حلاوت و مرغوب تراز عسل
دیگر دلم براے دلے تنگ نمے شود
تا تو ڪنارمنے اے عشق بے بدل


️️️

صبح
باور عشق است
در لبخند آسمانی تو
وقتی
چشم هایت را باز می کنی
و عطر نگاهت را
بر خورشید می پاشی
تا غزل غزل
روشنی بسراید

دختری داشتم از پیش بنام غزلک
دختر دیگرم آمد زِ ره و شد عسلک

گرچه بر قامت هر شعر غزل همچو سر است
غزل ار با عسل آمیخته باشد هنر است

گویند که خدا...
ساکنِ دلهای ، بشکسته است
آری ..........
گنج در میانِ ، خانه ی ویرانه است

🔹 [ سردار ]

غزل

قافیه می چینم
با گلواژه های لبخندت
غزل
سینه ریز پروین می شود.

وقتی برسی تو اوج اعجاز اینجاست
دریای غزل سواحل ناز اینجاست

از بودن بین بازوانت مستم
یعنی که همیشه شوق پرواز اینجاست

بهزاد غدیری/ شاعر کاشانی

مستیت در شاعری افسانه می سازد مرا
چشم مستت از غزل دیوانه می سازد مرا

راز عشقت با کسی هرگز نمی گویم بدان
گرچه می دانم غمت غمخانه می سازد مرا

بهزاد غدیری/ شاعر کاشانی

دست افشان، موج های مست می رقصند وهیچ
کشتی بی بادبانت را نمی بیند کسی
رضا حدادیان

کنار پنجره ی شب نشسته ای بی تاب
صبور باش !سحر اتفاق می افتد

رضا حدادیان

خنجر اگر در آستینِ دوستان باشد
دور و بر تو هیچ، جز دشمن نمی ماند

رضا حدادیان

عروس آینه مانند بیست  سالگی ام
دوباره  هدیه به من چهره ی جوان بدهد
رضا حدادیان

آسمان؛ تب دار و باد هم؛ گشته خموش
آه از این بخلی که؛ می کُند ابرِ چموش
شیما رحمانی

موج ،بی تابانه سر بر صخره می کوبد،ولی
صخره، با بیتابی دریا مدارا می کند
رضاحدادیان

دلخسته کاج پُرکلاغِ باغم و هیچ
بر شاخه های من به غیراز بار غم نیست
رضاحدادیان

از بس که شانه کرده دلم گیسوی تورا
من باز کردن گره ها را بلد شدم.
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۱/۷

آفتاب گندمین، نقاش زیبای نسیم
صبح شد، آبی بکش تن پوش این جالیز را
قند در پهلوی چای و نان هم آغوشِ غزل
طرح لبخندی بزن، کامل بکن این میز را

در استکانِ غنچه، عروسِ خیالِ من
چایی برای حضرتِ مهمان گذاشته ست
رضاحدادیان۱۴۰۳/۹/۷

وقتی تو باشی تکیه گاهم،مِثلِ فرهاد
از ریشه خواهم کند کوه بیستون را.
رضاحدادیان۱۴۰۳/۸/۸

شاید که بوی پیرهنت را شنیده است
باد این چنین که سربه بیابان گذاشته ست
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۹/۷

تویی که لحظه به لحظه دلت تَرک خورده ست!
سکوتِ خونینت را ، اَنار می فهمد

رضا حدادیان

عُبورِ گمشده ی جاده های مِه زده را
نگاهِ پنجره ی انتظار می فهمد

رضا حدادیان

اگر چه باغِ تو غرقِ اَنار خواهد شد
ولی به خونِ جگر اتفاق می افتد.
رضاحدادیان

مباش چشم به راهِ خزان و باور کن
تو را شکوفه شکوفه بهار می فهمد

رضا حدادیان

ماه خوابیده ست،امّا چشم اَبرآلودِ من
پشتِ پلکِ پنجره،بیدار باقی مانده است

رضاحدادیان

شعری به جان نشسته و اشکی به دیده ام
دل رمیده و دردی کشیده ام
در مدح عاشقی تو شعری سروده ام
عالم اگر غزل بشود من قصیده ام

وَ سطر آخر است وسایه ای بر خاک می ریزد-
-که تندیسی تَرَک خورده ست،می دانی؟..نمی دانی
نمی دانی
رضاحدادیان

کُندوی پر از عسل برایت شده ام!

یُک دفتر پر غزل برایت شده ام؛

تنها که شدی به یاد من افتادی،

یک عشق ِعلی البدل برایت شده ام!

عاشقانه هایم کجا
به پاى صبح بخیرهایت میرسد!
تو لب باز کنى،تمامِ غزل هاى دنیا
از صبح بخیرهایت میریزد...

از راه،فراز آمده با هلهله اسفند
وقت است که از نو بسرایم غزلی چند
اسفند فراز آمده تا مشعلی از شعر
در سینه افسرده ام از نو بفروزد

شاعرِ پاییزی آشفته ام
قسمتِ تو هرچه غزل گُفته ام
حالِ مرا از شبِ یلدا بپُرس
از نَفَسِ روزِ مبادا بپُرس