100 متن کوتاه چامک ۱۴۰۳ جدید 2025

جا مانده
رد نگاهم
بر ماه ِ برکه ی آرزوها

پرسه می زند
در مرز آسمان
قاصدک تمبر ندارد!
که به مقصد برسد.

زندگی...
انارهای ترک خورده ای ست
در سینه ی مرگ

در کنج چشمانم
چقدر ماه
دیدنی ست

اگرچه بسیارند شغال ها
اما بیشه

همیشه به نام شیراست

سنگی که شیشه ها را می شکند
کنار ماهی ها
چقدر آرام است

مهتاب معلق ماند
در پنجره
وقتی که منطق آسمان
زمستان شد
و اشک ماه یخ بست
در گرمی شراب

نمی دانم باد

در گوش برگ چه گفت؟

که دل از شاخه برید

روز
یا
شب
هر دو زیباست
در چشم خدا

یک جا بمان
نگاه گندمزار
به هم می ریزد

وصله می زنم
کفش های رابطه را
نخ که بدهی

طرح زیبایی
در سر ابر است
آبشاری به عظمت دریا

اسیر قفس

در خیال

آموختم

پرواز را

قطار رفت،
و این ریل سالهاست..
پیراهن به آتش می کشد.

پاییز ؛ بهار به بغض نشسته است ؛ در اندوه بیکران روزگار

جنگل
وارونه افتاده در آب
سایه ی یک درخت کم می شود
با هر رفت و برگشت اره ماهی ها

محکوم به حبس ابد
در سینه ام
عشق را که جانی ست

مردم شهر خفته اند،
و رفته گری پیر
زیر نور مهتاب
آرام آرام
فاصله ی طبقات را جارو می کند!

پاییز غمگین شد
روزها
کوتاهی
کردند

مادر شدم

مادرم نشدم

چقدر دلش تبر میخواهد درخت
وقتی که باغبان
زیر پا له می کند
شکوفه هایش را.

چشمه
از رفتن نمی ماند حتی گر با هزاران سنگ
پایش بشکنی

نیست
با تو
درنگ
دیگری

آن سوی مرز خیال
ابرکی
می بارد

مارش عزا می زد
شکم گرسنه ای که
خواب کیک زرد
برایش دیده بودند!

فردایی در کار نیست
ما را می خوابانند
تا ندانیم دوباره
در آغوش امروز
متولد می شویم

وقتی تفنگ شعار مرگ داد
گل رز
در تابوت خوابید!

جنگلی را

سر بریدند؛

کاغذها شاعر شدند

رودخانه خشک شد
و ماهیان مردند
سنگها اما
حمام آفتاب گرفتند!

ماهرانه می ربایند
هوشیاری ام را
همدستِ خیالت شده
این شب های بغض آلود

حوصله سکوت
اگر سر رفت!
چاره دگر فریاد است

محکم بغل کن..
بستر تنهایی را
در جهانی که
همخوابی هوس را
بدل می زنند به نام عشق

موسیقی عجیبی ست مرگ
بلند می شوی
و آنقدر نرم و آرام می رقصی
که دیگر هیج کس
تو را نمی بیند

طلعت * ت *
تمام طالع * من *

ما دوباره به آبادی برگشتیم.
دیر فهمیدیم !
رفتن…
همه چیز را خراب کرده بود

تمام سهم من از جاده
پیچیدن به خیال توست

من خواب های زنی هستم
که بر طاقچه می تابد

بی تاب ام
کاش
بر می گشت
تاب کودکی

پایان تقدیر انار
سفیر خون
تابوت دانه های زنده به گور
یلدا اما
پایان تقدیر پسته ی خندان هم خواهد بود.

هق هق بالش
خوابِ
گونه های بی مادر

بال و پَر نداشته ام اما
تا دِلت بخواهد،
پریده ام
نیمه شب،
از خواب....

اجباری برای رفتن برگها نبود
جایی در دل پاییز
نداشتند

آسمانِ دل من
مهتابی است
و تو
چون ماه
در آن تنهایی...

فاجعه رفتنت
داغ تر از هرم مرداد
و زنی
که باد را
پشت پنجره
اوووووو می کند


-مریم جوکار دلآرام

دستان کوچکت
چنگهای بزرگی
به دل می زنند

بیا رسم دنیا را بهم بزنیم
من زمزمه می کنم
و تو تکرار کن
آنگاه کلاغ می شود همای سعادتت!

پرده ها
جنگ در جبهه ی دیوار است!
با ادامه ی حصر پنجره ها.

بوته ها دویدند
کدو تنبل ها بزرگتر شدند!

دنیای بی او
نه چشم لازم دارد
نه پنجره

تار توهم می تند
عنکبوت خیالم
خدا کند
پروانه شکار کنم.

هوای دلم گاهی
دستی
روی دل ابرها...ست

مرداب

باور رودی
که جا ماند

هوا ناخوش!
صدای کلاغ...

شاید امروز
جور دیگری باشد
با نگاهم
خواهی خواند
با نگاهت خواهم خواند

اکنون زبان هیس برایم خوشایندتر است
دلم سکوت را خواهان است

به بلندایی

برج

باج

نمی دهیم

خاکستر نشینی

بادوست

ما را ،

بس .

آتش…
به جان خورشید
انداخت و رفت

عشق

می پیچد
شاخه ی غم
به پای دل
پاییز می کند
برگ برگ تن را

تا می کنم
لباس عزا



مصیبت
پشت مصیبت

گاهی
لحظه ای اندیشیدن به «تو»
سفری می شود
طولانی ترین

کاش
جای ماه بودم
انگشت نمای شب تو

سرکه و سیر نمی خواهد

هفت سینِ بی تو

دلم

خودش می جوشد

پایدار است

سامانه دلتنگی

تا آمدنت

فاصله ای بینمان نیست
رخ ب رخ در آینه ی خیالمی
بی هیچ نقطه ی سیاهی

سنگ ماه را
به سینه می زند
برکه

نفت / زیر پایش بود
کودکی که فقر
استخراج می کرد

*گل طلایی*


عمرم نداد قد
کم آوردم نگاه
دنیا!

اندیشه ی پرواز
سهم قاب پرنده

از پیله در آمدیم،
جهان همه
پنجره بود!

حرف هایش نشان آشنا می داد
زیر گوش درخت
تبر

در من سکوت میکنی
آخر،همین صدای تو
مرا خواهد کشت

یاد تو

به آتش می کشد
خنده های کاغذی ام را

شاعر شدن کار سختی نیست
تو فقط با لبخندت
در خیابان قدم بزن

یک دست کلاغ
و به یکی برف،
زنگ را زددرخت زمستان

می تکاند باد
شاخه های درخت را…
برگی از روی ناچاری
دوستانش را وداع گقت

خنده
زیباترین هدیه ی پاییز
بر لب غمگین انار

هوای آمدنت
ایستگاه را هوایی کرده است
مرا ...
بی هوا دیوانه!

در که بسته می شد
پنجره ها باز برای سقوطی آزاد

مانده ام
خیره به راهی ...
که تو را چون باد برد.

زندگی بعد از تو
چنگی به دل نمیزند
تنها کمانچه غمگین است
که مینوازد

بیا دوباره کوچه را
خاکی کنیم
از این آسفالت های سرد
بوی آمدنت بلند نمی شود.

به خاطر آوردم
خود را
ابر سرگردان!

من که از خود بیزارم!
تو چرا آینه به دست
روبرو ایستاده ای؟

فصلی
به نام چمدان
در تقویم عاشقانه ها
روی زمستان را
سفید می کند

خسته از
همهمه ی مرغان دریایی
نور فانوسی
به گل نشسته است
در ساحل متروک ام

چشمهایش نگذاشت
یک دل سیر
نگاهش / به ... کنم

چقدر نقطه چین...!
مرگ که نقطه ندارد

جنگ
آواز چند گلوله است
و رقص جای خالی ات
پشت خاکریز تنم

لحظه خونین شدن قلبم
یادت هست؟
وقتی که پنجه انداختی
به رفتن

آنقدر به دنبالت
دویده ام
بند دل کفش هایم
بریده است

به سوگ
نادانی
سیاه
پوشم

گیسو بسته ام
به نسیم آمدنت
بی قراری های دل را

خاطره یعنی؛
لبخند من
درخیال تو…

شب ، راه گم می کنم
در خمِ گیسویت
و پیدا می شوم هر روز
در صبحِ چشمانت

من یک پرنده ام
ایستاده ام کنار این راه
که درخت بگذرد!

* آه *

درد را
کشیدم

درد را می شستند
سازهای بی صدا
در چنگ رود

افتادن ،

پاداشِ خوش رقصیِ برگ

در مقابل باد.

آخرین پرنده را هم رها کرده ام
اما هنوز غمگینم
چیزی
در این قفسِ خالی هست
که آزاد نمی شود

پاییز

نامِ فصلی

که تو را بر زمین نهادند